Διαβάζοντας κανείς άκριτα τα εβδομαδιαία μας σημειώματα, μπορεί να σκεφτεί πως ζούμε στον κόσμο μας αμέριμνοι και εφησυχασμένοι. Αληθινά, μια τέτοια κρίση θα ήταν εντελώς άδικη. Εμείς δεν είμαστε λιποτάκτες της γήινης ζωής, με όλα της τα βάσανα. Αντιθέτως, συμμετέχουμε και συμπάσχουμε σε υπέρτατο βαθμό. Με όλη του την ατέλεια και όλο του τον πόνο, αυτόν τον κόσμο τον αγαπάμε και τον πονάμε. Το θέμα είναι ότι δεν επιθυμούμε να είμαστε μονάχα μέρος του προβλήματος αλλά και μέρος της λύσης και της θεραπείας -στο βαθμό του εφικτού βέβαια, γνωρίζοντας τους περιορισμούς μας, διότι δεν θέλουμε να είμαστε Δον Κιχώτες.
Η Ζωντανή Ηθική καταδικάζει απερίφραστα την «απάρνηση του Κόσμου» και διακηρύσσει την ευθύνη του ανθρώπου απέναντι σ΄αυτόν. Την απόλυτη ευθύνη σε ό,τι αφορά τη σωτηρία, την υγεία και την ευημερία του. Το δόγμα «Γαία πυρί μιχθήτω» είναι για τους εχθρούς του Κόσμου -της Δημιουργημένης Τάξης -και της ανθρωπότητας και όχι για τους Εργάτες του Καλού.
Βεβαίως, η Πύρινη Διδασκαλία μιλά εμφατικά για την πραγματικότητα και υπέρτατη σημασία του Πυρός, αλλά υποδεικνύει και τους τρόπους με τους οποίους το Πυρ γίνεται σωτήριο, δημιουργικό και ευεργετικό και όχι επικίνδυνο και καταστροφικό. Αν λοιπόν η Γη πρέπει να «μιχθεί» με το Πυρ, αυτή η μίξη πρέπει να είναι ένας Ιερός Γάμος, μια ιερή ένωση του Πυρός- Φωτός με το γήινο στοιχείο, του Αθάνατου με το θνητό. Κι αν κάτι πρέπει να γίνει στάχτη, αυτό είναι τα ολέθρια, θανάσιμα πάθη. Και όλη αυτή η διεργασία και πύρινη μετάλλαξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της Καρδιάς.
Είναι ανάγκη να κατανοηθεί ότι ο άνθρωπος είναι ένας δυναμικός δέκτης, πομπός και μεταλλάκτης των κοσμικών ενεργειών, και σ΄αυτό έγκειται η σημαντικότητα, η δύναμη και η ευθύνη του. Μια ευθύνη προς τον εαυτό του, προς το άμεσο περιβάλλον του, αλλά και προς τον Κόσμο. Αλλά ο Κόσμος δεν είναι ο φτωχός κόσμος των πέντε γνωστών αισθήσεων -αυτή είναι η πραγματικότητα μιας κότας, όπως έχει λεχθεί. Ο Κόσμος ταυτίζεται με την Απειροσύνη, και στην Απειροσύνη δεν υπάρχουν «πείρατα», πέρατα, δηλαδή όρια.
Αυτή η συνειδητοποίηση αποτελεί το μέγιστο βαθμό πνευματικής επίτευξης, και περιέχει άπειρες δυνατότητες.
Το Μεγάλο Ον είπε: «Εν τω κόσμω τούτω θλίψην έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον».
Eπίσης: «Πολλαί εισίν αι μοναί του Κυρίου» – «Ο Κόσμος έχει πολλά κατοικητήρια». Είναι πολύ κρίμα να προσπερνά κανείς επιπόλαια τις πυκνές φράσεις της Σοφίας αντί να βυθίζεται στοχαστικά στην ουσία τους.
Ας προσέξουμε: «Σ΄αυτόν τον κόσμο…». Σαφώς εννοείται στην παραπάνω διατύπωση η ύπαρξη και άλλων κόσμων. Αυτός λοιπόν ο κόσμος είναι θλιβερός για τον συνειδητό ή πνευματικό άνθρωπο εξαιτίας της ατέλειας, των δυστυχιών του, και των περιορισμών του επίσης. Όμως η θλίψη δεν είναι αδιέξοδη, υπάρχει η δυνατότητα της νίκης επ΄αυτού.
Τι ακριβώς σημαίνει η «νίκη»; Περιφρόνηση, απάρνηση, αναχώρηση; Όχι, νίκη επί του κόσμου τούτου σημαίνει υπέρβασή του, ανύψωση πάνω από την ατέλειά του, πράγμα που δεν είναι δυνατό χωρίς διείσδυση σε άλλους, καλύτερους, ή ουράνιους, κόσμους. Και όταν ανοιχτούν αυτές οι πύλες, τότε γίνεται δυνατή η μεγαλύτερη βοήθεια προς τον κόσμο του πόνου και μια ισχυρή ώθηση προς την μετάλλαξή του.
Το θέμα είναι όχι η εγκατάλειψη του γήινου κόσμου, αλλά η εισφορά ανώτερων ενεργειών, δηλαδή ενεργειών από ανώτερους κόσμους, ώστε ο κόσμος τούτος να εκδηλώσει σιγά σιγά έναν υψηλό τύπο ζωής.
Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε πάντα στην ίδια ανάγκη, την επαφή με τον Ανώτερο Κόσμο. Χωρίς αυτή την επαφή δεν μπορεί να υπάρξει ούτε λύση στα προβλήματα, ούτε αληθινή χαρά. Επομένως, είναι τόσο μεγάλης σημασίας η ανεύρεση και χρησιμοποίηση όλων των μέσων, με τα οποία μπορεί κανείς ν΄ανοίξει τις πύλες. Τα μέσα και οι τρόποι διαφέρουν από άτομο σε άτομο, και πρέπει να ανακαλύψει καθένας τα δικά του κλειδιά.
Παρ΄όλα αυτά, μπορούν να υποδειχτούν μερικές γενικότητες με καθολικότερη ισχύ. Για παράδειγμα, το φυτικό βασίλειο, και ιδίως τα λουλούδια, αποτελούν πάντοτε εξαιρετικούς μεσάζοντες μεταξύ των κόσμων όντας υπέροχοι εκπρόσωποι του Λεπτοφυούς Κόσμου.
Ένας κανόνας με απόλυτη ισχύ είναι ότι το λεπτοφυές προσεγγίζεται μόνο με το λεπτοφυές. Επομένως, καθετί χονδροειδές, καθετί τραχύ κλείνει ερμητικά τις Πύλες. Γι΄αυτό, η τραχύτητα, είτε σε λόγο, είτε σε πράξη, πρέπει να αποκλειστεί με κάθε τρόπο. Η Ομορφιά είναι το καλύτερο μέσο. Μόνο που πρέπει να μάθει κανείς να διακρίνει την αληθινή Ομορφιά, και αυτή δεν μπορεί να έχει στοιχεία χοντροκοπιάς. Συχνά συγχέεται η γνήσια με την πλαστή Μούσα. Πραγματικά, «η Ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» -αλλά η αληθινή Ομορφιά!