Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό τι αποτέλεσμα θα προκύψει από την εκλογική διαδικασία. Όταν όμως θα αναρτάται το παρόν στη διαδικτυακή σελίδα μας, η λαϊκή ετυμηγορία θα έχει πλέον εκφραστεί. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο δεν υπάρχει κανένας σχολιασμός πάνω στο θέμα.
Φυσικά, εμείς δεν είμαστε ούτε πολιτικοί συντάκτες ούτε οικονομικοί αναλυτές. Βεβαίως, δεν παραγνωρίζουμε τη μεγάλη σημασία των ειδικοτήτων αυτών, αλλά η δική μας ευθύνη είναι να εξετάζουμε τα πράγματα από το πρίσμα της ηθικής τους ποιότητας και αξίας. Ας σπεύσουμε να διευκρινίσουμε για τους τυχόν νεοεισερχόμενους στη σελίδα ότι δεν αναφερόμαστε στη συμβατική κοινωνική και θρησκευτική ηθική που έχουν προσλάβει τέτοια απόκλιση από την πραγματική έννοια της λέξης, ώστε οι σκεπτόμενοι άνθρωποι να τρέφουν -δικαιολογημένα- ιδιαίτερη περιφρόνηση γι΄αυτήν. Εμείς μιλάμε για τη ζώσα Ηθική που είναι το θεμέλιο της ίδιας της Ύπαρξης, δηλαδή για τις κοσμικές νομοτέλειες, οι οποίες διασφαλίζουν την απρόσκοπτη ροή της παγκόσμιας ενέργειας και, ως εκ τούτου, αποτελούν το θεμέλιο της υγείας παντός υπαρκτού.
Και καθένας γνωρίζει ότι η υγεία είναι η βάση και η προϋπόθεση της ουσιώδους επιδίωξης όλων των όντων, της ευτυχίας. Επειδή η έλλειψη του αγαθού που ονομάζουμε υγεία, δηλαδή η νόσος, σημαίνει φθορά και πόνο, ταυτίζεται με τη δυστυχία. Ας μη φανταστεί κανείς ότι οι παραπάνω εξισώσεις ισχύουν μόνο στον παροδικό και βραχύβιο τούτο κόσμο, γιατί ισχύουν αναλογικά σε όλους τους κόσμους, και όλως ιδιαιτέρως στο λεγόμενο Λεπτοφυή Κόσμο, στις σφαίρες ύπαρξης τις πλησιέστερες στη δική μας σφαίρα. Επειδή στους ανώτερους, τους πύρινους κόσμους, τους κόσμους του φωτός, δεν υφίσταται τέτοιο πράγμα, όπως η ασθένεια. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι εκεί δεν υπάρχει η γνωστή αντιπαράθεση πνεύματος και ύλης. Εκεί πνεύμα και ύλη είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος -της Ζωής, έτσι, συνεργάζονται αρμονικά παράγοντας μόνο ομορφιά. Όπου επικρατεί ομορφιά και αρμονία, εκεί δεν υπάρχει θέση για αρρώστια και δυστυχία. Φυσικά, ακόμη και στους κόσμους του Φωτός η Φύση αγωνίζεται πάντα για ανώτερες μορφές, που σημαίνει ακόμη περισσότερη ομορφιά, ακόμη περισσότερη ευτυχία. Η εξέλιξη δεν γνωρίζει όρια και πέρας, γιατί κάτι τέτοιο θα τερμάτιζε την ίδια την Ύπαρξη.

Ας προσγειωθούμε όμως στον κόσμο της οδυνηρής ατέλειας. Εδώ υπάρχει πολλή ασχήμια, πολύ σκοτάδι, πολύς πόνος. Και η αιτία αυτής της κατάστασης είναι η απουσία υγιών συνθηκών ζωής, με αποτέλεσμα καταστάσεις επικίνδυνης νοσηρότητας. Οι κάτοικοι αυτού του κόσμου νοσούμε, πρωτίστως και κυρίως, στην ψυχοπνευματική μας υπόσταση και δευτερευόντως, και ως συνέπεια αυτής, στη σωματική μας έκφανση.
Τρομακτικές παραβιάσεις ταράζουν συθέμελα την πλανητική ισορροπία προκαλώντας βλάβες στον παγκόσμιο ιστό -ναι, σ΄αυτό το Matrix των επιστημόνων. Δύο είναι οι βασικοί παράγοντες της ασθένειας: η μη ομαλή ροή της ενέργειας, και η ρύπανση. Αυτό ισχύει και για μεγάλα σύνολα και για ατομικές μονάδες. Και οι παράγοντες αυτοί έχουν μια μεγάλη δυναμική πάνω στον περιβάλλοντα χώρο, μέσα στον οποίο ζουν και κινούνται τα πάντα.

Στις ανθρώπινες κοινωνίες οι δύο φθοροποιοί παράγοντες έχουν γεννήσει αμέτρητα δεινά. Σε σχέση με τον πρώτο απ΄αυτούς, μπορούμε για παράδειγμα να δούμε πώς η ανώμαλη και αφύσικη κατανομή του γήινου πλούτου έχει γεννήσει κάθε είδους εγκλήματα. Η άνιση και άδικη κατανομή των αγαθών διακόπτει την ομαλή ροή της ενέργειας αφενός, και αφετέρου παράγει ρύπανση, μέσω άδικων πράξεων, βρώμικων συναλλαγών, βίας, κ.τ.λ. Παρατηρούμε δε ότι οι δύο νοσογόνοι παράγοντες είναι αλληλένδετοι. Ας πάρουμε κι ένα δεύτερο παράδειγμα, όπου πάλι ο ένας παράγοντας γεννάει τον άλλο: Η ανισόρροπη κατανομή του πληθυσμού πάνω στον πλανητικό φλοιό, όπου υπάρχουν γιγαντιαίες πόλεις και αραιοκατοικημένη ύπαιθρος. Αυτή η ανισορροπία διαταράσσει το οικοσύστημα, έστω κι αν δεν το συνειδητοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι, αλλά και παράγει ρύπανση, τόσο φυσική και άμεσα αντιληπτή, όσο και αόρατη, προκαλούμενη από ακάθαρτες σκέψεις και συναισθήματα.

Με αυτές λοιπόν τις συμπεριφορές έχουμε δημιουργήσει συνθήκες ασθένειας και πόνου στον Οίκο μας, τη Γη. Και γι΄αυτό η ευτυχία δεν είναι εφικτή, εκτός μόνον ως παροδική και απατηλή κατάσταση. Φυσικό είναι, εφόσον ο πλανήτης νοσεί, η νόσος να είναι ο κλήρος όλων μας. Επομένως, αν επιθυμούμε να υπάρξει ποτέ ευτυχία εδώ, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την υγεία του πλανήτη, ή, σε μικρότερη κλίμακα, της χώρας μας. Και αυτή η αποκατάσταση απαιτεί πάνω απ΄όλα ισορροπία και καθαρότητα, τα οποία πρέπει να επικρατήσουν πρωτίστως μέσα μας. Έχει λεχθεί πως «ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την υγεία του εαυτού του, του πλανήτη του και του Λεπτοφυούς Κόσμου». Ακριβώς.

Για να έρθουμε λοιπόν στα καθ΄ημάς, η χώρα, για να σωθεί και για να ευημερήσει, χρειάζεται ανυπερθέτως να βρει τις συνθήκες ισορροπίας και εξυγίανσής της. Είναι λυπηρό να ξεσηκώνονται οι άνθρωποι μόνο για τη διεκδίκηση των οικονομικών τους συμφερόντων αλλά να μην κινητοποιούνται, όχι αρκετά τουλάχιστον, για ν΄απαιτήσουν την αποκατάσταση όλων των κανόνων της ηθικής, δηλαδή τις υγιεινές συνθήκες διαβίωσης. Αλλά, όπως έχουμε πει και ξαναπεί, αυτό πρέπει να ξεκινήσει από μέσα μας.
Τώρα όλη η ατμόσφαιρα δονείται από ένα αίτημα αλλαγής. Αυτό είναι πολύ ωραίο, θεμιτό και άξιο, αρκεί να μην το απαιτούμε μόνον από τους άλλους, αλλά πρωτίστως από τον εαυτό μας. Γιατί αν η επιθυμία μας για αλλαγή σημαίνει επιστροφή σε ιδιοτέλεια, αρπακτικότητα, δολιότητα, και τα συναφή, τότε αυτό λέγεται πισωγύρισμα και είναι αντίθετο σε μια αλλαγή προς την πλευρά της εξέλιξης. Αν νοσταλγούμε ή ονειρευόμαστε καταστάσεις υπερκαταναλωτισμού και λάιφ στάιλ, καθώς και ανεμελιάς ή ανευθυνότητας, τότε καλύτερα να μείνουμε με την κρίση γιατί στην κρίση αναπτύσσονται τουλάχιστον μερικές ευγενικές ανθρώπινες ιδιότητες, όπως έδειξε η ιστορία.

Γενικά πάντως υπάρχει μια έντονη αίσθηση ότι κυοφορούνται πράγματα. Πότε θα εκδηλωθούν και τι ακριβώς θα είναι μένει να το δούμε. Αλλά η μήτρα η οποία γεννάει τις αλλαγές και τα γεγονότα είναι η ανθρώπινη συνειδητότητα. Στην πραγματικότητα αυτή είναι που αλλάζει και είτε προωθεί είτε καταποντίζει την εξέλιξη. Γιατί είναι αλήθεια ότι δεν κινείται πάντοτε προς τα εμπρός, αλλά κυματοειδώς -πότε ανερχόμενη και πότε καταβυθιζόμενη. Μπορούμε να θυμηθούμε δύο τέτοιες καταβυθίσεις: εκείνη του Μεσαίωνα και εκείνη του 19ου αιώνα. Η πρώτη απ΄τις δύο βύθισε την ανθρωπότητα στο σκοτάδι της δεισιδαιμονίας, ενώ η δεύτερη βύθισε την ανθρωπότητα στο σκοτάδι του υλισμού. Ενός υλισμού με την έννοια του αδιέξοδου εγκλεισμού στην κατώτερη όψη του Είναι και σε μια συνακόλουθη μηχανοκρατία. Αυτό κατέληξε στη Μεγάλη Ύφεση (Κραχ) του 1929 και στους παγκόσμιους πολέμους, όταν ακριβώς, όπως δηλώνεται στη Διδασκαλία της Ζωντανής Ηθικής, η ανθρωπότητα όφειλε να προχωρήσει στην υπέρβαση των γήινων ορίων.

Αυτή η φάση διαρκεί ακόμη με τη μορφή του καταναλωτισμού και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά δυστυχώς και με τη στάση της Επιστήμης σε μεγάλο βαθμό.
Υπάρχουν πολλά ευοίωνα σημάδια ανάκαμψης, και από ορισμένους φωτισμένους, επιστήμονες και από αρκετή μερίδα ανθρώπων. Ωστόσο η ευλογημένη ανάδυση στο Φως δεν έχει γίνει ακόμη.
Αυτή η ανάδυση και έξοδος από το σκοτάδι είναι η διάπυρη ευχή κάθε άγρυπνης και πάσχουσας προμηθεϊκής ψυχής, καρφωμένης στον μαρτυρικό βράχο της ύλης.
Αναμένουμε και προσευχόμαστε…