Στην τελευταία συνάθροιση της ομάδας μας τέθηκε το ερώτημα: Ο μαθητής επιλέγει τον Διδάσκαλο ή ο Διδάσκαλος τον μαθητή;

Πολύ εύστοχα ένα μέλος ανέφερε τη σημαίνουσα φράση του Διδασκάλου: «Εγώ έδωσα εντολή στο στόμα του Χρόνου να σε φέρει στο δρόμο Μου». Αυτή η φράση αποδίδει την πρωτοβουλία στην Ανώτερη Οντότητα. Αυτό ισχύει, ωστόσο πίσω από τον Διδάσκαλο στέκει μια ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, η μεγαλύτερη κοσμική δύναμη, ο Νόμος της Έλξης – Άπωσης, ο Νόμος του Μαγνήτη.

Ο Νόμος του Μαγνήτη συναθροίζει τα στοιχεία που ανήκουν μαζί και κρατά σε απόσταση τα ετερόκλητα στοιχεία. Ο αιώνιος πυρήνας των όντων, η μονάδα τους, ανήκει σ΄ένα συγκεκριμένο άστρο, είναι αναπόσπαστο μέρος ή σπινθήρας της ακτινοβολίας του, κι έτσι υπάγεται στον Κύριο εκείνον του άστρου, τον Πλανητικό Λόγο, ο Οποίος συνιστά τον «Πατέρα του τον εν τοις Ουρανοίς». Κάθε Ουράνιος Πατέρας έχει έναν αντιπρόσωπό Του πάνω στη Γη, που είναι ένα υψηλόβαθμο Μέλος της Ιεραρχίας και της ίδιας Ακτίνας.

Σύμφωνα με την κοσμική νομοτέλεια, οι ανθρώπινες μονάδες που ανήκουν στο συγκεκριμένο άστρο και την Ακτίνα του θα ανταποκριθούν στον κραδασμό του Ιεράρχη που το εκπροσωπεί και κάποια στιγμή θα ακούσουν το Κάλεσμά Του και θα συγκεντρωθούν γύρω Του. Επομένως, ούτε το Κάλεσμα ούτε η ανταπόκρισή του είναι τυχαία ή αυθαίρετη.

Στην πνευματική τους αναζήτηση οι άνθρωποι θα βρουν τελικά την πνευματική τους Οικογένεια, η οποία βέβαια είναι υπο-ομάδα της Μίας Οικογένειας του Φωτός. Και ήδη οι άνθρωποι συναθροίζονται σε μικρότερους ή μεγαλύτερους ομίλους, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχείς ή διαρκείς. Καθώς όμως η άμεση γνώση τους είναι ακόμα υπανάπτυκτη, συχνά οι άνθρωποι παραγνωρίζουν την αληθινή τους ομάδα, παραπαίουν και χάνουν τον προσανατολισμό τους.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι η μη ορθή στάση εντός μιας ομάδας, κι αυτό το πρόβλημα παίρνει πολλές μορφές. Όλες όμως πηγάζουν από υπερεκτίμηση της γνώσης ή των ιδιοτήτων τους. Αυτό δεν θα συνέβαινε αν έδιναν περισσότερη προσοχή στη Διδασκαλία. Λησμονούν το σκοπό και τους στόχους του σχηματισμού μιας ομάδας, κι έτσι την εξασθενίζουν. Ας τους θυμίσουμε λοιπόν.

Πρώτα απ΄όλα έχει υποδειχθεί: «Οι συναθροίσεις νομιμοποιούνται εφόσον γίνονται μόνον εν πνεύματι». Πνευματικότητα σημαίνει επαφή με το Ανώτερο, με το Υπεργήινο. Και η ομαδοποίηση στοχεύει στην αμοιβαία ενδυνάμωση, η οποία πετυχαίνεται με τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεων και με τη δημιουργία ενός αγωγού ανώτερης επικοινωνίας. Συγχρόνως δημιουργείται μια εστία εξαγνισμού της γήινης ατμόσφαιρας και διάτρησης του δηλητηριώδους παραπετάσματος που σαβανώνει τον πλανήτη, διευκολύνοντας την αναγκαία για την επιβίωσή του διείσδυση ζωογόνας κοσμικής ακτινοβολίας.

Τα παραπάνω ακούγονται πολύ ωραία, όμως δεν είναι παρά λόγια του αέρα εάν δεν τηρούνται οι όροι που διασφαλίζουν τα ευεργετικά αποτελέσματα. Ατυχώς, παραβιάζεται συχνά ο πρώτος και θεμελιωδέστερος όρος, η ιεροπρέπεια. Και μόνον αυτή η γέφυρα μπορεί να ενώσει τους κόσμους. Το αίσθημα της ιερότητας γεννιέται από την επίγνωση του μεγαλείου της Ανώτερης Αρχής. Αυτή η επίγνωση κάνει την ψυχή να κατέχεται από δέος μπροστά σ΄αυτό που υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα και εμπνέει τον ανάλογο σεβασμό. Ο βαθύς σεβασμός, η αίσθηση του ιερού, είναι βίωμα μόνο των έλλογων όντων και αποτελεί ιδιότητα της πνευματικότητας. Ας διαβάσει καθένας τις αναφορές στα βιβλία της Ζωντανής Ηθικής στην έννοια της ιερότητας, όπου αυτή παρομοιάζεται με την πιο άμεση κλίμακα ανόδου. Και έτσι είναι γιατί η ιεροπρεπής στάση δεν μπορεί να αφήσει χώρο σε ποταπότητα, σε αμφιταλάντευση και σε προδοσία.

Όταν επομένως, σε μια συνάθροιση που γίνεται στο όνομα της Ιερής Αρχής προφέρονται απρεπείς και χυδαίες εκφράσεις, φωνασκίες, ειρωνείες, λογομαχίες, τότε η ιερότητα έχει καταπατηθεί και ο σκοπός έχει αποτύχει. Σε ένα από τα βιβλία της Διδασκαλίας υπάρχει η εξής αναφορά: «Δεν θα ακούσετε ποτέ έναν Γιόγκι να γελάει θορυβωδώς…» Και πράγματι δεν διαταράσσουν το διάστημα τα πολύ ηχηρά γέλια, όπως και οι κραυγές; Κάθε ευαίσθητος οργανισμός το νιώθει αυτό. Πόσο μάλλον λοιπόν οι χονδροειδείς εκφράσεις και εκδηλώσεις!

Είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι οι υπηρέτες του σκότους είναι πιο πειθαρχημένοι και πιο αποτελεσματικοί στους δικούς τους στόχους. Ενώ η υπηρέτες του Φωτός υστερούν, πολύ συχνά, σε πειθαρχία, ορθή συμπεριφορά και συνειδητοποίηση της ευθύνης τους. Το τελευταίο βέβαια προκαλεί τα δύο άλλα.

Μπορεί κανείς να δει με λύπη ότι πολλοί μαθητές της Διδασκαλίας αναπτύσσουν μια νοητική στάση που λέει: «Εμείς ξέρουμε. Εμείς έχουμε εξασφαλίσει τη σωτηρία. Εμείς είμαστε αξιόλογοι. Εμείς είμαστε διαφορετικοί. Εμείς είμαστε προχωρημένοι». Και με αυτή τη στάση, αντί για βοηθοί του Φωτός, γίνονται βαρίδια.

Η ανεπαρκής ιεροπρέπεια φανερώνει ανεπάρκεια ταπεινότητας ή απλότητας, και αυτή πάλι φανερώνει έλλειψη συμμετρίας. Και όταν λείπει το ορθό μέτρο, τότε αποκλείεται η πνευματική πρόοδος. Οφείλει να μπορεί κανείς να προσμετρήσει το μπόι του και να ζυγίζει το βάρος του. Οφείλει να έχει αυτή τη διάκριση.

Δυστυχώς, πρέπει να το επαναλάβουμε. Η Διδασκαλία δεν διαβάζεται με την πρέπουσα διάκριση. Αλλιώς, πώς δικαιολογείται το γεγονός ότι δεν συνειδητοποιείται η πιο θεμελιώδης έννοια, η έννοια του λεπτοφυούς; Ολόκληρη η Ιερή Επιστήμη της Άγκνι Γιόγκα αποτελεί ανάπτυξη της Γνώσης του Λεπτοφυούς. Και όλη μας η προσδοκία, όλη μας η προσπάθεια συνίσταται στην προσέγγιση του Λεπτοφυούς, στη διάνοιξη του Λεπτοφυούς, στην κατάκτηση του Λεπτοφυούς. Και σ΄αυτή την έννοια υπεισέρχεται η αφύπνιση και ανάπτυξη των λεπτοφυών λειτουργιών της οντότητάς μας, πράγμα που μας φέρνει σε όλο και πιο στενή επαφή με τα Λεπτοφυή Όντα και τους Λεπτοφυείς Κόσμους.

Είναι, λοιπόν, νοητό να παραβλέπουμε το γεγονός ότι το Λεπτοφυές προσεγγίζεται με το λεπτοφυές; Κάθε χοντροκοπιά κλείνει ερμητικά τις Πύλες του Λεπτοφυούς. Η χοντροκοπιά είναι ατέλεια και ρύπος, και το Πυρ ορμά και κατακαίει τη ρυπαρότητα.

Αφού το Πυρ είναι αναπόφευκτο, όχι μόνο στην αόρατη σφαίρα αλλά και στη γήινη, δεν είναι συνετό και επωφελές να κατακάψουμε εγκαίρως τους ρύπους μας με το Άγκνι, την ψυχική μας ενέργεια, παρά να συμβεί αυτό βίαια και οδυνηρά; Σ΄αυτή την προσπάθεια μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, και σ΄αυτή την προσπάθεια η ομαδικότητα εκπληρώνει έναν πολύ άξιο ρόλο. Και πρέπει να είμαστε αυστηροί, γιατί η αυστηρότητα είναι δικαιοσύνη, όπως έχει λεχθεί. Η δε πειθαρχία πρέπει να είναι φτερά για τη δυνατή ψυχή. Διαφορετικά, «αν δεν υπάρχουν γενναίες ψυχές, μην ξεκινάτε τίποτα». Χωρίς γενναίες ψυχές, χωρίς αποφασισμένες ψυχές, η ομάδα μπορεί να γίνει απλώς μια κοινωνική συναναστροφή, όπου τα πάντα επιτρέπονται, αλλά η πνευματική ανιούσα μένει απέξω.

Η ευπρέπεια, η ευγένεια, ο σεβασμός, είναι τάχα υπερανθρώπινες ιδιότητες, ή μήπως είναι στοιχειώδεις ποιότητες του πνευματικοποιημένου ανθρώπου; Η απάντηση είναι εύκολη, γι΄αυτό ας προσπαθήσουμε περισσότερο. Ας μη διαταράσσουμε τους Ανωτέρους μας, ας μη διαταράσσουμε το διάστημα, ας μη διαταράσσουμε την ψυχή μας. Ας θυμόμαστε τη συμμετρία και όλα θα πάνε κατ΄ευχήν.