Μπαμ! Μπαμ! Μπαμ! Τι τρέχει, χαράματα ή ώρα; «Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; Μηδέ σε γάμο ρίχνονται, μηδέ σε χαροκόπι…» Αλλά ούτε κι η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ΄αγγόνια -τότε σε τι οφείλουμε αυτό το άγριο ξύπνημα;
Το βρήκατε; Μάλλον όχι, αν είστε κάτοικοι του κλεινού άστεως. Εμείς όμως που τυχαίνει να ζούμε στα κάπως ορεινά της Αττικής, έχουμε τη «χαρά» να πληροφορηθούμε ότι ξεκίνησε η κυνηγετική περίοδος. Ώστε, λοιπόν, οι μπαταριές οφείλονται στη δραστηριότητα των «αντρειωμένων» μερακλήδων του ευγενούς αυτού σπορ. Πολύ ευγενές, πράγματι, να πληγώνεις και να δολοφονείς ζωντανά πλάσματα που δεν σ΄έχουν βλάψει! Και μεγάλη η αντρειοσύνη της εξόντωσης ανυπεράσπιστων άκακων πετούμενων!
Αλήθεια, τι είδους καρδιά είναι αυτή που απολαμβάνει το μαρτύριο άλλων όντων; Και τι παλικαριά είναι να ζώνεσαι τα δολοφονικά σου σύνεργα και να εξορμάς προς άγραν ανυποψίαστων και αδύναμων θυμάτων; Είναι πολύ «άντρας» ο οπλισμένος φονιάς άοπλων πλασμάτων; Τι συναισθήματα προξενεί σε κάθε ευαίσθητο άνθρωπο; Θαυμασμό; Μόνον αγανάκτηση και αποτροπιασμό.
Υπάρχει καθόλου ομορφιά, υπάρχει καθόλου καλοσύνη, δικαιοσύνη, γενναιότητα, σε τέτοιες πράξεις; Όχι -υπάρχουν μόνο τα αντίθετά τους. Έτσι, δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος και απαθής μπροστά σ΄αυτή την αθλιότητα, που δεν είναι βέβαια η μοναδική. Η βαρβαρότητα απέναντι στους αδύνατους αδελφούς έχει πάμπολλες μορφές -ταυρομαχίες (μέχρι πρόσφατα), κυνομαχίες, κοκορομαχίες, αλλά και αιχμαλωσίες, πειράματα εν ονόματι δήθεν της επιστήμης, αλλά και, κυρίως, η καθημερινή σφαγή εκατομμυρίων ή δισεκατομμυρίων ζώων από το κολασμένο εμπόριο κρεάτων.
Η κόλαση υπάρχει πραγματικά, δεν είναι όμως έργο κάποιων αόρατων διαβόλων, αλλά του ανθρώπου και μόνον. Αυτή η ασταμάτητη αιματοχυσία συνεπιφέρει τη σκληρή αντιμετώπιση και κακοποίηση και ανθρώπινων πλασμάτων. Επειδή η σκληρότητα, είναι πάντα σκληρότητα και η βαρβαρότητα πάντα βαρβαρότητα. Αλήθεια, υπάρχει κάτι πιο αποτρόπαιο από την ανθρώπινη κτηνωδία; Είναι, πράγματι, εκπληκτικό να βλέπεις τις διαμετρικά αντίθετες κατηγορίες έλλογων όντων: από τη μια το είδος Θεάνθρωπος και από την άλλη το είδος κτηνάνθρωπος! Πόση ομορφιά στη μια πλευρά, πόση ασχήμια στην άλλη!
Δεν είναι περίεργο το ότι, ενώ όλοι οι άνθρωποι επιθυμούμε το ωραίο, τόσοι πολλοί από εμάς, και τόσο συχνά αρκετοί από εμάς, κλίνουμε προς την πλευρά της ασχήμιας; Αλίμονο, τα αρχεία της ανθρωπότητας είναι γεμάτα όχι απλώς με ασχήμια, αλλά και με τερατωδία. Πρόσφατα άλλωστε περάσαμε την επέτειο της ναζιστικής θηριωδίας, ένα εξαιρετικό παράδειγμα του που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη κακία.

«Ως χαρίεν άνθρωπος, αν άνθρωπος η», αναφώνησε ο αρχαίος μας σοφός. Εκείνοι που απολαμβάνουν να προξενούν πόνο και τρόμο σε άλλα πλάσματα μπορούν άραγε να θεωρηθούν άνθρωποι; Αν τους συμπεριλάβουμε στο είδος «άνθρωπος», τότε υποβιβάζουμε τρομερά την έννοια του ανθρώπου. Αλλά πώς είναι δυνατόν να ονομάζεται άνθρωπος κάποιος που στερείται ανθρωπιάς; Και αφού επιδεικνύεται απανθρωπιά από ανθρώπινα όντα προς ανθρώπινα όντα, τι να περιμένουμε από τέτοιες συνειδητότητες σε σχέση με τα ζώα;
Πώς, αλήθεια, τολμούν οι άνθρωποι να περιφρονούν τις θείες Εντολές, όπως αυτήν που κατηγορηματικά και απερίφραστα διατάζει «Ου φονεύσεις»; Πώς δεν ντρέπονται κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «χριστιανοί» να κωφεύουν στην Εντολή του Ποιμενάρχη τους «Ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις»;
Πραγματικά, η ανθρώπινη αλαζονεία είναι τόση που με περίσσιο θράσος έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια την αυστηρή προειδοποίηση «Ο λαβών μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανείται», ή, με άλλη διατύπωση «Ο γαρ εάν σπείρει άνθρωπος, τούτο και θερίσει». Δεν θέλουν πολλοί να ξέρουν τίποτε για το μεγάλο Νόμο της Δίκαιης Ανταπόδοσης, το νόμο του Κάρμα δηλαδή. Έχουν την εντύπωση πως μπορούν να ξεφύγουν από τις πράξεις τους. Δεν ξέρουν ότι οι πράξεις μας είναι μαγνήτες που προσελκύουν αδυσώπητα τα αντίστοιχα αποτελέσματα.
Αχ, αν μόνο διδασκόταν αυτός ο νόμος από την οικογένεια, το σχολείο, από την εκκλησία, πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, πόσος πόνος θα αποφευγόταν! Οι καρμικές συνέπειες για την επίδειξη σκληρότητας είναι εξαιρετικά επώδυνες, γιατί η σκληρότητα αντίκειται στη βασική ιδιότητα του Θεού που είναι η αγάπη. Και η βάρβαρη συμπεριφορά απέναντι στα ζώα ως σπορ ή χόμπυ επισύρει πολύ οδυνηρές συνέπειες, πολύ πιο οδυνηρές από εκείνες που επισύρει η παρόμοια συμπεριφορά του πρωτόγονου, επειδή η ευθύνη αυξάνεται με την αύξηση της νοημοσύνης. Είναι τόσο ωραίος ο νόμος της Κοσμικής Δικαιοσύνης!
Όμως ο ανώτερος άνθρωπος δεν αποφεύγει τη διάπραξη κακού επειδή φοβάται την τιμωρία του νόμου -του όποιου νόμου, ανθρώπινου ή θείου- αλλά επειδή αγαπά το καλό και αποστρέφεται το κακό. Ωστόσο, είναι ισχυρός ο χριστικός λόγος: «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην». Η απονομή δικαιοσύνης είναι ακατανίκητο εσωτερικό αίτημα κάθε υγιούς συνειδητότητας. Ο φόβος για το νόμο είναι ένα πράγμα και η αγάπη για τη δικαιοσύνη είναι ένα τελείως άλλο πράγμα. Τι κάνει η δικαιοσύνη; Ακριβώς, βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Καθένας και καθετί τοπολογείται εκεί ακριβώς που πρέπει και που αξίζει να τοποθετηθεί. Έτσι διατηρείται η τάξη στο Σύμπαν. Κι έτσι η ανθρώπινη καρδιά αισθάνεται ικανοποίηση και πλήρωση όταν απονέμεται δικαιοσύνη. Γι΄αυτό: «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην…» Γιατί, αργά ή γρήγορα, το καθετί θα είναι στη θέση του.
Κυνηγέ, βασανιστή, αδικητή, να ξέρεις ότι οι πράξεις σου θα γυρίσουν και θα σε βρουν -όπου κι αν είσαι. Κι αν αργήσουν, τόσο το χειρότερο για σένα, επειδή θα εισπράξεις τα επίχειρα με την ανάλογη προσαύξηση. Και πριν βυθιστείς βαθιά σε κάποια κόλαση -ναι, μη σνομπάρεις τη λέξη, γιατί οι πράξεις σου έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν τέτοιες ζοφερές περιοχές ύπαρξης -άλλαξε ρότα και γίνε συνεργάτης της Μεγάλης Μητέρας, της Φύσης, και προστάτης των τέκνων της… Κι αν θες να είσαι πραγματικός λεβέντης και παλικάρι, γίνε κυνηγός της σκληρότητας και της αδικίας.

Αλήθεια, τι μπορείς να κάνεις στα πλαίσια ενός τέτοιου φτωχού πολιτισμού, ο οποίος επιτρέπει τόσο φρικαλέες πρακτικές πάνω σε ανθρώπους και ζώα; Πολύ λίγα πράγματα, αλλά ας ρίξουμε κι εμείς τις δικές μας ομοβροντίες -που ξέρεις, μπορεί κάποιος να τις ακούσει…