Γέμισε η αγορά μπιχλιμπίδια και (άχρηστα) διακοσμητικά που εκφράζουν το πνεύμα των εορτών που πλησιάζουν. Η μεγάλη επέτειος των Χριστουγέννων θα γιορταστεί πάλι από τους πιστούς (και τους μη πιστούς) με τον καθιερωμένο τρόπο: «Χαρούμενα» στολίδια, «χιονισμένα» δέντρα, δωράκια (περιττά και χαζά), κουραμπιέδες και οπωσδήποτε γαλοπούλα και χοιρινό (πάλι τα ζωντανά θα την πληρώσουν! Η αιματοχυσία είναι απαραίτητο συστατικό του χριστιανικού συναισθήματος, όπως καθένας γνωρίζει. Ευτυχώς, όμως, ο καλός μας πλανητάρχης θα χαρίσει τη ζωή –για πόσο; – σε μία γαλοπούλα. Πόση μεγαλοψυχία! Αυτό θα πει χριστιανική καλοσύνη!)
Ιδού, λοιπόν, ποιο είναι το νόημα των Χριστουγέννων, και παρόμοιο και χειρότερο είναι και των άλλων μεγάλων χριστιανικών εορτών. Και, υποτίθεται, ότι ο Χριστός, βλέποντας αυτό το πανηγυριώτικο όργιο, θα χαίρεται και θα το ευλογεί, και μάλιστα θα σκέφτεται ότι η θυσία Του έπιασε τόπο! (Αλήθεια, φαντάζεστε τον Καλό Ποιμένα –Χριστό να σφάζει και να τρώει τα πρόβατά του;)
Το ίδιο θα χαίρεται και ο προφήτης Μωάμεθ βλέποντας τις εκδηλώσεις μίσους των οπαδών Του, αλλά και όλη η πνευματική Ηγεσία του πλανήτη θα νιώθει ευτυχής για την συμπεριφορά της πλειονότητας των ανθρώπων!
Τίθεται ένα μείζον θέμα που αφορά τη σχέση των ανθρώπων με τις Διδασκαλίες ηθικού χαρακτήρα- και όλες οι αληθινές Διδασκαλίες διακρίνονται από αυτόν τον χαρακτήρα. Προκύπτει, λοιπόν, ένα τραγικό ερώτημα: Η πλειονότητα της ανθρωπότητας, σύμφωνα με τη δράση της, συντάσσεται με το μέρος της Ανώτερης Δύναμης ή με το μέρος του σκότους; Δυστυχώς, φαίνεται πως ισχύει το δεύτερο, χωρίς επίγνωση βέβαια των δραστών.
Είναι πικρή η διαπίστωση ότι οι θρησκείες απέτυχαν να εξημερώσουν το ανθρώπινο ζώο. Πίσω από την επίφαση του πολιτισμένου όντος παραμένει η ίδια αγριότητα που αποκαλύπτει σε κάθε ευκαιρία το φρικτό πρόσωπό της –στην αιματοχυσία, στη βία, στους βανδαλισμούς, στη διαρπαγή, στην καταπάτηση όλων των ηθικών νόμων. Και οι ίδιες οι θρησκείες έγιναν τυπολατρεία και κενό γράμμα. Αντί ειρήνης, ομόνοιας και συνενόησης, έφεραν μισαλλοδοξία, διαίρεση και σφαγή. Και η μωρία των στενόμυαλων φανατικών αλλά και των απροβλημάτιστων οπαδών-πιστών δεν τους αφήνει να καταλάβουν ότι είτε όλες οι θρησκείες είναι αληθείς ή ότι όλες είναι ψεύτικες.
Εξίσου τραγική είναι η στάση των μαζών απέναντι στα Ιερά Πρόσωπα, τους Φορείς του Κοινού Καλού, τις Μεγάλες Θυσίες που έδωσαν στην αχάριστη ανθρωπότητα ό,τι ευγενέστερο και ευεργετικότερο, ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να έχει. Και αν μεν αυτά τα Πρόσωπα δεν αναγνωρίζονται από το ιδιαίτερο δόγμα κάποιων πιστών, γίνονται αντικείμενο ύβρης και βλασφημίας. Αν πάλι είναι αποδεκτά από το συγκεκριμένο θρησκευτικό δόγμα, γίνονται χρυσωμένα κελύφη, απρόσιτα (και άχρηστα) είδωλα. Και καθόλου δεν περνάει από το νου των πιστών ότι το Πρόσωπο που βλασφημούν και το Πρόσωπο που δοξάζουν μπορεί να είναι ένα και το αυτό με διαφορετική ονομασία και κάτω από διαφορετικές περιστάσεις!
Ο ρόλος της θρησκείας είναι να φέρνει τον άνθρωπο κοντά στον Ανώτερο Κόσμο, να δίνει στη ζωή του νόημα και χαρά. Να τον κάνει σωστό και ηθικό στοιχείο. Να ανακουφίζει και να εξημερώνει την ψυχή του. Οι θρησκείες όμως απέτυχαν στον υψηλό τους ρόλο, και το φταίξιμο δεν ανήκει στους Ιδρυτές τους, αλλά στους μεταγενέστερους εκπροσώπους που δεν κατάφεραν να σταθούν στο απαιτούμενο πνευματικό και ηθικό ύψος. Έτσι, δύο ή τρεις αιώνες μετά την εμφάνισή τους οι Διδασκαλίες είχαν ήδη χάσει την ουσία τους και εκφυλιστεί. Γι΄αυτό, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν την ψυχή ούτε να θεραπεύσουν τις πνευματικές ανάγκες.
Κι όμως, η αλήθεια, η ομορφιά και η δυνατότητα ευτυχίας είναι εδώ –αρκεί να αναζητήσει κανείς το Φως. Είναι η αιώνια δωρεά προς τον άνθρωπο. Κι όταν αυτός ο δρόμος προς το Φως βρεθεί, τότε σημαίνουν αληθινά οι χριστουγεννιάτικες καμπάνες. Τότε τα Χριστούγεννα έχουν πραγματικό νόημα γιατί το χριστικό Φως έχει γεννηθεί στο σπήλαιο της ανθρώπινης καρδιάς.