Πολλά λέγονται στη Διδασκαλία και για την ομορφιά των ανώτερων στρωμάτων του Λεπτοφυούς Κόσμου:
«… Κι επιπλέον, η εσωτερική ατμόσφαιρα αυτών των κόσμων είναι θαυμαστή! Τα χρώματα μερικές φορές μπορεί να θυμίζουν σε κάποιον τα γήινα χρώματα, αλλά η ουσία τους είναι τελείως διαφορετική. Το χρώμα των ωκεανών της Γης δεν μπορεί να συγκριθεί με το βάθος και τη διαφάνεια των ωκεανών του Λεπτοφυούς Κόσμου. Η ατμόσφαιρα του Λεπτοφυούς Κόσμου μοιάζει με ουράνιο τόξο, αλλά τα λεπτοφυή του χρώματα είναι τελείως διαφορετικά από τα χρώματα των γήινων ουράνιων τόξων. Τα ψάρια μπορούν να πετούν, αλλά και ο χρωματισμός τους δεν έχει ισοδύναμο σε ψάρια της Γης και τα πιο πλουμιστά φτερά των γήινων πουλιών δεν μπορούν να συγκριθούν με το φτέρωμα στο Λεπτοφυή Κόσμο. Οι άνθρωποι μοιάζουν με γήινους ανθρώπους, αλλά εκπλήσσουν με τη λεπτότητα των χαρακτηριστικών και των ιστών τους. Οι φωνές τους θυμίζουν το πιο ωραίο τραγούδι στη Γη, εντούτοις το νόημα είναι τελείως διαφορετικό. Τέτοιες διαφορές είναι εντυπωσιακές για την ανθρώπινη συνειδητότητα και πρέπει να συνηθίσει κανείς σ΄αυτές…»
[Υπεργήινο Ι, παρ. 113]

Η ομορφιά όμως του Λεπτοφυούς Κόσμου είναι ακριβώς λεπτοφυής, γι΄αυτό μπορεί να γίνει αισθητή μόνο από την εκλεπτυσμένη συνειδητότητα. Ένα ακαλλιέργητο μάτι θα είναι αναίσθητο μπροστά στα χρώματα και σχήματα ενός υπέροχου ζωγραφικού πίνακα. Ένα ακαλλιέργητο αυτί θα μείνει ασυγκίνητο στους ήχους ενός μουσικού αριστουργήματος. Βουβές είναι οι αισθήσεις της ακαλλιέργητης συνειδητότητας και μπροστά στους ήχους και τα χρώματα της γήινης φύσης. Πόσο μάλλον λοιπόν μπροστά στις ομορφιές του λεπτότερου κόσμου:
«… Οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να διακρίνουν την ομορφιά του Λεπτοφυούς Κόσμου. Ακόμα και στον γήινο κόσμο, οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να συλλάβουν την εκδήλωση της ομορφιάς, αλλά και τότε την αντιλαμβάνονται μόνο μ΄έναν χονδροειδή τρόπο. Ανάμεσα στις λεπτότερες αρμονίες θα αισθάνονται σαν να βρίσκονται μέσα σε ομίχλη. Πόσοι είναι ικανοί να αναγαλλιάσουν με τις εξαίσιες ομορφιές του φωτός; Και η μουσική των σφαιρών δεν θα φαίνεται μονότονη στο αυτί που ξεσχίζεται απ΄τις επίγειες κακοφωνίες; Οι άνθρωποι θα εκτιμήσουν καλύτερα την αρμονία των ανώτερων σφαιρών, αν μπορούν να δεχτούν, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, τις κάλλιστες των επίγειων αρμονιών…»
[Υπεργήινο ΙΙ, παρ. 426]

Πόσο σπουδαίο έργο είναι λοιπόν η καλλιέργεια της συνειδητότητας, η εκλέπτυνση και ο εμπλουτισμός της! Πόσο μεγάλης σημασίας είναι η εξοικείωση με την υψηλή ποιότητα ήχων, μορφών και χρωμάτων!
Η μόρφωση αυτού του είδους είναι ιερό καθήκον κάθε πολιτείας που νοιάζεται για τους ανθρώπους της. Αν η πολιτεία απέβλεπε στο να φτιάξει όχι παπαγάλους και θεσιθήρες αλλά σωστούς και ευτυχισμένους ανθρώπους, τότε η αγριότητα, η κτηνωδία και η απανθρωπιά θα εξέλιπαν από τον πλανήτη αυτό. Δυστυχώς, ούτε οι θρησκείες κατάφεραν να εξαλείψουν αυτά τα μιάσματα, αλλά μάλλον καλλιέργησαν τη μισαλλοδοξία και τη διαίρεση. Πόση βία και πόσος πόνος δεν έχει προκληθεί από αυτές τις αιτίες!

Τι μπορεί να καθαιρέσει αυτόν τον πλανήτη από τα φοβερά του μιάσματα; Τι μπορεί να κλείσει τις πληγές του; Μόνον η ευγένεια. Αυτή η ιδιότητα έχει πολύ πλούσιο περιεχόμενο. Μέσα της κλείνει την κατανόηση, τη φιλικότητα, τη συμπόνια, την έφεση για το υψηλό, ενώ αποκλείει την χοντροκοπιά και την ασχήμια στη σκέψη και στην πράξη.
Η ευγένεια όμως τρέφεται με την ομορφιά και την απροκατάληπτη γνώση. Η ασχήμια, δηλαδή η χοντροκοπιά και η προκατάληψη, είναι ο δήμιός της. Όμως χωρίς ευγένεια, χωρίς ποιότητα ήθους, δεν υπάρχει καμία ελπίδα βελτίωσης της πλανητικής κατάστασης. Αν θέλουμε να σωθεί ο κόσμος, οφείλουμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα προς αναβάθμιση της συνειδητότητάς μας. Και δεν πρόκειται για ευχολόγιο αλλά για ζήτημα ζωής και θανάτου της ίδιας μας της ψυχής.