Γιατί; Ένα πελώριο γιατί από τα βάθη της ψυχής υψώνεται μέχρι τον ουρανό, σαν κραυγή οδύνης και απορίας και ικεσίας μαζί. Γιατί τόση καταστροφή, γιατί τόσα βάσανα, γιατί τόσος πόνος πάνω σ΄αυτή τη σφαίρα. Σ΄αυτή τη σφαίρα που δόθηκε σε όλους ως κατοικία και που ο Πλάστης της τη στόλισε με όλες τις ομορφιές, έτσι που το πέρασμα απ΄αυτήν θα έπρεπε να είναι ένα χαρούμενο και απολαυστικό ταξίδι, ένας ωραίος σταθμός στην αιώνια πορεία του υπέροχου θαύματος που λέγεται Ζωή.

Θα έπρεπε… Όμως δεν είναι. Τι φταίει λοιπόν; Ο Δημιουργός; Αυτή η υπόθεση είναι παραλογισμός. Γιατί να δημιουργήσει ένας Δημιουργός πλάσματα με σκοπό να τα βασανίσει; Εκείνος δημιούργησε ομορφιά, και η ομορφιά είναι γεννήτορας ευτυχίας και όχι δυστυχίας.

Τι στράβωσε λοιπόν ώστε ο πόνος να υπερτερεί της χαράς; Ίσως ο κόσμος να μην είναι τέλειος, είναι όμως ο καλύτερος δυνατός και πολύ καλύτερος απ΄αυτόν που αξίζουμε ως νοήμονα όντα –«κορωνίδα της δημιουργίας» σ΄αυτή τη σφαίρα.

Αρκετά όμως με τα παράπονα. Ας μην παριστάνουμε τα αθώα θύματα. Τώρα όλοι ξέρουμε ποιος φταίει για τις αμέτρητες συμφορές και όσες ακόμη μας περιμένουν. Ο φταίχτης δεν είναι άλλος από την διατυμπανισμένη «κορωνίδα» – ο άνθρωπος. Η ιστορία μαρτυρά για τα φριχτά εγκλήματά του μέσα στους αιώνες. Παραβιάσεις του Δικαίου και του Καλού που συντελούνται αδιάλειπτα κάθε ώρα και στιγμή. Ναι, είμαστε εμείς «η κορωνίδα του της δημιουργίας» που βάφουμε κόκκινο τον γαλάζιο πλανήτη, που κλονίζουμε τις λεπτές ισορροπίες του, που τον λεηλατούμε αλύπητα, τον βρωμίζουμε, τον τσακίζουμε. Δεν είμαστε τα θύματα, αλλά οι βασανιστές. Δεν θέλουμε όμως να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, προτιμάμε να αναζητάμε αλλού τις αιτίες των κακών.

Όμως, όσο δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, τόσο θα συνεχίζονται οι συμφορές που μπορεί να καταλήξουν σε ασύλληπτες καταστροφές. Γιατί έχουμε καταφέρει να εξαγριώσουμε σε βαθμό εξαιρετικά επικίνδυνο τα στοιχεία της Φύσης που μαίνονται πλέον αχαλίνωτα, πραγματικά εκτός ελέγχου.

Το χειρότερο ίσως είναι ότι δεν έχουμε καμία δικαιολογία άγνοιας. Από την αυγή της ύπαρξής μας πάνω σ΄αυτή τη σφαίρα έχουμε δεχτεί Υποδείξεις και Καθοδήγηση για τη σωτηρία και ευημερία. Θρησκείες και Φιλοσοφίες του Καλού έχουν σπαρθεί γενναιόδωρα σε κάθε γωνιά της Γης, αλλά εμείς τις παραμορφώσαμε σε βαθμό αγνώριστο και στη θέση της Αλήθειας στήσαμε είδωλα -και αλήθεια πόσο μας μοιάζουν αυτά τα είδωλα!

Ακούραστα, ανεξάντλητα, μέσα στη μακροθυμία Της η Πηγή του Καλού μάς στέλνει νέες δυνατότητες εξόδου από τον Λαβύρινθο του Κακού, κι εμείς τι κάνουμε; Είτε τις συκοφαντούμε, είτε κωφεύουμε συστηματικά, και μάλιστα σε εποχές απρόσκοπτης και ευρύτατης πληροφόρησης.

Τους δύο τελευταίους αιώνες, και ενόψει νέων κοσμικών ενεργειών που εισρέουν στον πλανήτη μας, η ίδια αιώνια Εστία του Καλού, εξαπέστειλε νέες σωτήριες ακτίνες Φωτός, αρχικά μέσω της Θεοσοφικής Διδασκαλίας που αποκάλυπτε την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας και την ταυτοσημότητα όλων των Υψηλών Διδασκαλιών, όποιας μορφής και εποχής, ως προπομπό της Πύρινης Διαθήκης της Άγκνι Γιόγκα, της Πύλης σ΄έναν νέο κόσμο ανώτερου είδους Ύπαρξης.

Οι δύο αυτές Διδασκαλίες επιγειώθηκαν με μεγάλες θυσίες των Φορέων τους, αλλά πόσοι ανταποκρίθηκαν σ΄αυτό το λυτρωτικό Κάλεσμα; Και από αυτούς πόσοι τις αναγνώρισαν ως βασικό άξονα της ζωής τους; Πόσοι έμαθαν να σκέφτονται σύμφωνα μ΄αυτές; Όμως η Αλήθεια αναγνωρίζεται μόνο από την καρδιά, όχι από τον εγκέφαλο. Και για να μπορεί η καρδιά να διακρίνει, πρέπει να έχει εκλεπτυνθεί μέσα από πολύ πόνο, αναζήτηση και λαχτάρα για Φως. Υπάρχουν άραγε αρκετές καρδιές που να μπορέσουν να θεμελιώσουν τον υπέροχο Νέο Κόσμο; Μακάρι να είναι αρκετές. Αυτές θα γίνουν η γέφυρα σύνδεσης με τον Ανώτερο Κόσμο, χωρίς τον οποίο το Κακό δεν μπορεί να ηττηθεί.

Να πώς φτερώνει τη σκέψη για υψηλή πτήση η Νέα Διδασκαλία του Φωτός -η Άγκνι Γιόγκα:

Ταξιδιώτη, συγκέντρωσε όλες τις σκέψεις για την προσέγγιση στον Πύρινο Κόσμο.

Ταξιδιώτη, κατανόησε ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος.

Ταξιδιώτη, πρέπει να συνειδητοποιήσεις τον Πύρινο Κόσμο ως πραγματικότητα και ως τροφοδότη της ζωής.

Ταξιδιώτη, κατανόησε ότι η γήινη ζωή σου είναι το μικρότερο τμήμα της ύπαρξής σου.

Ταξιδιώτη, δέξου το Καθοδηγητικό Χέρι.

Ταξιδιώτη, μη φοβάσαι να κοιτάξεις στις Πύλες του Φωτός…

Απ΄αυτή την ομορφιά, απ΄αυτό το Φως, μπορούμε να αντλήσουμε ελπίδα και δύναμη.