Ο Μύθος είναι ένα όχημα αληθειών ή γεγονότων ξεχασμένων πια, τουλάχιστον στο βαθμό που αφορά το συνειδητό μέρος της ανθρωπότητας, και τυλιγμένων στην αχλύ του χρόνου και τη φαντασία των ανθρώπων, πράγμα πολύ φυσικό αφού, όπως δείχνει η λέξη «μύθος», είναι μια προφορική παράδοση που παραδίνεται από μια γενιά στην άλλη [μυθέομαι: λέγω (ομηρ.)]. Όμως ο Μύθος δεν ψεύδεται ποτέ. Το ψεύδος υπεισέρχεται μόνο στην ερμηνεία, η οποία συνήθως υποκινείται από προκατάληψη, υπεροψία, φανατισμό, μισαλλοδοξία και ιδιοτέλεια. Σ΄αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούμε να προσθέσουμε και τη μωρία.
Ακόμα και τα πιο πρόσφατα γεγονότα, κάθε στοχαστικός νους βλέπει πόσο παραποιημένα και διαφοροποιημένα παρουσιάζονται, ανάλογα με τα ιδεολογικά και συμφεροντολογικά γυαλιά του εκάστοτε παρουσιαστή.
Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο κακοποιημένος είναι ο μύθος, ο οποίος αποτελεί υπόβαθρο κάθε θρησκείας. Εδώ η μισαλλοδοξία μεταμορφώνει τους θεούς κάθε άλλης θρησκείας σε διαβόλους!
Η ηλιθιότητα της μισαλλοδοξίας δεν αντιλαμβάνεται πως υποτιμώντας τις άλλες θρησκείες υποτιμά αυτομάτως και τη δική της, επειδή, είτε η Θρησκεία γενικά έχει κάποια αλήθεια, οπότε κάθε έκφρασή της περιέχει αυτή την αλήθεια, είτε πρόκειται για ένα μεγάλο ψέμα και επινόηση που πηγάζει από άγνοια, δεισιδαιμονία και φόβο. Διαλέξτε και παίρνετε, κύριοι εκπρόσωποι της μισαλλοδοξίας!
Κατά τη ταπεινή μας γνώμη, η Θρησκεία είναι η εξωτερίκευση εκείνης της εσωτερικής φωνής που υπαγορεύει στον άνθρωπο ότι δεν είναι ένα τυχαίο συμβάν, αλλά ότι η ύπαρξή του έχει νόημα και σκοπό, ότι δεν είναι ξεκομμένος από τον Κόσμο, αλλά αδιαχώριστο τμήμα του. Στην πραγματικότητα, η Θρησκεία επιδιώκει να φανερώσει στο ανθρώπινο ον την αληθινή του ουσία και υπόσταση που είναι η υπέροχη πραγματικότητα που ορίζεται ως Ύπαρξη -Συνείδηση -Ευδαιμονία. Αυτό είναι ταυτόσημο -ελπίζουμε πως δεν είναι δύσκολη η συσχέτιση- με το άνοιγμα της χωρο-χρονικής Απειροσύνης, με όλα όσα θαυμαστά συνεπάγεται αυτή η μεγαλειώδης δυνατότητα. Έτσι, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη Θρησκεία ως το άνοιγμα του κλουβιού ή της φυλακής για έξοδο προς την Ελευθερία.
Αν οι άνθρωποι, αντί γι΄αυτό, χάλκευσαν άλλα δεσμά μέσω της Θρησκείας, αυτό είναι ό,τι πιο θλιβερό. Ο βασικός λόγος αυτής της στρέβλωσης είναι η ολέθρια ιδιότητα της έλλειψης ανοχής, της κατανόησης της διαφορετικότητας και των ιδιαίτερων αναγκών κάθε όντος, αλλά και της κατανόησης της κοινότητας κάτω από τη διαφορετικότητα. Αλλά η Σοφία διακηρύσσει: «Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σ΄Εμένα». Έτσι, δηλώνει ο Κρίσνα στο ανυπέρβλητο αριστούργημα που λέγεται Μπαγκαβάντ Γκιτά. «Σ΄εμένα» σημαίνει στη θέωση, στην Ανώτερη Φύση ή Ζωή.
Δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα από την επιβολή πάνω στη συνείδηση του άλλου, από την καταπάτηση της ψυχής του. Και τίποτε πιο απεχθές από το «odium theologicum»[θεολογικό μίσος, το μίσος των λεγόμενων θεολόγων προς κάθε διαφορετική αντίληψη].

Θρησκεία, λοιπόν, είναι σε τελική ανάλυση ο δεσμός μας με το Ανώτερο, το Πνευματικό, το Αιώνιο.
Κάθε θρησκεία, ως σύστημα, αποτελείται από τα εξής στοιχεία: τον Μύθο, ο οποίος αναφέρεται γενικά στην καταγωγή της συγκεκριμένης θρησκείας, και την Ηθική που αφορά το πρακτικό μέρος της.
Δεν υπάρχει Θρησκεία, από όσες γνωρίζουμε μέχρι τώρα, η οποία να μην περιέχει μυθολογικά στοιχεία. Μπορεί στο μέλλον να υπάρξει κάποια θρησκεία καθαρά επιστημονικού χαρακτήρα -τότε όμως η Επιστήμη θα πρέπει να έχει προσλάβει και το στοιχείο της ιερότητας, γιατί δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς το στοιχείο αυτό.
Ο Μύθος, εκτός από ιστορικά, γεωλογικά, αστρονομικά, και γενικά φυσικά γεγονότα, εκφράζει συχνά και καταστάσεις ή αλήθειες που δεν μπορούν να μπουν σε λόγια και μόνο μέσω αλληγορίας μπορούν να κατανοηθούν. Γιατί ο Μύθος περιέχει, πρώτον σύμβολα, και δεύτερον αλληγορίες.
Μετά από αυτή την αναγκαία εισαγωγή, μπορούμε να επιχειρήσουμε την -οπωσδήποτε μη θεολογική- ερμηνεία μερικών από τα μυθολογικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στον Μύθο των Πρωτοπλάστων, του Αδαμ και της Εύας, ο οποίος περιέχεται στο Κεφάλαιο Γένεσις της Παλαιάς Διαθήκης. Αν βέβαια κάποιος θέλει, και μπορεί, να πιστεύει πως ο Θεός (τι ακριβώς είναι αυτός ο «Θεός»;) έφτιαξε τον Κόσμο (ποιον Κόσμο; Το σύμπαν; Το Ηλιακό Σύστημα; Τη Γη απλώς;) πριν από 4.000 χρόνια π.Χ. εντός 6 ημερών, και έπλασε με τα χέρια του ένα χωματένιο ανθρωπάκι -εμείς ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε. Εμείς λέμε ότι είναι ένας μύθος. Αυτό δεν σημαίνει ότι μιλάει για πράγματα ανυπόστατα. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι εκφράζει μεγάλες αλήθειες.
Μερικές δηλώσεις που αφορούν τον Μύθο αυτό:
o Ο Μύθος, με μικρότερες ή μεγαλύτερες παραλλαγές απαντά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
o Δημιουργία από το μηδέν, λογικά, επιστημονικά, φιλοσοφικά, δεν υπάρχει. Είναι καθαρός παραλογισμός. Πολύ περισσότερο στο μύθο της Γένεσης, όπου δεν πρόκειται για γένεση του Σύμπαντος μετά από κάποιο Μπινγκ-Μπάνγκ.
o Η αρίθμηση, η χρονολόγηση και οι ημερομηνίες στη γλώσσα της Μυστικής Σοφίας, όπως και οι αλληγορίες και τα σύμβολα, δεν λαμβάνονται ποτέ υπόψη κυριολεκτικά. Έτσι, όταν η γλώσσα του μύθου λέει, για παράδειγμα, 9.000 χρόνια, αυτός που ξέρει διαβάζει 900.000 χρόνια, δηλαδή επί 100. Η εσωτερική παράδοση δηλώνει ότι η καταβύθιση των μεγαλύτερων χερσαίων κομματιών ή ηπείρων της Ατλαντίδας έλαβε χώρα πριν από 850.000 χρόνια περίπου. Ωστόσο και ο αριθμός 9.000 ισχύει για ένα τελευταίο μικρό κομμάτι της Ατλαντίδας.

Στον μύθο της Γένεσης τώρα έχουμε τα εξής στοιχεία που πρέπει να εξεταστούν:
Η «Δημιουργία» -ο «Θεός»
Ο Άνθρωπος
Η Εδέμ
Τα Δέντρα: Το Δέντρο της Ζωής και το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού
Το Φίδι
Η Κατάρα και Έξωση των Πρωτοπλάστων.

Ας αρχίσουμε με τη Δημιουργία. Η λέξη δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα, αλλά θα την κρατήσουμε, αφού έχει επικρατήσει ως όρος.
Το ζήτημα είναι τόσο μεγάλο και δύσκολο ώστε είναι αδύνατο να το χειριστούμε επαρκώς. Εντούτοις, μπορούμε να δούμε κάποια πράγματα.
Πρώτο απ΄όλα, είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με δύο «Δημιουργίες», μία στο 1ο και μία στο 2ο Κεφάλαιο της Γένεσης.
Στο 1ο Κεφάλαιο, η προ-κοσμική κατάσταση περιγράφεται ως υδάτινη άβυσσος. Το πρώτο πράγμα που «δημιουργείται» είναι το Φως. Ποια είναι η εσωτερική σημασία τους; Η «υδάτινη άβυσσος» είναι η κοσμική ύλη πριν από τη συγκρότησή της σε κόσμο. Είναι επίσης το άγνωστο και μη κατανοητό. Από τους κόλπους αυτής της «αβύσσου» προβάλλει, εκπορεύεται το Φως. Τι είναι αυτό το Φως; Η εμφάνιση των Γιων του Φωτός, των Αγγέλων, υπερπνευματικών όντων, που θα δημιουργήσουν τον Αδάμ -τον Άνθρωπο.
Ο Αδάμ του 1ου Κεφαλαίου είναι κατ΄εικόνα και ομοίωση με τον «Δημιουργό» του -τις Στρατιές των Θεϊκών Όντων -διότι βέβαια ο «Αδάμ» δεν είναι ένα άτομο, αλλά συλλογικά η Ανθρωπότητα, όπως και ο Θεός ή Δημιουργός του είναι μια συλλογικότητα. Αυτός ο Αδάμ -του 1ου Κεφ.- είναι «άρρεν και θήλυ», δηλαδή ανδρόγυνος, έχει μέσα του και τα δύο φύλα.
Δημιουργείται τελευταίος, την «6η Ημέρα», μαζί με τα ζώα. Είναι αγνός και αθώος, μοιάζοντας με τον Πλάστη του.
Ποιος είναι ο «Πλάστης»; Το εβραϊκό κείμενο τον ονομάζει «Ελοϊμ», και οι πολύ μεταγενέστεροι μεταφραστές (οι Εβδομήκοντα) μεταφράζουν τη λέξη ως «Θεός». Η πραγματική έννοια της λέξης όμως σημαίνει πλήθος Όντων και όχι ένα Ον, διότι η κατάληξη -ιμ στα εβραϊκά δείχνει πληθυντικό αριθμό.

Ας έρθουμε τώρα στο 2ο Κεφάλαιο. Αν επρόκειτο για επανάληψη της ίδιας αφήγησης, θα βρισκόταν κανείς μπροστά σε αγεφύρωτες αντιφάσεις. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι εδώ γίνεται λόγος για άλλη φάση της «Δημιουργίας» -εμείς θα προτιμούσαμε πολύ τον όρο «Εκδήλωση», γιατί περί αυτής πρόκειται.
Στη φάση αυτή δημιουργείται πρώτος ο άνθρωπος. Ο Δημιουργός του έχει συγκεκριμένο όνομα: Γιαχβέ Ελοϊμ (Ιεχωβά δηλαδή). Ο Γιαχβέ φτιάχνει τον άνθρωπο με χώμα και νερό (πηλό) και τον εγκαθιστά στον Παράδεισο, ανατολικά της Εδέμ.
Στη συνέχεια δημιουργούνται όλα τα δέντρα, και μεταξύ αυτών δύο ιδιαίτερα Δέντρα: το Δέντρο της Ζωής και το Δέντρο της Γνώσης.
Κατόπιν δημιουργούνται ζώα και πτηνά. Και τελευταία δημιουργείται η Εύα -η Γυναίκα- από το πλευρό του Αδάμ.
Ο Αδάμ -Ανθρωπότητα της δεύτερης Δημιουργίας δεν είναι κατ΄εικόνα του «Θεού», και είναι χωματένιος -σάρκινος- ωστόσο δίφυλος αρχικά. Κατόπιν χωρίζεται σε αρσενικό και θηλυκό, δηλαδή σε ανθρωπότητα αποτελούμενη από άνδρες και γυναίκες.
Ο Δημιουργός του δεύτερου Αδάμ είναι κατώτερης φύσης από τους Ελοϊμ (ή Ελοχίμ) της προηγούμενης φάσης, διότι η ύλη του κόσμου μας, τόσο η σφαίρα -Γη, όσο και όλα τα πλάσματά της, πυκνοποιείται, έως ότου φτάσει στη μέγιστη πυκνότητά της στην περίοδο που ορίζουμε ως Ατλάντεια -την 4η μεγάλη ανθρώπινη φυλή. Ωστόσο η πυκνοποίηση έχει προχωρήσει ήδη αρκετά από τα μέσα της προηγούμενης της Τρίτης, ή Λεμούριας, Φυλής. Σ΄εκείνην ακριβώς την περίοδο γίνεται και ο χωρισμός των δύο φύλων, που συνεπάγεται και αλλαγή του τρόπου διαιώνισης του είδους.
Έτσι, λοιπόν: Η Πρώτη Δημιουργία αφορά την Εκδήλωση του Φαινομενικού Κόσμου έπειτα από μια μεγάλη Περίοδο Ανάπαυσης (Διάλυση ή Πραλάγια), ενώ η Δεύτερη Δημιουργία αναφέρεται στην Εκδήλωση έπειτα από μια μικρότερη Περίοδο Ανάπαυσης ή Πραλάγια. Σ΄αυτήν η Γη υπάρχει ήδη ως πλανήτης, αλλά απουσιάζει η φυτική και ζωική Ζωή. Καθώς η Σφαίρα ζωντανεύει, όλα αυτά τα όντα εμφανίζονται σταδιακά, και εμφανίζεται η δραστηριότητα της Ζωής όπως περίπου τη γνωρίζουμε. Αλλά ο Άνθρωπος δεν είναι πλέον το αρχικό πνευματικό ον που αναφέρεται το Πρώτο Κεφάλαιο της Γένεσης, διότι η φωτεινή του ουσία έχει καλυφθεί με πυκνό σάρκινο ντύμα.