Αν μπορούσε κανείς να διαλύσει το σύννεφο της θυμικής του φύσης, θα έβλεπε καθαρά ότι και τα τρία αυτά όπλα στερούνται πραγματικής υπόστασης. Για παράδειγμα, οι σωματικές απολαύσεις, αλλά και οι συγκινησιακές που αποβλέπουν στην προβολή του μικρού εγώ, είναι ανυπόστατες γιατί είναι σφραγισμένες με θνησιγένεια, με παροδικότητα. Επομένως, η ανάλωση του πολύτιμου χρόνου της επίγειας ζωής στο κυνήγι τέτοιων φαντασμάτων είναι ακριβώς αυτό που παράγει τη γήινη τραγικότητα.
Από την πλευρά των Δυνάμεων του Φωτός τα όπλα είναι η πληροφόρηση εκείνη που φωτίζει, δυναμώνει και διευρύνει τη συνειδητότητα, η υπόδειξη των τρόπων και των μέσων που οδηγούν σε μια υγιή ύπαρξη, γιατί μόνο η υγιής ύπαρξη, σωματικά αλλά, κυρίως, ψυχικά, μπορεί να είναι ευτυχής. Οι Δυνάμεις του Φωτός επισημαίνουν σε κάθε εποχή και περίσταση τις ανάγκες που επιβάλλουν οι συμπαντικές και πλανητικές συνθήκες, ώστε να διασφαλιστεί η σωτηρία και ευημερία του Όλου, αλλά και των μονάδων του.
Οι Δυνάμεις του Φωτός αγωνίζονται να διαλύσουν τις πλάνες που οδηγούν σε πόνο και αποτυχία, ιδίως τις πλάνες του φόβου και δη του θανάτου, ή της αξίας των παροδικών συγκινήσεων. Υποδεικνύουν τις παγίδες και τους κινδύνους, αυτό όμως δεν είναι εκφοβισμός αλλά αναγκαία προειδοποίηση.

Το Μεγάλο Ον είπε στους οπαδούς Του: «Εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενικήκα τον κόσμον». Τι σημαίνει «νίκησα τον κόσμο»; Σημαίνει νίκη πάνω στη σάρκα και τους επίγειους πειρασμούς, επειδή αυτοί ακριβώς είναι οι παράγοντες της θλίψης. Εκείνος υπέδειξε πάντοτε τις ουράνιες, τις υπεργήινες χαρές που είναι αληθινές, γιατί δεν είναι θνησιγενείς ούτε μετατρέπονται στο αντίθετό τους. Και έστρεφε πάντοτε το βλέμμα των μαθητών Του προς τα Άνω.

Αιώνες αργότερα, μια άλλη απεσταλμένη του Φωτός, η Έλενα Ρέριχ, ανέλαβε την αποστολή να επιγειώσει, να φέρει κάτω στη Γη τις ουράνιες ενέργειες, δηλαδή να ωθήσει τις κοσμικές νομοτέλειες μέσα στην ανθρώπινη συνειδητότητα, ώστε αυτή να αναβαθμιστεί στο πυρ των ανώτερων ενεργειών, κι έτσι να προβάλει μια ανανεωμένη συνειδητότητα, ένας νέος ανθρώπινος τύπος, πιο εκλεπτυσμένος, περιεκτικός και ευαίσθητος στις αξίες της ανατέλλουσας Νέας Εποχής.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, κάποιος μπορεί να σκεφτεί: Αυτή η σπουδαία Άγκνι Γιόγκα ψάχνει για ασκητές, αναχωρητές και αποστειρωμένους; Η Άγκνι Γιόγκα δεν στρατολογεί κανένα από τα τρία αυτά είδη ανθρώπων. Δεν προπαγανδίζει την αναχώρηση από τον κόσμο αλλά τον αγώνα μέσα στον κόσμο. Αυτό που ζητούν οι καιροί είναι άτομα ισορροπημένα που κατανοούν τα πλεονεκτήματα μιας υγιούς, κατά φύση ζωής, μακριά από ακρότητες και ανισορροπίες.
Πράγματι, η έννοια της ισορροπίας είναι θεμελιώδης στην Άγκνι Γιόγκα, και σ΄αυτήν υπάγεται πρώτα και κύρια η στάση απέναντι στον υλικό και στον υπεργήινο κόσμο. Ας μη νομίζει κανείς ότι αυτό είναι εύκολο. Απαιτεί ικανότητα διάκρισης, ισχυρή βούληση και επαγρύπνηση. Αλλά η ανισορροπία προς τη μία ή την άλλη πλευρά μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές ψυχοσωματικές διαταραχές, και, πάντως, σε ξεστράτισμα από την Πνευματική Ατραπό.
Επίσης, η Άγκνι Γιόγκα, δεν εκτιμά καθόλου την έκφραση «απάρνηση του κόσμου». Ο Κόσμος είναι ο καλύτερος δυνατός και γεμάτος ομορφιές, η δε περιφρόνηση προς αυτόν είναι βαρύτερο αμάρτημα από τις υπερβολές και τα πάθη, τα οποία, αν και συνιστούν αδυναμία και ανισορροπία, έχουν μια κινητικότητα, δηλαδή υπάρχει ακόμα μια ζωτικότητα και επομένως μια δυνατότητα θεραπείας, ενώ η απάρνηση του κόσμου σημαίνει απονέκρωση της καρδιάς. Η Άγκνι Γιόγκα αυτοδηλώνεται ως φυσική γιόγκα, θεωρώντας ως Φύση τόσο τον γήινο όσο και τον Υπεργήινο Κόσμο, και ως τέτοια αποκηρύσσει κάθε παραβίαση των φυσικών νόμων. Η συμμόρφωση προς τους νόμους της Φύσης είναι αρμονία με τον Κόσμο και αυτή η αρμονία είναι εύκολη και φυσική για εκείνον που αγαπά και σέβεται τη Φύση, δηλαδή τη Δημιουργία.
«Η ολότητα του Σύμπαντος είναι Ομορφιά, και πρέπει ν΄αγαπά κανείς όλη τη δημιουργία, γιατί μόνο τότε, μπορεί να εκπληρωθεί η αποστολή του… Όλες οι φυσικές πράξεις πρέπει να κυλούν με αρμονία, και ο άνθρωπος οφείλει να προσέχει τις συνθήκες του κόσμου. Έτσι θα κατανοήσει τη φυσική γιόγκα, η οποία είναι ο αληθινός δεσμός με το Ύψιστο…»
[Υπεργήινο, ΙΙΙ, παρ. 519]
Όσο για την αποστολή του ανθρώπου: «Καμιά στενή συλλογιστική δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αληθινή κατανόηση του ρόλου του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι η ενοποιητική γέφυρα μεταξύ των κόσμων. Δεν πρέπει να ξεχνάει την αποστολή του…»
[Υπεργήινο, ΙΙΙ, παρ. 554]
Αλήθεια, μπορεί κανείς να σκεφτεί ωραιότερη αποστολή;