Τώρα ξέρουμε για το είδος επιλογής μιας μεγάλης μερίδας πολιτών. Είναι η επιλογή της φοβίας, της ατολμίας, της κοντόφθαλμης και μικρόψυχης ιδιοτέλειας. Είναι η επιλογή ενός αρρωστημένου συντηρητισμού που μυρίζει αποσύνθεση. Είναι η στάση εκείνη που λέει: Δεν με νοιάζει αν μερικοί πεθάνουν, δεν με νοιάζει η υποτέλεια, δεν με νοιάζει ο εξευτελισμός δεν με νοιάζει αν με κυβερνάει η σαπίλα. Πάνω στα συντρίμμια αυτής της χώρας εγώ, με τα λίγα μου ή με τα πολλά μου, θα επιπλεύσω…
Έτσι φαντάζονται οι μωρόπιστοι. Γιατί δεν ξέρουν πως τα σκοτεινά αφεντικά τους δεν θα διστάσουν στιγμή να τους ξεσχίσουν, αν αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντά τους. Όταν συντάσσεται με το παρηκμασμένο και αποσυντιθέμενο, η ωφέλεια, αν υπάρξει καθόλου ωφέλεια, θα είναι θνησιγενής και σύντομη. Το Νέο, οσοδήποτε ατελές, είναι απείρως προτιμότερο γιατί έχει μέσα του ζωή και ελπίδα. Ευτυχώς που, τελικά, το Νέο ανατέλλει πάντοτε!
Οι επιλογές, λοιπόν… Αλλά οι επιλογές είναι το κάρμα. Το κάρμα δεν είναι σε τελική ανάλυση παρά επιλογές.