Ο Χριστός, λοιπόν, όντας εκπλήρωση μιας μεγάλης θυσίας, θυσίας που αφορά τον Κόσμο, έχει όλο το δικαίωμα και τη δικαιοδοσία της επιείκειας όσο και της αυστηρότητας.

Για την επιείκειά Του έχουν λεχθεί πολλά ώστε να μη χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Άλλωστε, είναι η ίδια Του η θυσία μια πράξη απόλυτης επιείκειας απέναντι στην αμαρτωλή ανθρωπότητα ώστε να της δοθεί ακόμα μια ευκαιρία σωτηρίας και βελτίωσης. Αλλά και σε μικρότερες περιπτώσεις, το έλεός Του προς τους μετανοημένους αμαρτωλούς είναι προφανές.

Εκείνο που συστηματικά –αποκρύπτεται, είναι η άλλη Του όψη, της μεγάλης αυστηρότητας. Θα σταθούμε σ΄αυτή την όψη, πριν όμως θα θυμίσουμε τα λόγια ενός άλλου Μεγάλου όντος, ότι «η αυστηρότητα είναι δικαιοσύνη». Έτσι, η αυστηρότητα δεν είναι ούτε σκληρότητα ούτε κακία. Είναι αναγκαιότητα που εξουδετερώνει κινδύνου και σώζει καταστάσεις. Επίσης είναι αποκαλυπτική της αλήθειας.

Στη ζωή του Χριστού, λοιπόν, όπως μας παραδίδεται στα γνωστά Ευαγγέλια βλέπουμε μια πολύ αυστηρή γλώσσα, η οποία προφανώς δεν αρέσει καθόλου στους επαναπαυμένους «πιστούς», οι οποίοι φαντασιώνονται ότι η ένταξή τους στο συγκεκριμένο δόγμα και τις εθιμοτυπίες τους τους έχει εξασφαλίσει τη σωτηρία και δεν αρέσει ακόμα περισσότερο στους σκοτεινούς ψευτοεκπροσώπους Του. Οι τελευταίοι έφτασαν στο σημείο να κηρύσσουν ότι οποιοδήποτε κακούργημα ή αθλιότητα συγχωρείται από Εκείνον, αρκεί ο δράστης να δηλώσει μετάνοια. Αυτοί οι ψευτοεκπρόσωποι, ενώ όχι μόνο προσφέρουν γενναιόδωρα άφεση και συχνότατα ευλογούν τερατώδεις πράξεις, από την άλλη δεν διστάζουν να καταδικάζουν ανύπαρκτα εγκλήματα εάν είναι αντίθετα στους σκοπούς τους. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, μερικές ρήσεις του Χριστού.

«Ο αγαπών πατέρα ή μητέρα ή τέκνα υπέρ Εμέ, ουκ έστιν άξιος Εμού.»

Πριν αναφερθούμε σε άλλες δηλώσεις, είναι ανάγκη να κάνουμε μια σημαντική διάκριση, γιατί χωρίς αυτή θα υπάρξουν παρανοήσεις. Οφείλουμε όμως να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να αντιλαμβανόμαστε το βάθος κάθε πρότασης. Έχει, λοιπόν, τεράστια σημασία να κατανοήσουμε ότι το «Εγώ» στις χριστικές δηλώσεις δεν αναφέρεται μόνο στον Ίδιο ως Πρόσωπο, αλλά σ΄αυτό που εκπροσωπεί, δηλαδή το στοιχείο της Αγάπης-Σοφίας, του πνευματικού Εγώ που συνιστά το σωτήριο στοιχείο μέσα σε κάθε ζωντανό ον.

Άλλο επεισόδιο: Όταν ένας νέος του ζητά, προκειμένου να Τον ακολουθήσει, να του δώσει μια μικρή χρονική προθεσμία για να θάψει τον πατέρα του, ο Χριστός του απαντά: «Άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς», αποκαλώντας «νεκρούς» τους μη αφυπνισμένους πνευματικά.

Για τους τελευταίους αμύητους έχει και πολύ σκληρότερους χαρακτηρισμούς: «Μη δώτε τα άγια τοις κυσίν, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε …» -«σκύλοι» και «χοίροι» είναι χαρακτηρισμοί των μυημένων για τους βέβηλους, τους αμύητους.

Σε μια άλλη περίσταση, όταν, ενώ βρίσκεται σ΄έναν όμιλο συγκεντρωμένων, ειδοποιείται ότι Τον ζητούν η μητέρα και τα΄αδέλφια Του, λέει: «Τις έστιν η μήτηρ μου και τίνες οι αδελφοί μου;» Και δείχνοντας τους παριστάμενους: «Ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου.» Εκφράζοντας μ΄αυτόν τον τρόπο την υπεροχή της πνευματικής συγγένειας έναντι εκείνης του αίματος.

Να θυμηθούμε και τη κακήν κακώς εκδίωξη των εμπόρων έξω από τον ναό; (Αλήθεια, πώς θα αντιμετώπιζε σήμερα το πανηγυριώτικο σκηνικό σε κάθε υποτιθέμενη ιερή επέτειο;)

Και η αποκορύφωση της σκληρής γλώσσας απευθύνεται στους περίφημους Φαρισαίους, τους τότε εκπροσώπους της επίσημης θρησκείας: «Ουαί υμίν, (αλίμονό σας …) γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί …» Για το σινάφι αυτό και τους συνοδοιπόρους τους προορίζεται η γέενα του πυρός (καθόλου ευχάριστη προοπτική!)

Και μ΄αυτά τελειώνει ο «γλυκύς» (γλυκανάλατος) Ιησούς και αποκαλύπτεται ο αυστηρός Εκπρόσωπος της Ιεραρχίας του Φωτός με την τεράστια κσομική Του ευθύνη απέναντι στον κόσμο και στην αλήθεια. Και μια παράμετρος της αλήθειας είναι ότι ο δρόμος του πνεύματος δεν είναι τυπολατρεία, υποκρισία και εμπορευματοποίηση, αλλά ούτε «μελωμένα καρύδια», για να θυμηθούμε τη δήλωση ενός άλλου πνευματικού Διδασκάλου. Είναι αγώνας και το πυρ της καρδιάς: «Όστις εθέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι.»

Στη διήγηση της ζωής του Χριστού σημαντικό μέρος καταλαμβάνουν τα θαύματα που επιτέλεσε. Είναι γεγονός ότι κάθε υψηλός Μυημένος είναι κάτοχος θαυμαστών ιδιοτήτων και ικανοτήτων. Τα λεγόμενα «θαύματα» ωστόσο δεν συνιστούν, όπως φαντάζονται οι αδαείς, υπέρβαση των φυσικών νόμων, αλλά εφαρμογή νόμων άγνωστων σε πολλούς. Άλλωστε οι Εκπρόσωποι της Πνευματικής Ηγεσίας τρέφουν απόλυτο σεβασμό στη Φύση και τις λειτουργίες της.

Στα θαύματα του Χριστού βλέπει κανείς ότι αυτά πραγματοποιούνται κάτω από κάποιες προϋποθέσεις, όπως π.χ. η πίστη, η εμπιστοσύνη, του πάσχοντος. Όπου υπάρχει απιστία και άρνηση δεν γίνονται θαύματα, και πολύ σωστά γιατί είναι αναγκαία η σύμπραξη και των δύο μερών. Και η δυσπιστία όμως αποτελεί ανασχετικό παράγοντα, γιατί η δυσπιστία είναι αμφιβολία, έλλειψη εμπιστοσύνης. Υπάρχει κι ένας ακόμη παράγοντας που ξεχνιέται, κι όμως είναι κεφαλαιώδους σημασίας: ο παράγοντας κάρμα, καθώς ο Εκπρόσωπος του Φωτός δεν παρεμβαίνει ποτέ στο κάρμα, εάν αυτό δεν έχει εκπληρωθεί κατά μέγα μέρος. Μπορεί όμως να το αναβάλει εφόσον έτσι εξυπηρετείται η πνευματική πορεία ή η πνευματική αποστολή κάποιου.

Το αξιοσημείωτο με τα θαύματα είναι ότι τελικά δεν έπεισαν κανέναν, ούτε βελτίωσαν την ψυχοπνευματική κατάσταση της ανθρωπότητας. Αυτό φάνηκε με τρόπο ιδιαίτερα τραγικό και στην περίπτωση του Χριστού με την άθλια στάση του πλήθους απέναντί Του, αλλά και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Και για να μην πάμε μακριά, ελλείψει χώρου και χρόνου, αρκεί να θυμηθούμε την σχετικά πρόσφατη περίπτωση της Μπλαβάτσκυ, η οποία κατηγορήθηκε για τσαρλατανισμό και απάτη, όταν εκείνη πίστευε ότι τα θαυμαστά «φαινόμενα» που επιτελούσε θα ενίσχυαν την πίστη στην Ιεραρχία του Φωτός.

Έτσι, λοιπόν, κατόπιν αυτής της πικρής πείρας, όλα τα Μέλη της Λευκής Αδελφότητας έχουν εγκαταλείψει την πρακτική των θαυμάτων και πλέον όλη η προσπάθεια επικεντρώνεται στη συνειδητότητα των ανθρώπων. Το έργο της Ιεραρχίας του Φωτός εστιάζεται αποκλειστικά στην τελειοποίηση αυτού του παράγοντα, δηλαδή στη διεύρυνση, την εκλέπτυνση και την ανύψωσή του. Τα εξωτερικά μέτρα έχουν εγκαταλειφθεί και το βάρος του πνευματικού εγχειρήματος έχει ριχτεί στην πεμπτουσία της ύπαρξης, τη συνειδητότητα, στην οποία τον κύριο ρόλο θα διαδραματίζει εφεξής το κέντρο της καρδιάς.

Αυτή είναι τώρα η γραμμή της Ιεραρχίας, αυτή είναι η Νέα Διδασκαλία.

Μένει να πούμε κάποια πράγματα για τη Διδασκαλία του Χριστού. Η Διδασκαλία Του, όπως όλες οι μεγάλες Διδασκαλίες, έχει διττό χαρακτήρα –έναν εξωτερικό που απευθύνεται σε όλους, και έναν εσωτερικό που απευθύνεται στους λίγους.

Η εξωτερική Διδασκαλία αναφέρεται στα ηθικά θεμέλια, πάνω στα οποία και μόνο μπορεί να οικοδομηθεί η χριστική οντότητα. Αυτή η ηθική βάση είναι κοινή σε όλες τις Διδασκαλίες και αναλλοίωτη σχεδόν μέσα στους αιώνες. Από τη στιγμή που εμφυτεύθηκε στον πρωτόγονο ακόμη άνθρωπο ο σπόρος της διάκρισης του καλού και του κακού, κάθε ανθρώπινο ον αναγνωρίζει τις ηθικές αξίες, έχει δηλαδή αυτή την ικανότητα, και ως εκ τούτου και την ανάλογη ευθύνη. Η ευθύνη αυξάνεται αναλογικά με την ανάπτυξη του νοητικού στοιχείου. Ακριβώς εκεί, στο πεδίο του νου, θα δοθεί η μεγάλη μάχη μεταξύ του καλού και κακού, μεταξύ φωτός και σκότους. Εκεί θα κριθεί η μοίρα της πνευματικής υπόστασης.

Οι ηθικοί κανόνες είναι γνωστοί σε όλους. Και όπως λέγεται ότι «μετά τη δημοσίευση του νόμου ουδείς μπορεί να επικαλεστεί άγνοια αυτού», το ίδιο ισχύει και για τους ηθικούς νόμους. Ουδείς μπορεί να επικαλεστεί δικαιολογία άγνοιάς τους, γιατί η σχετική πληροφόρηση είναι τόσο αρχαία όσο και ο άνθρωπος. Οι ηθικοί κανόνες δεν είναι αυθαίρετοι αφορισμοί αλλά συμμόρφωση με τους κοσμικούς νόμους που χτίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ακεραιότητα. Και όταν δομηθεί αυτή η ανθρωπιά, τότε είναι έτοιμος κανείς να δεχτεί την εσωτερική Διδασκαλία, γιατί αυτή δίνεται μόνο σε δοκιμασμένες χρηστές ψυχές που την αξίζουν και που μπορούν να τη χειριστούν σωστά.

Η μυστική Γνώση προσφέρεται από χρόνους αμνημόνευτους στους μαθητές από τους Μυημένους Εκπαιδευτές τους. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του Χριστού και το βεβαιώνουν τα ίδια Του τα λόγια.

συνεχίζεται…