Ο Αδάμ λοιπόν είναι η ίδια η Ανθρωπότητα στις πρώιμες και απέχουσες κατά εκατομμύρια έτη εκφάνσεις της. Ο «Αδάμ της Σκόνης» είναι ένα ανθρώπινο ον πολύ διαφορετικό απ΄αυτό που ονομάζουμε σήμερα «άνθρωπο», αλλά οπωσδήποτε αναγνωρίσιμο ως τέτοιο.
Η «Εύα» (Ha-Va ή He-Va, «αυτή που δίνει ζωή») είναι ακόμη μέσα του, ένα με αυτόν («άρρεν και θήλυ εποίησεν αυτόν»).
Ο “Θεός” λοιπόν απαγορεύει στο πλάσμα αυτό να γευτεί τον καρπό του Δέντρου της Γνώσης. Ποιος είναι εδώ ο “Θεός” και γιατί μια τέτοια απαγόρευση;
Ο Θεός στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι άλλο παρά ο Νόμος, ο Κοσμικός Νόμος, ή, αν θέλετε, ο Κρόνος-Χρόνος. «Απαγορεύει» σημαίνει ότι ο Αδάμ -η ανθρωπότητα της Εποχής εκείνης- δεν ήταν έτοιμη, δεν ήταν ακόμα ώριμη για τη βρώση του Καρπού της Γνώσης. Ο Αδάμ όμως θα γευτεί τον καρπό «παράνομα», με άλλα λόγια πρόωρα. Πρόωρα μεν, αφού όμως χωρίστηκε σε δύο φύλα, άνδρα και γυναίκα, και όχι πριν από το χωρισμό του. Αυτό είναι το νόημα του ότι η Εύα παρέσυρε τον Αδάμ-Ανθρωπότητα στο «αμάρτημα».
Στην παράβαση της απαγόρευσης οδήγησε η παρέμβαση του Όφεως, του Φιδιού, που υποσχέθηκε στους Πρωτόπλαστους τη θεοποίηση και την αθανασία αν γευτούν τον απαγορευμένο καρπό.
Έτσι φτάνουμε σ΄ένα κομβικό σημείο της Ιστορίας που αφορά τον Όφι. Ο Όφις, το Φίδι, ή Δράκων, κατά περίπτωση στους διάφορους μύθους, είναι ίσως το πιο δυνατό και πολυσήμαντο σύμβολο στην παγκόσμια Μυθολογία. Και έχει εμφανώς διπλή φύση -θετική και αρνητική.
Εύλογα όμως θα απορήσει κανείς πώς και γιατί αποδόθηκε υψηλή και ιερή, μάλιστα και λατρευτική πολλές φορές, σημασία σ΄ένα ερπετό, το οποίο κατά κανόνα οι άνθρωποι φοβούνται και απεχθάνονται. Κι όμως, σ΄αυτό το σύμβολο κρύβεται μεγάλη σοφία, χαμένη τώρα για τους υπερφίαλους σημερινούς σοφούς μας.
Θα κατανοήσει κανείς τους συμβολισμούς και τα σημαινόμενα του Φιδιού, έχοντας υπόψη διάφορα χαρακτηριστικά του πλάσματος αυτού, που είναι:
o Η κίνησή του
o Οι σπείρες του
o Το κουλούριασμά του
o Η χειμερία νάρκη και εαρινή αφύπνιση
o Η αλλαγή δέρματος και ανανέωσή του
o Η στενή σχέση του με τη γη και το χώμα
o Η έρπουσα μετακίνησή του
Πριν προβούμε σε ανάλυση των διαφόρων συμβολισμών, ας πούμε αφετηριακά ότι το Φίδι ως σύμβολο σχετίζεται με το Πυρ και με το Χρόνο.

Η σχέση με το Πυρ
Αυτή η σχέση σημαίνει σχέση με το Φως, με τον Κοσμικό Ηλεκτρισμό που είναι η ίδια η Ζωή. Σύμβολό του είναι το Φίδι λόγω της οφιοειδούς κίνησης (ζικ-ζακ).
Η πρώτη ακτινοβολία της Κοσμικής, Πρωταρχικής Ύλης, της Μουλαπρακρίτι (Mula-prakriti: Ρίζα-Ύλη, Φύση, Ριζική ή Πρωταρχική Ύλη, επίσης Aditi), το Υπεραστρικό Φως (ή Ακάσα), η Αστρική Μητέρα, ονομάζεται Θάλασσα Πυρός και επίσης Πύρινος Όφις.
Είναι το Πρώτο Φως της Δημιουργίας (:Εκπόρευσης): οι Ελοϊμ, ο Ανδρόγυνος Αδάμ-Κάδμος, δηλαδή Κοσμικός Ηλεκτρισμός-Ζωή. Σύμβολό τους το Φίδι. Το σύμβολο έχει επίσης άμεση σχέση με τη Γη στην πρωταρχική μορφή και ουσία της: μια ουρά από κοσμική σκόνη, ή πύρινη ομίχλη, κινούμενη σαν φίδι. («Το Πνεύμα του Θεού που κινείται πάνω στο «χάος» -«Και πνεύμα Θεού επεφέρετο επί των υδάτων…»).
Σε επόμενο στάδιο η πύρινη ομίχλη παίρνει το σχήμα ενός φιδιού με την ουρά στο στόμα. Και ιδού πάλι το ίδιο σύμβολο.
Στον άνθρωπο, το στοιχείο του πυρός αφορά κατά βάση τα λεγόμενα τσάκρα ή κέντρα, δηλαδή τους ενεργειακούς στροβίλους που σχηματίζουν το σώμα του πυρός.
Ο Οφις-Πυρ, λοιπόν, ενώ σχετίζεται με όλα τα κέντρα, έχει ως σύμβολο μια ιδιαίτερη σχέση με το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης -το μουλαντάρα ,σύμφωνα με τη σανσκριτική του ονομασία.
Στο κέντρο αυτό εδρεύει ένα τριπλό πυρ: το πυρ της ζωής, το πυρ της αναπαραγωγής, τα οποία είναι ενεργά, και το πυρ της πνευματικότητας και διόρασης, το μεσαίο, το οποίο στον συνήθη άνθρωπο “κοιμάται” κουλουριασμένο στη βάση της σπονδυλικής στήλης.
Αφυπνίζεται και ανυψώνεται με τη δύναμη της Γιόγκα. Είναι ο όφις της κουνταλίνι. Το κηρύκειο του Ερμή απεικονίζει, μεταξύ άλλων, αυτά τα τρία πυρά.

Σχέση με τον αριθμό 7
Συσχετίζεται όμως ο Όφις ή Δράκων και με αστρονομικά μεγέθη, τον Δράκοντα των Ουρανών, αλλά και με όλους τους αστερισμούς που έχουν τον αριθμό 7 (Μεγάλη Άρκτος, Μικρή Άρκτος, Πλειάδες). Όπου εδώ εμπλέκεται ο μυστηριακός και κατ΄εξοχήν αριθμός της Φύσης, το 7. Σ΄αυτήν την περίπτωση υπεισέρχεται και ο παράγοντας του Χρόνου, με τους γνωστούς επταδικούς κύκλους, μικρούς ή μεγάλους.
Ως τώρα μιλήσαμε για τον Όφι-Φως ή Πυρ. Ο αρχαίος συμβολισμός όμως, περιλάμβανε και τον Όφι-Σκοτάδι, συμβολισμός που δεν σήμαινε κατ΄ουδένα τρόπο κάτι κακό. Αντίθετα, ήταν το σύμβολο του Ασύλληπτου και Ακατανόητου. Στον Όφι του Σκότους αποδίδονταν 7 κεφάλια, τα οποία αναπαριστούσαν τους 7 Λόγους, τις αντανακλάσεις του Ενός και Πρώτου εκδηλωμένου Φωτός, δηλαδή του Συμπαντικού Λόγου.
Έχουμε λοιπόν την εξής ακολουθία:
o Το Άγνωστο, Ασύλληπτο, Απόλυτο (εντελώς ακατανόητο, γι΄αυτό «Σκότος» για την ανθρώπινη αντίληψη).
o Πρώτη Εκπόρευση -Φως: ο Συμπαντικός Λόγος (στην περίπτωσή μας, ο Ηλιακός Λόγος).
o Δεύτερη Εκπόρευση (από την Πρώτη): οι 7 Λόγοι. Δημιουργοί και Κυβερνήτες των Κόσμων.
o Σταδιακή δημιουργία-γένεση όλων των ζωντανών πλασμάτων.
Η δυναμική ύπαρξη του αριθμού 7 στη Φύση είναι εμφανέστατη. Για παράδειγμα, εκτός από τις χρονικές επταδικότητες, έχουμε: Τα 7 χρώματα του φάσματος, τα 7 φωνήεντα, τις 7 νότες, ακόμα και τα 7 στρώματα της ανθρώπινης επιδερμίδας.
Τις παραπάνω επτάδες τις γνωρίζουν όλοι, έστω και αν δεν στοχάζονται ιδιαίτερα πάνω σ΄αυτό. Υπάρχουν όμως και άλλες επτάδες, μερικές από τις οποίες έχουν κοινοποιηθεί, ενώ σε παλαιότερες εποχές ήταν γνώση μόνο των Μυημένων.
Ας απαριθμήσουμε τα πιο σημαντικά:
o Τα 7 Πεδία ή επίπεδα ύλης, τα οποία αντιπροσωπεύουν επίσης πεδία ύπαρξης και συνείδησης. Κάθε Πεδίο διαβαθμίζεται σε 7 υποπεδία, αυξανόμενης πυκνότητας από πάνω προς τα κάτω.
o Οι 7 πλανήτες κάθε πλανητικής αλυσίδας. Κάθε ορατός (σε μας) πλανήτης, συνοδεύεται από 6 αόρατους αδελφούς-σφαίρες. Έτσι, η Γη έχει άλλες 6 αδελφές σφαίρες, οι οποίες είναι αόρατες στο φυσικό μάτι, επειδή αποτελούνται από υλικό άλλου πεδίου.
o Οι 7 μεγάλοι Γύροι (Μανβαντάρα) Εκδήλωσης με τις αντίστοιχες περιόδους συσκότισης ή ανάπαυσης (Πραλάγια). Και, βέβαια, οι πολλές μικρότερες υποδιαιρέσεις του αριθμού 7.
o Οι 7 Ανθρώπινες Φυλές, που αναπτύσσονται διαδοχικά πάνω σε κάθε πλανητική σφαίρα. Στη δική μας σφαίρα, τη Γη, έχουν ήδη εκδηλωθεί και παρέλθει 4 Φυλές, βρισκόμαστε προς το τέλος της 5ης και υπάρχει ήδη αραιή -ακόμα- εμφάνιση εκπροσώπων της 6ης Φυλής.
Η ηλικία της Ανθρωπότητας αριθμεί δισεκατομμύρια χρόνια ύπαρξης, όσο κι αν η ακαδημαϊκή επιστήμη αγνοεί τα γεγονότα. Πολιτισμοί και ήπειροι έχουν αφανιστεί από προσώπου γης, και έπεται συνέχεια…
Η Μυθολογία όμως γνωρίζει, θυμάται και διασώζει τα γεγονότα από την πλημμυρίδα του χρόνου μέσα στη δική της κιβωτό. Κι εδώ έχουμε έναν ακόμα συμβολισμό του Φιδιού που σχετίζεται με τον άνθρωπο.
Έτσι τα 7 Κεφάλαια των Όφεων ή Δρακόντων της αρχαιότητας συμβολίζουν, εκτός των άλλων, και τις 7 ανθρώπινες φυλές. Μάλιστα, το κάθε κεφάλι έχει 7 «τρίχες» που υποδηλώνουν τις 7 υποφυλές (μικρότερες φυλές) κάθε μεγάλης (Ρίζας) φυλής. Σημειωτέον ότι το 7ο κεφάλι είναι το μεσαίο και ανώτερο, διότι το 7 σημαίνει την ολοκλήρωση, και επομένως την τελειοποίηση.
o Οι 7 Αρχές στον Άνθρωπο (και στη Φύση).
o Τα 7 κύρια κέντρα ενέργειας (chakra) στον Άνθρωπο (και στη Φύση).

Λόγω της αρχικής διασύνδεσής του με το Φως γενικά, τα Άστρα και τους Θεούς-Δημιουργούς ή Λόγους, στη συνέχεια ο όρος «Όφις» αποδόθηκε ως χαρακτηρισμός και συμβολισμός στους κατέχοντες τη Γνώση τη σχετική με τα παραπάνω. Έτσι, οι Μυημένοι στη μεγάλη Σοφία των Μυστηρίων της Φύσης και της Ζωής, σε όλους τους αρχαίους λαούς, αποκαλούνται Όφεις ή Δράκοντες (δράκων από το ρ. δέρκομαι: βλέπω με οξύτητα, εξ ου οξυδερκής -εδώ βέβαια με την εσωτερική σημασία του βλέπω-γνωρίζω).
Όφις, Δράκων, Νάγκα, Ναγκονάλ, κ.τ.λ. είναι ονομασία των Σοφών-Μυημένων.
Αυτό εξηγεί πολύ καλά την προτροπή του Χριστού στους μαθητές Του: «Γίνετε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις…».
Στους Γνωστικούς, υπήρχε μια σέκτα που ονομάζονταν «Οφίτες». Αυτοί τιμούσαν τον Όφι επειδή δίδαξε στους πρωτόγονους τα Μυστήρια.
Αυτός είναι ο Όφις της Εδέμ -συλλογικό όνομα για τους θεανθρώπινους Διδασκάλους της ανθρωπότητας, οι οποίοι της υπέδειξαν το Δρόμο της Ανώτερης Γνώσης ή Σοφίας. Και πολύ σωστά και ειλικρινά δήλωσαν στους ανθρώπους πως η βρώση του καρπού της Σοφίας θα τους καθιστούσε αθάνατους και σαν θεούς: «Και ως θεοί έσεσθε».
Αυτό εξηγεί και την άλλη παραδοξότητα σε κάποιες τάξεις υποψήφιων της Σοφίας, η οποία μιλάει για «φάγωμα της καρδιάς ή του συκωτιού των φιδιών» -με άλλα λόγια, απορρόφηση της Σοφίας και της Αγάπης τους.
Η «παρακοή» και «παρανομία» δεν είναι παρά η υπόδειξη ενός Δρόμου ή Μονοπατιού που συντομεύει κατά εκατομμύρια χρόνια την αργή, φυσιολογική εξέλιξη, επισπεύδοντας την τελειοποίηση και απαλλάσσοντας τους Αναζητητές αυτού του Μονοπατιού από τα βάσανα αμέτρητων ενσαρκώσεων.
Όσο για την «έξωση» και την «κατάρα», σημαίνουν απλώς την έξοδο από την ανεύθυνη και ασυνείδητη μακαριότητα και την ανάληψη ευθύνης του ανθρώπου για την επιβίωση και την πρόοδό του, που ασφαλώς συνεπάγονται δυσκολίες και βάσανα, αλλά είναι μια αναπόφευκτη αναγκαιότητα από την ώρα της καθόδου στην πυκνή ύλη, η οποία συμπίπτει με το χωρισμό των δύο φύλων.

Και ιδού ο «Ιεχωβά»: Γιοντ-Υεβα (ή Χαβα). Γιοντ (J), το ανδρικό όργανο, το αρσενικό, και Χεβα-Εύα, η γυναικεία μήτρα, το θηλυκό.
Σχετικά με την σεξουαλική ερμηνεία της παράβασης, δηλαδή την ερωτική συνεύρεση των δύο φύλων, έχει μόνο σχετική αλήθεια. Διότι το φυσικό σμίξιμο για τεκνοποίηση δεν ενέχει κανένα αμάρτημα και καμία παρανομία, όντας εντολή της Φύσης. Το αμάρτημα και η παρανομία είναι η καταστρατήγηση, η διαστρέβλωση και η παραβίαση του φυσικού νόμου, και όχι η φυσική λειτουργία.
Κάθε νοήμων άνθρωπος αντιλαμβάνεται σαφώς ότι το σύμβολο του Φιδιού δεν υπέχει, για τους αρχαίους φυσικά, καμία κακότητα, όπως την εννοούμε σήμερα. Μάλιστα, στον εσωτερικό συμβολισμό, η νίκη του Θεού ή του Αγίου (π.χ. του Απόλλωνα πάνω στον Πύθωνα ή του Αγ. Γεωργίου πάνω στον Δράκο, κ.τ.λ.) έχει και μια δεύτερη ανάγνωση, που σημαίνει την επικράτηση της εξωτερικής, υλιστικής γνώσης και νοοτροπίας πάνω στην εσωτερική, πνευματική σοφία.
Ασφαλώς, και κατά την αρχαιότητα, το Φίδι έχει διπλό χαρακτήρα, ο οποίος όμως σημαίνει απλώς το διπολικό χαρακτήρα της Φύσης: Ημέρα-Νύχτα, Φως-Σκιά, Ζωή-Θάνατο, Μανβαντάρα (Εκδήλωση)-Πραλάγια(«Αγρανάπαυση»), Άρρεν-Θήλυ κ.τ.λ.. Σ΄αυτό το δίπολο ενυπάρχει μόνον αναγκαιότητα, και απολύτως καμία κακότητα από πρόθεση. Αυτή η τελευταία προκύπτει ως δυνατότητα μόνο με την απόκτηση του μανασικού στοιχείου, της έλλογης σκέψης, διάκρισης, και επιλογής. Εκεί, και μόνον εκεί, γεννιέται η δυνατότητα εμπρόσθετου κακού, δηλ. βλάβης, και εκεί ακριβώς θα κριθεί κάθε έλλογο ον κατά την Ημέρα της Μεγάλης Κρίσης, της τελικής επιλογής. Ας στοχαστεί καθένας πολύ σοβαρά πάνω στο σημείο αυτό, γιατί σ΄αυτό παίζεται η τελική του Μοίρα…

Ο Όφις γίνεται σύμβολο του Κακού μόνο στο Μεσαίωνα, στην εποχή του μεγάλου σκοταδισμού, της αμάθειας και της λυσσασμένης μισαλλοδοξίας. Γιατί οι πρώτοι Χριστιανοί πίστευαν στον Διπλό Λόγο: Αγαθοδαίμονα και Κακοδαίμονα, αλλά με την έννοια του διπολισμού στη Φύση.
Η αμάθεια και κακότητα (εμπρόθετη συνήθως) του χριστιανικού κλήρου κατασκεύασε τον Διάβολό της από την παραποίηση των αρχαίων συμβόλων: του Φιδιού, του Τράγου, κ.ο.κ.. Και βρήκε την εύκολη, όσο και βλακώδη, λύση στο πρόβλημα της ύπαρξης του Κακού: Επινόησε έναν αντίπαλο του «Πανάγαθου, Πάνσοφου και Παντοδύναμου» -δηλαδή Απόλυτου -Θεού, χωρίς να βλέπει τις βλακωδέστατες αντιφάσεις της θεώρησης αυτής: Ότι, εάν υπάρχει Ένα Απόλυτο, τότε τα πάντα απορρέουν από αυτό, αφού δύο Απόλυτα σημαίνουν καθαρό παραλογισμό! Επίσης, το Απόλυτο δεν μπορεί να είναι Πρόσωπο -κανένα Πρόσωπο, οσοδήποτε υψηλής αναγωγής, δεν μπορεί να είναι Απόλυτο…
Ο μόνος Διάβολος που υπάρχει βρίσκεται αποκλειστικά στο έλλογο ον, όταν επιλέγει να βλάψει. Με άλλα λόγια, συνδέεται άρρηκτα με αυτό που ονομάζουμε ελεύθερη βούληση, που και αυτή όμως είναι θεία, ανώτερη, δωρεά.

Ας δούμε συνοπτικά την αδαμική εξέλιξη:
o Ο Μοναχικός Αδάμ: Ασεξουαλική (δίχως φύλο) Φυλή, προϊόν της καθαρά πνευματικής ύπαρξης.
o Αδάμ-Εύα ή Γιοντ-Χαβά: Ανδρόγυνη Φυλή [J ή Ι : Γιοντ (Λίνγκα των Ινδών) και V ή U (αυτά εναλλάσσονται): Μήτρα (Γιονί των Ινδών). Τα δύο σε σύζευξη Ψ].
o Κάιν -Άβελ: Χωρισμένη σε 2 φύλα ανθρωπότητας. Κάιν: Άνδρας, Άβελ: Γυναίκα. Η «αιματοχυσία του Άβελ» είναι απλώς η ρήξη του υμένα, και τίποτα περισσότερο.
o Σηθ-Ενώς: Τέταρτη Φυλή.

Ας δούμε τέλος και τους συμβολισμούς του Όφεως:
o Κίνηση του Φιδιού: Ζικ-Ζακ: Ηλεκτρισμός, Πυρ, Φως.
o Κουλούριασμα, το Φίδι που αρπάζει την ουρά του-κύκλος: Η Αιωνιότητα, ο Απόλυτος Χρόνος, οι Χρονικοί Κύκλοι-Περίοδοι.
o Σπείρες: Εξελικτική Διαδικασία.
o Χειμερία Νάρκη και Εαρινή Αφύπνιση: Διπολικότητα. Πραλάγια και Μανβαντάρα.
o Ανανέωση Δέρματος: Επαναγεννητική Διαδικασία.
o Σχέση με Γη και Χώμα: Χθόνια Φύση. Πυκνή Ύλη. Ενσάρκωση.
o Έρπουσα κίνηση: Απαρατήρητη κίνηση.
Ο Κύκλος, η Ανανέωση Περιβλήματος, οι Σπείρες -όλα αυτά υποδηλώνουν την Επαναγέννηση, το Χρόνο, και την Αθανασία.

Τελικά, το Φίδι σημαίνεται με διπλό χαρακτήρα, ως εξής:
Ευφυϊα, Σύνεση -Ψεύδος
Ευγλωττία -Μνησικακία
Αιωνιότητα -Υπουλότητα
Ουράνια Σοφία -Χαμέρπεια
Μυημένοι -Προδοσία

Θα βρούμε τον Όφι μαζί με όλες σχεδόν τις θεότητες και τους ημίθεους:
Τον Δία, την Αθηνά, τον Ερμή, τον Ασκληπιό, τον Ηρακλή, τον Κέκροπα…
Τη θεά των Όφεων, τον Όσιρι, τον Βισνού, τους Κινεζικούς Δράκοντες, τους Δράκοντες της Κεντρικής Αμερικής…
Η απαρίθμηση δεν έχει τέλος. Εμείς όμως πρέπει να τελειώσουμε. Και ας τελειώσουμε με αυτό:
ΟΦΙ-Σ Σ-ΟΦΙ(-Α)