Να πάμε λίγο στην επικαιρότητα; Ας πάμε. Και ας δούμε τα τρέχοντα στη χώρα μας.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Το καταλαβαίνει κι ένα μικρό παιδί. Αυτό που ίσως να μην καταλαβαίνουν όλοι είναι το γεγονός ότι έχει υπάρξει μια μεγάλη αλλαγή, η οποία μπορεί να οδηγήσει σ ένα καλύτερο και υγιέστερο μέλλον. Ο δρόμος βέβαια είναι γεμάτος δυσκολίες και κινδύνους που ζώνουν από παντού το εγχείρημα.
Είχαμε πει πολλές φορές στο παρελθόν ότι το πρώτο και αναγκαιότατο βήμα είναι η κάθαρση, η εξυγίανση της χώρας. Η χώρα έχει βουλιάξει για πολλές δεκαετίες σε μια νοσηρή κατάσταση εξαχρείωσης. Άθλιες εξουσίες οδήγησαν την πατρίδα μας στο χείλος της καταστροφής. Ιδιοτέλεια, κυνήγι της δύναμης και του πλούτου επικράτησαν, μαζί με αναξιότητα και ποταπή συναλλαγή. Το μεγαλύτερο όμως έγκλημα που διαπράχθηκε ήταν η διαφθορά της ψυχής του λαού. Μεγάλες μάζες του πληθυσμού απογυμνώθηκαν από κάθε αξία και βυθίστηκαν σε μια αποχαύνωση χυδαίας ευζωίας και πνευματικής ρηχότητας. Η ιδέα του γενικού καλού στραγγαλίστηκε από τη γιγάντωση του ατομικισμού. Το ίδιο συμφέρον αναδείχθηκε ως η υπέρτατη αξία σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Για όλη αυτή την αθλιότητα ευθύνονται μόνον οι ηγεσίες; Ασφαλώς και όχι! Οι ηγεσίες δεν είναι παρά ο καθρέφτης που μας κοιτάζει, αλλά βέβαια η δική τους ευθύνη είναι πολλαπλάσια, γιατί, όπως λέει η λαϊκή σοφία, το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει. Και, αλήθεια, η βρώμα, όσο κι αν καλλωπιζόταν δεν γινόταν πλέον ανεκτή, γιατί το έλκος είχε πια κακοφορμίσει. Όταν η κατάσταση φτάνει σε τέτοιο σημείο, τότε η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι ένα ισχυρό σοκ.
Το σοκ πράγματι ήρθε, και μαζί του η οδυνηρότατη αποκάλυψη της ασχήμιας, της απάτης και της αρρώστιας. Αυτό πονάει πολύ, αλλά είναι αναγκαίο στάδιο για την πιθανότητα μιας ανάρρωσης. Πρώτο λοιπόν βήμα η αποκάλυψη της αληθινής κατάστασης. Ποιο είναι το επόμενο; Η αλλαγή πορείας, η αλλαγή των νοσογόνων παραγόντων. Έτσι, φτάσαμε στην απόφαση της απόρριψης του παλιού και της επιλογής μια νέας, διαφορετικής κατάστασης. Ασφαλώς, το παλιό, αν και τραυματισμένο, δεν πρόκειται να παραδώσει εύκολα τα όπλα. Θα παλέψει με λύσσα για την αποκατάστασή του. Τα όπλα του είναι ισχυρά. Χρόνια τώρα έχει χτίσει ερείσματα και διαθέτει επίσης την πείρα και την πανουργία, καθώς και το αδίστακτο των μεθοδεύσεων. Θα πρέπει να περιμένει κανείς παγίδες, ψέματα, ύπουλα χτυπήματα.
Κανένα όμως όπλο δεν είναι ισχυρότερο από τη βούληση και την αγωνιστικότητα ενός λαού. Αρκεί οι πολίτες να είναι άγρυπνοι και αποφασισμένοι. Και αποφασισμένοι πρωτίστως να γίνουν καλύτεροι πολίτες -που σημαίνει επίσης καλύτεροι άνθρωποι. Η συμπεριφορά τους τα τελευταία χρόνια είναι ενθαρρυντική προς αυτή την κατεύθυνση. Ο φόβος και η αμφιταλάντευση είναι όπλα στα χέρια του εχθρού.
Ασφαλώς, υπάρχει πάντοτε και ο κίνδυνος υπαναχώρησης προς το παρελθόν της νέας ηγεσίας, γιατί καθένας ξέρει ότι η εξουσία και φθείρει και διαφθείρει. «Αρχή άνδρα δείκνυσι», έλεγαν οι σοφοί της αρχαιότητας. Πράγματι, η εξουσία αποκαλύπτει το πραγματικό ποιόν ενός ανθρώπου. Σίγουρα, η νέα κυβέρνηση ξεκινάει με τις καλύτερες προθέσεις και είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, φιλολαϊκή. Ωστόσο, δέχεται αφόρητες πιέσεις έσωθεν και έξωθεν, ενώ το πεδίο που της κληροδότησε το άθλιο παρελθόν είναι παντού ναρκοθετημένο. Η ανυποχώρητη λαϊκή στήριξη είναι καθοριστικής σημασίας. Επίσης είναι ανάγκη να επιδείξουμε υπομονή, και είναι απαράδεκτο να βιάζουμε τα πράγματα και να απαιτούμε άμεση εκπλήρωση των θεμάτων που εκκρεμούν μισό αιώνα! Εν πάσει περιπτώσει, η κυβέρνηση θα κριθεί στον δέοντα χρόνο.
Εκείνο όμως που είναι εξοργιστικό είναι το να επικρίνουν τα πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια της χώρας. Αυτοί που είναι υπόλογοι για χιλιάδες θανάτους και τραγωδίες ελλήνων πολιτών, και για την οικονομική εξαθλίωση του μισού και πλέον πληθυσμού. Το θράσος και η ξεδιαντροπιά τους δεν έχουν όρια!
Ένα είναι βέβαιο: Η κατάσταση της χώρας είναι τραγική, μ ένα χρέος που είναι αδύνατον να ξεπληρωθεί στον αιώνα τον άπαντα, με μια παραγωγή ανύπαρκτη, με ταμεία λεηλατημένα, με πληθυσμό σε γήρανση, με στρατιές ανέργων και μεταναστών. Μόνον οι άθλοι του Ηρακλέους θα μπορούσαν να λύσουν τα προβλήματα. Αλλά υπάρχει Ηρακλής; Παρ όλα αυτά, ας αγαπάμε αυτή τη χώρα και ας ελπίζουμε… Ας ευχόμαστε κι ας προσευχόμαστε.
Υ.Γ. Ένα δίλημμα βασανίζει την ψυχή μας. Κατά το γνωστό σεξπηρικό «to be or not to be», αναρωτιόμαστε: «To be or not to be-in the eurozone;»