Τι θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς μεγαλύτερη ευτυχία στην επίγεια ζωή του από την εξοικείωση με τον Υπεργήινο Κόσμο; Και όσο μεγαλύτερη η εξοικείωση τόσο μεγαλύτερη η ευτυχία. Το χτίσιμο όμως αυτής της θαυμαστής Γέφυρας μπορεί να γίνει μόνο μέσω της σκέψης, γιατί η σκέψη είναι ο δημιουργός όλων των πραγμάτων και καταστάσεων. Αυτό είναι πολύ πιο έκδηλο και πιο άμεσο στους κόσμους της λεπτοφυέστερης ύλης.
Είναι λοιπόν ανάγκη, η πρώτιστη μετά από την επιβίωση, να μάθουμε να σκεφτόμαστε σωστά. Η σύγχυση όμως δεν βοηθάει, γι΄αυτό χρειάζεται να απαλλαγούμε από τέτοια προσκόμματα. Μία βασική σύγχυση προέρχεται από τη διασπορά διαφορετικών πληροφοριών αναφορικά με τον Λεπτοφυή Κόσμο. Η Διδασκαλία όμως βάζει τα πράγματα στη θέση τους:
«…Υπάρχουν πολλές περιγραφές του Λεπτοφυούς Κόσμου, όλες τους όμως περιορίζονται από την ατομική εμπειρία του παρατηρητή. Έτσι, κάποιος μιλάει για το κατώτατο επίπεδο των σχεδόν τερατωδών φαντασμάτων. Ένας άλλος περιγράφει κοιμισμένες σκιές. Ένας τρίτος βρίσκει μια απόλυτη ομοιότητα με τον φυσικό κόσμο. Κι ένας τέταρτος αναφέρει φωτεινά σώματα. Όλοι αυτοί περιγράφουν ό,τι έχουν δει, αλλά οι αντιλήψεις τους είναι περιορισμένες, κάνοντάς τους να πιστεύουν πως ένα στρώμα είναι ολόκληρος ο Λεπτοφυής Κόσμος. Εξαιτίας αυτής της πλάνης οι άνθρωποι φιλονικούν και κατηγορούν ο ένας τον άλλον για ψευδολογία. Αν μπορούσαν να καταλάβουν την πολυμορφία του Λεπτοφυούς Κόσμου, θα αντιλαμβάνονταν πόσο ευεργετικό θα ΄ταν γι΄αυτούς να αγωνίζονται προς τις ανώτερες σφαίρες…
… Ενόσω βρίσκονται ακόμα στη Γη, οι άνθρωποι θα ΄πρεπε να σκέφτονται πού ακριβώς θα τους άρεσε να συνεχίσουν την πρόοδό τους. Πρέπει να συγκεντρώνουν την ελεύθερη θέλησή τους και να κατευθύνουν το νου τους προς συνειδητά επιλεγμένες λεπτοφυείς εμπειρίες.
Ο Στοχαστής συνήθιζε να λέει: Ας πετάξουν οι σκέψεις σας μπροστά από σας κι ας ετοιμάσουν νέα, ωραία ενδιαιτήματα».
[Υπεργήινο, Ι, παρ.220]

Εάν κάποιος θέλει να επωφεληθεί πραγματικά από το Θησαυρό της Διδασκαλίας, πρέπει να διαβάζει με συγκεντρωμένη προσοχή και περίσκεψη, το οποίο βέβαια προϋποθέτει αμέριστο ενδιαφέρον, αλλά και σεβασμό προς την ίδια τη Διδασκαλία.
Έτσι, στο συγκεκριμένο χωρία υπάρχουν δύο βασικά στοιχεία, που αν τα διατρέξει κανείς επιπόλαια, θα έχει χάσει την ουσία του κειμένου, δηλαδή θα έχει χάσει την ευκαιρία κατανόησης. Το πρώτο απ΄αυτά τα στοιχεία είναι η αναφορά στην πολυμορφία του Λεπτοφυούς Κόσμου, η οποία εξηγεί τη διαφορετικότητα των περιγραφών.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ο καθοριστικός ρόλος της σκέψης στην κατάσταση και τις συνθήκες του Λεπτοφυούς Κόσμου που κάθε ανθρώπινο ον θα έχει να αντιμετωπίσει μετά το πέρας της επίγειας ζωής του. Το πού θα κατευθυνθεί το βέλος της ελεύθερης βούλησης θα καθορίσει την ποιότητα και το περιεχόμενο της λεπτοφυούς μας ύπαρξης.
Έτσι, για παράδειγμα, δεν θα μας άρεσε να είμαστε μέσα στην εικόνα που δίνεται πιο κάτω:
«Η Ουρουσβάτι … έχει δει το συνωστισμό στον Λεπτοφυή Κόσμο και εξεπλάγη με τα πλήθη που περιπλανιόντουσαν άσκοπα, μην έχοντας κανένα έργο να κάνουν. Αλήθεια, της δείξαμε εκείνο το στρώμα του Λεπτοφυούς Κόσμου, το οποίο μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Σ΄αυτό φαίνονταν τα σύγχρονα ρούχα που ενισχύουν ένα γήινο τρόπο σκέψης κι οι άνθρωποι στριμώχνονταν, όπως στην πλατεία κάθε μοντέρνας πόλης. Λυπόμαστε πολύ που τέτοια πλήθη είναι ελάχιστα προσιτά στην εξέλιξη. Μπορεί να παρατηρηθεί ότι η σκέψη τους είναι τόσο εγωκεντρική που δεν μπορούν να δουν πέρα από το δικό τους συνωστισμένο και ακίνητο κύκλο. Μολύνουν ο ένας τον άλλο και, όπως στη Γη, παραλείπουν να κοιτάζουν ψηλά…»
[Υπεργήινο, Ι, παρ.82]

Στην πιο πάνω καταγραφή βλέπουμε ένα σκηνικό από τα μεσαία στρώματα του Λεπτοφυούς Κόσμου, όπου επικρατεί συνωστισμός (λόγω του ότι εκεί κατευθύνεται η πλειονότητα των ανθρώπινων ψυχών ή συνειδητοτήτων), και πλήξη. Πρόκειται για μια ανιαρή ύπαρξη χωρίς νόημα και σκοπό. Το αίτιο αυτής της θλιβερής ύπαρξης επισημαίνεται στην τελευταία γραμμή: Όπως και στη Γη, παραλείπουν να κοιτάζουν ψηλά. Με άλλα λόγια οι ένοικοι αυτών των στρωμάτων δεν είχαν ποτέ πνευματική στόχευση. Η υπεργήινη ομορφιά, η υπεργήινη χαρά δεν ήταν ποτέ μέσα στις επιδιώξεις τους.

Υπάρχει ένας ισχυρός λόγος, για τον οποίο πολλοί αισθάνονται αποστροφή ή φόβο για τη μεταθανάτια κατάσταση. Είναι η ιδέα ότι με την απώλεια του φυσικού σώματος επισυμβαίνει και η απώλεια όλων των αισθήσεων, αφού οι αισθήσεις προϋποθέτουν την ύπαρξη σώματος. Μια ολική απώλεια αισθήσεων σημαίνει ασυνειδησία, δηλαδή συνειδησιακή συσκότιση.
Ο φόβος αυτός όμως είναι ανυπόστατος. Πρώτα απ΄όλα έχει καταδειχτεί πέραν πάσης αμφιβολίας, πιστεύουμε, ότι οι αισθήσεις λειτουργούν, και μάλιστα πολύ πιο ζωηρά, και όταν το φυσικό σώμα είναι πλήρως ανενεργό, στην περίπτωση προσωρινής παύσης των λειτουργιών του.
Αυτό δείχνει ότι υπάρχουν αισθήσεις πέρα και έξω από το πυκνό φυσικό σώμα, και συνεπώς ότι υπάρχει μια εσωτερικότερη σωματική δομή, από υλικό βέβαια μη ορατό στη φυσική όραση. Πράγματι, είναι μια πανάρχαιη γνώση η ύπαρξη όχι μόνον ενός αλλά περισσότερων φορέων, με τον αριθμό τους να ποικίλλει, ανάλογα με τον τρόπο αρίθμησης, σε τρεις, πέντε ή επτά.
Καθένας από τους φορείς αυτούς έχει τις δικές του αισθήσεις, οι οποίες είναι περισσότερο ή λιγότερο ενεργές, ανάλογα με τον βαθμό οργάνωσης και ανάπτυξης του αντίστοιχου σώματος. Και ο βαθμός οργάνωσης και ανάπτυξής του εξαρτάται απολύτως από το βαθμό ανάπτυξης της συνειδητότητας. Οι ανώτεροι φορείς απαιτούν υψηλή συνειδησιακή στάθμη για να οργανωθούν και να λειτουργήσουν με πληρότητα στο αντίστοιχο πεδίο τους.
Η Άγκνι Γιόγκα συνηθίζει την τριπλή διαίρεση του Κόσμου σε φυσικό ή πυκνό υλικό, σε λεπτοφυή και σε πύρινο, και έτσι αναφέρεται αντιστοίχως στην τριπλή σωματική δομή του ανθρώπινου όντος: πυκνή χονδροειδή, λεπτοφυή και πύρινη. Αυτή η τριπλότητα δεν αρνείται βέβαια την επταπλή ανθρώπινη δομή, στην οποία άλλωστε συχνά αναφέρεται, προτιμά όμως την τριπλή ομαδοποίηση, η οποία απλουστεύει τα πράγματα.
Στην Άγκνι Γιόγκα οι πολυπληθέστερες και εκτενέστερες αναφορές έχουν σχέση με τον Λεπτοφυή Κόσμο και με το λεπτοφυές σώμα, επειδή, αν και ο τελικός στόχος είναι ο Πύρινος Κόσμος, συνιστούν την αμεσότερη ανάγκη λόγω της εγγύτητάς τους με το πυκνό φυσικό πεδίο.
Ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει ότι οι κόσμοι δεν είναι σαν τα επάλληλα στρώματα του κρεμμυδιού, ούτε έχουν αυστηρά καθορισμένα όρια, αλλά αλληλοδιαπερνιούνται και διεισδύουν ο ένας στον άλλο. Γι΄αυτό το λόγο, επειδή τα όριά τους είναι δυσδιάκριτα, τα ανώτερα στρώματα κάθε πεδίου συγχωνεύονται με τα κατώτερα στρώματα του επόμενου πεδίου.

Πραγματικά, είναι άδικος ο φόβος της απώλειας των αισθήσεων και της μεταθανάτιας ύπαρξης, είναι ωστόσο εύλογη η ανησυχία για τους όρους και τις συνθήκες της μετέπειτα ύπαρξης. Αυτή όμως εξαρτάται από το ίδιο το άτομο, και συγκεκριμένα από τον τρόπο σκέψης και δράσης του.
Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται η βοήθεια της Διδασκαλίας, βασικός σκοπός της οποίας είναι η κατάλυση των συνόρων και των φραγμάτων μεταξύ των κόσμων και έτσι η κατάλυση του Μεγάλου Φόβου, του Θανάτου.