Agni Yoga Hellas

ΔΙΟΝΥΣΟΣ και ΑΠΟΛΛΩΝ

Uncategorized

Δεσπόζουσα θέση μεταξύ των μυθικών συμβόλων όλων των λαών κατέχουν οι διάφοροι θεοί. Τι εκπροσωπούν οι Θεοί;
Μεταξύ άλλων πραγμάτων, συμβολίζουν:
o Τις κρυφές ή φανερές δυνάμεις της φύσης, νόμους και λειτουργίες της
o Ψυχικές ή πνευματικές ενέργειες
o Ουράνια σώματα
o Ανώτερα (υπερανθρώπινα) όντα
o Ήρωες, αγίους ή σοφούς
o Συγκεκριμένες ιστορικές προσωπικότητες
Στο ελληνικό πάνθεο εξέχουσα θέση κατέχουν οι δύο γνωστές θεότητες Διόνυσος και Απόλλων. Οι δύο αδελφοί, τόσο αντίθετοι στα γνωρίσματά τους, τόσο αμοιβαίοι και εναλλασσόμενοι στη δράση τους.
Απόλλων -ο Ήλιος της Μέρας
Διόνυσος -ο Ήλιος της Νύχτας
Απόλλων -ο θεός της ισορροπίας και της Αρμονίας
Διόνυσος -ο θεός της μανίας και της έκστασης
Απόλλων -ο νικητής του Πύθωνα
Διόνυσος -ο θριαμβευτής του θανάτου

Απόλλων-Διόνυσος: η διπλή όψη του ίδιου νομίσματος, από φυσική άποψη, η εκδηλωμένη και ανεκδήλωτη Φύση.
Ο Απόλλων είναι η ορατή φύση. Η εναρμόνια στην επταδικότητά της -επτά χρώματα, επτά νότες, επτά φωνήεντα. Κι ακόμα επτά ιεροί πλανήτες, επτά πεδία ή καταστάσεις της συμπαντικής ύλης, επτά ήπειροι κι επτά φυλές (εκδηλωμένες ως τώρα πέντε).
Την αρμονική τους αλληλουχία χορδίζει στις 7 χορδές της λύρας του ο Άρχων του Κόσμου (του ηλιακού συστήματος) ο Ήλιος-Απόλλων.
Ο ισχυρός Κύριος της Ζωής εξοντώνει τον Πύθωνα -το μεγάλο ερπετό.
Ο φοβερός Πύθων εξολοθρεύεται από τα βέλη του αλάθητου Θεού. Δηλαδή ο θάνατος, η καταστροφή κι η αποσύνθεση (πύθω: σήπω) -συνακόλουθο της φυσικής ύπαρξης- υπερβαίνονται από την παντοδύναμη ενέργεια της ζωής που ανθίζει αιώνια μέσα από τη σήψη, που αναδύεται μέσα από τη στάχτη. Ψυχολογικά, ο Απόλλων είναι το συνειδητό μέρος του ανθρώπου. Το φωτισμένο μέρος της συνειδητής επίγνωσης.

Ο Διόνυσος, ο Νυχτερινός Ήλιος, είναι η μυστική πλευρά της φύσης. Η Ζωή, το Πνεύμα και οι αόρατες δυνάμεις της. Γι΄αυτό ήταν ο θεός των Μυστηρίων, ο και Μύστης καλούμενος.
Ως έκφραση της ανεκδήλωτης Φύσης είναι προγενέστερος του Θεού-Ήλιου και ανώτερός του. Γιατί η ορατή Φύση είναι αποτέλεσμα της αόρατης, η οποία είναι η πηγή και η αιτία της. Η πνευματική φύση είναι το έργο του Ύψιστου Θεού -του Κρυμμένου: του Κεντρικού Πνευματικού Ήλιου.
Οι ηλιακοί θεοί, με το σύμβολό τους, τον ορατό ήλιο, είναι οι δημιουργοί της εκδηλωμένης φύσης μόνο. Ο δημιουργός είναι παν ό,τι γνωρίζουμε. Οι ηλιακοί θεοί δεν έχουν να κάνουν με το αόρατο και άγνωστο σύμπαν.
Για τους αρχαίους, ο φυσικός ήλιος ήταν το μέσον διά του οποίου το φως και η ζέστη φτάνουν στη σφαίρα μας, αλλά όχι η αιτία του φωτός ή της θερμότητας, όπως έχει επισημανθεί πολύ σωστά.
Επομένως, ο Διόνυσος είναι η αιτία του φυσικού κόσμου και των φυσικών φαινομένων, στην ανώτερη ερμηνευτική του διάσταση. Είναι η μυστική Αιτία. Η ανεκδήλωτη Φύση. Η αόρατη, αιώνια, πανταχού παρούσα Δύναμη που διέπει τα πάντα. Υπ΄αυτή την έννοια ταυτίζεται με τον πατέρα του, τον Δία, τον Πατέρα Αιθέρα, γεννήτορα θεών και ανθρώπων.
Όμως ορατή και αόρατη φύση είναι όψεις ενός αδιάσπαστου Όλου και αυτό είναι το Παν. Οι δύο του όψεις, συμπληρωματικές και αναγκαίες, μετατρέπονται αενάως στο αντίθετό τους, γιατί κάθε μία φέρει εντός της το σπέρμα του αντιθέτου της. Αυτό εκφράζεται θαυμάσια στο περίφημο κινέζικο σύμβολο του yin και yang.
Το αόρατο γεννάει το ορατό. Η νύχτα τη μέρα. Η ζωή το θάνατο και αντίστροφα, σ΄έναν αίωνιο κύκλο.
Από ψυχολογική άποψη, ο Διόνυσος είναι το ασυνείδητο στις δύο του εκφάνσεις, ανώτερη και κατώτερη ή υπερσυνείδητο και υποσυνείδητο. Στο βαθμό που κάποιο μέρος του ασυνείδητου φωτίζεται από το φως της γνώσης και της εμπειρίας μετατρέπεται σε συνειδητό -ο Διόνυσος γίνεται Απόλλων.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ και ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Ο Διόνυσος αποκαλείται διφυής και διμήτωρ, γιατί γεννήθηκε δύο φορές. Την πρώτη από το Δία-Όφι και τη Δήμητρα-Περσεφόνη (μητέρα και κόρη όντας το ίδιο, όπως και στην περίπτωση του Απόλλωνα-Ασκληπιού ή του Διός-Διονύσου . Σημείωση. (Υιός ή κόρη μιας θεότητας σημαίνει μία ιδιάζουσα έκφραση ή ιδιότητα του Θεού, π.χ. ο Ασκληπιός τη θεραπευτική ιδιότητα του Απόλλωνα). Ο Όφις είναι, στη θετική του έκφανση το έμβλημα της Σοφίας. Ο πρώτος αυτός Διόνυσος είναι το κερασφόρο παιδί, ο Διόνυσος-Ζαγρεύς. Η μοίρα του είναι διαμελισμός και θάνατος. Η Δήμητρα-Περσεφόνη διέπουν τον κύκλο της γήινης ζωής και του επακόλουθου θανάτου. Έτσι αρχικά η ενιαία ζωή κερματίζεται: έθνη, φυλές, γλώσσες, θρησκείες… Αλλά ο άνθρωπος είναι και εσωτερικά διασπασμένος: γνώσεις διαχωρισμένες, συναισθήματα αλληλοσυγκρουόμενα, μνήμες ασύνδετες…
Ο Διόνυσος όμως ξαναγεννιέται, τη φορά αυτή από τη Σεμέλη, η οποία κατακαίγεται από τη λάμψη του Διός, πριν από τη γέννηση του γιού της.
Σεμέλη σημαίνει τράπεζα. Είναι, συμβολικά, η βάση, η υποδομή που στηρίζει το έργο της θείας μετουσίωσης. Είναι, δηλαδή, η κατώτερη ανθρώπινη θνητή φύση που «καίγεται» ή λανθανοποιείται για να προβάλει ο αναγεννόμενος Υιός, η θεία φύση του Μύστη. Το Θείο Ον ανασταίνεται έχοντας θριαμβεύσει πάνω στο θάνατο.
Αυτός ο Μύστης Διόνυσος είναι ο Οίνος, ενώ η μητέρα του Δήμητρα είναι ο Άρτος (ο σίτος είναι το έμβλημα της θεάς). Ο Οίνος συμβολίζει την πνευματική ζωή. Την πνευματικότητα ή την πνευματική γνώση, η οποία παράγεται μέσα από τη γήινη ενσάρκωση, της οποίας ειδοποιό γνώρισμα είναι το αίμα. Γι΄αυτό οίνος και αίμα ταυτίζονται.
Άρτος είναι η σάρκινη ή γήινη ύπαρξη. Όταν εμβαπτισθεί στον Οίνο, στο Πνεύμα, καθαγιάζεται. Έτσι, οι δύο λατρείες, Δήμητρας και Διονύσου, συγχωνεύθηκαν στα Ελευσίνια Μυστήρια.
Ο Μύστης προσφέρει σε θεία κοινωνία την πνευματικοποιημένη ζωή του, θυσιαζόμενος για τη σωτηρία των ψυχών. Με τη Θεία Κοινωνία (μέθεξη στη θεία φύση) οι ψυχές μεταλαμβάνουν του Οίνου και Άρτου -της πνευματικοποιημένης και καθαγιασμένης ζωής. Αυτή η μέθεξη πραγματεύεται μέσω της Διδασκαλίας των ιερών Μυστηρίων.
Έτσι λοιπόν ο Διόνυσος γίνεται Λύσιος ή Λύατος -λυτρωτής των ανθρώπινων ψυχών από την αρπαγή του θανάτου.
Στις Σχολές των Μυστηρίων οι μυούμενοι εκπαιδεύονταν να τελειοποιήσουν τον εαυτό τους, μέσα από πειθαρχίες, καθάρσεις και γνώσεις που αποσκοπούσαν στη διαστολή της συνείδησης. Διδασκόταν στους μετέχοντες η αληθινή φύση του ανθρώπου, η σχέση του με τις ανώτερες δυνάμεις και κυρίως το θείο δράμα της ψυχής, με τις περιπλανήσεις της στον επάνω και κάτω κόσμο, τις περιπέτειες, τις συγκρούσεις με το κακό και τις αναζητήσεις της, έως την τελική της λύτρωση και επιστροφή στον κόσμο του φωτός.
Μεταξύ άλλων διδακτικών μεθόδων, χρησιμοποιούσαν συμβολισμούς των ιερών δραμάτων -δρώμενα- για να μπορεί ο μυούμενος να μετέχει συναισθηματικά και νοητικά, έτσι ώστε η διδασκαλία να γίνεται μέρος του εαυτού του.
Από αυτά τα δρώμενα των Μυστηρίων, γεννήθηκε το Θέατρο, σε μια προσπάθεια να μεταδοθεί κάποιο μέρος από τις ιερές αλήθειες στο ευρύτερο κοινό, σε αλληγορική αλλά παραστατική και εκφραστική γλώσσα.
Ο Διόνυσος λοιπόν, ο θεός των Μυστηρίων, έγινε ο Θεός του Θεάτρου. Το προσωπείο, με το οποίο συχνά απεικονίζεται, επισημαίνει εύγλωττα ότι το θεατρικό δράμα είναι μια μεταμφίεση, μια αλληγορία.
Συνέβη, αλίμονο, οι αμύητοι και άμοιροι των μεγάλων θρησκευτικών αληθειών και τελετουργιών να διαστρέψουν, από άγνοια, τα ιερά τους νοήματα και να τα υποβιβάσουν σε γιορτές με μασκαρέματα, χυδαιολογίες, οινοποσία, μέθη, ακόμα και ακολασία.
Η μέρα όμως θ΄ανατείλει που ο Διόνυσος-Όσιρις θα μαζέψει τα διασκορπισμένα σ΄ολο τον κόσμο μέλη του, κομμάτια της μιας Αλήθειας και η ακέραιη Παγκόσμια Διδασκαλία θ΄αναστηθεί σε όλο το ιερό μεγαλείο της. Τότε η καρδιά των Μυστηρίων θα χτυπήσει και πάλι χαρούμενα στον πλανήτη Γη.