To 2020 ξεκίνησε. Παρά τους ξέφρενους πανηγυρισμούς υποδοχής του, οι πρώτες ημέρες του έφεραν καταστροφές, συμφορές και εγκλήματα. Μήπως, αντί για πανηγύρια και τυμπανοκρουσίες, θα έπρεπε να σκεφτούμε σοβαρά για το πώς θα γίνουμε καλύτεροι οι ίδιοι και για το πώς θα βελτιώσουμε την ζωή και την υγεία του κλυδωνιζόμενου πλανήτη μας; Φαίνεται όμως πως η πλειονότητα δεν αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της σκέψης, η οποία είναι υπεύθυνη για καθετί που συμβαίνει σ΄εμάς και στο περιβάλλον. Με άλλα λόγια, δεν αντιλαμβανόμαστε την ευθύνη μας απέναντι στα γεγονότα. Γι΄αυτό ισχύει δυστυχώς ακόμη η πικρή παρατήρηση του αρχαίου ρήτορα: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν[1]»! Μόνο που τώρα περιλαμβάνει τεραστίως μεγαλύτερη κλίμακα καταστροφής και κινδύνου.

Δεν είναι τραγικό το γεγονός ότι, ενώ υπάρχουν δυνατότητες απίστευτων, θαυμαστών εξελίξεων, εμείς επιλέγουμε το δρόμο της δυστυχίας; Πότε επιτέλους θα αφυπνιστούμε; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη της σκέψης για δόμηση ή καταστροφή, για ευτυχία ή δυστυχία; Αυτή η έλλειψη συνειδητοποίησης φέρνει στον νου τον μύθο εκείνο, όπου ο Αρχάγγελος παρουσιάζεται μπροστά στον Δημιουργό και αναφέρει με απόγνωση:

«Κύριε, αληθινά δεν ξέρω πλέον τι να κάνω για να ταρακουνήσω τους ανθρώπους. Τους στέλνω αρρώστιες, δεν καταλαβαίνουν. Τους στέλνω πλημμύρες, δεν παίρνουνε χαμπάρι. Τους στέλνω λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς, πλημμύρες -τίποτα!»

Εδώ κι έναν αιώνα η Διδασκαλία έχει επισημάνει αυτή την κατάσταση:

«Σεισμοί, ηφαιστειακές εκρήξεις, θύελλες, ομίχλες, κλιματικές μεταβολές, αγελοποίηση, ασθένειες, φτώχεια, πόλεμοι, επαναστάσεις, αίρεση, προδοσία -τι άλλα σημάδια του απειλητικού καιρού περιμένει η ανθρωπότητα; Δεν χρειάζονται προφητείες, και ο πλέον ασήμαντος γραφιάς μπορεί να βεβαιώσει ότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί τόσοι επίφοβοι προάγγελοι της αποσύνθεσης της Γης. Το αυτί όμως είναι κουφό και η όραση συσκοτισμένη…»

Αυτά λέγονταν το 1931. Έχουν από τότε αλλάξει τα πράγματα έτσι που να νιώθουμε ήσυχοι; Έχουν εκλείψει, ή έστω λιγοστέψει τα απειλητικά σημάδια; Ας κοιτάξουμε μόνο γύρω μας…

Ο φοβερός κύκλος της Μαύρης Εποχής κλείνει. Η αυγή ενός νέου κύκλου Φωτός και ευτυχίας είναι μπροστά. Αλλά δεν θα έρθει με τον αυτόματο πιλότο. Θα έρθει μόνο με τη δική μας βούληση και προσπάθεια. Ο εξαγνισμός και η ανάπτυξη της συνειδητότητας είναι η μοναδική σωτηρία. Και να πάλι:

«Η σκέψη ελέγχει τη ζωτική παρόρμηση. Πώς τότε μπορεί να επιδεικνύεται τόσο μικρή αγωνιστικότητα προς τον εξαγνισμό και την ανάπτυξη της σκέψης; Η συνειδητότητα προσελκύει όλες τις ζωτικές εκφράσεις, και ο δημιουργός της σκέψης διαποτίζει το διάστημα. Γι΄αυτό είναι τόσο επιτακτικό να αγωνίζεστε για ευρείες σκέψεις και για κατανόηση των θεμελίων της Ζωής…»

Πόσο χρήσιμος είναι ο διαλογισμός πάνω στη φράση «ευρείες σκέψεις»! Πόσο υπέροχη είναι μια ευρεία σκέψη!

Και:

«Συχνά, λόγο άγνοιας ή αυτοδικαιολόγησης, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η σκέψη τους είναι ασήμαντη και δεν μπορεί να φτάσει πουθενά, ενώ η δυναμικότητα της σκέψης είναι μεγάλη, και για τη σκέψη δεν υπάρχει ούτε διάστημα ούτε χρόνος… Επιπλέον, η σκέψη συσσωρεύεται στο διάστημα. Μπορεί κανείς να συλλάβει μια δυνατή χορωδία αρμονικών σκέψεων, μπορεί όμως και να φανταστεί ένα σμήνος από μαύρα κοράκια που τερετίζουν. Και τέτοιες συναθροίσεις γεμίζουν επίσης το διάστημα και διαταράσσουν τους ανώτερους κόσμους… Αγαπητοί στοχαστές, και κάργιες, είστε κι εσείς υπεύθυνοι για την ποιότητα των σκέψεων σας. Έτσι δημιουργείται το μέλλον σας… Επομένως δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγετε από την ευθύνη… Η σκέψη μπορεί να εξαγνίσει καταστρέφοντας τα μικρόβια της αποσύνθεσης, παρόμοια όμως μπορεί να ελκύσει αχαλίνωτα στοιχεία…»

Η σκέψη για το Γενικό Καλό, η μέριμνα για την υγεία και την ευημερία όλου του κόσμου είναι ωραία σκέψη. Η σκέψη για την ενότητα των κόσμων είναι ωραία σκέψη. Η σκέψη για Υπηρεσία στο Ανώτερο είναι ωραία σκέψη.

Οι σκέψεις αγάπης, συμπόνιας, αγωνιστικότητας για βελτίωση των συνθηκών της Ύπαρξης είναι ωραίες σκέψεις. Με τέτοιες σκέψεις από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους μπορεί πραγματικά να γεννηθεί ο υπέροχος Νέος Κόσμος.

Για το 2020 λοιπόν ευχόμαστε το Φως του Καλού να φωτίσει τις ανθρώπινες συνειδήσεις, έτσι που να αρχίσει ο κύκλος των θαυμαστών αλλαγών. Και τότε ο Ύμνος της Χαράς θα αντηχήσει ως τα ουράνια.

[1] «Ενώ τα σπίτια μας καίγονται, εμείς τραγουδάμε».