Σε μια από τις τελευταίες μας συγκεντρώσεις έγινε συζήτηση, κατόπιν ερωτήματος που τέθηκε, για τους Κοσμικούς Νόμους. Το θέμα ενέχει εξαιρετική σημασία επειδή πρόκειται για τις λειτουργίες εκείνες που ρυθμίζουν ολόκληρη τη Ζωή. Η γνώση τους βοηθάει στην κατανόηση του πώς συμβαίνουν τα πράγματα και φυσικά στο πώς να εναρμονίζουμε τη συμπεριφορά μας με αυτούς. Έτσι, αξίζει να θυμηθούμε τους μεγαλύτερους από αυτούς.

Καταρχήν πρέπει να έχουμε πάντοτε κατά νου ότι οι διάφοροι νόμοι δεν είναι ανεξάρτητοι και χωριστοί, αλλά αποτελούν κατά κάποιο τρόπο ένα πλέγμα που μοιάζει με τεράστιο μηχανισμό με αλληλοδιαπλεκώμενα και συλλειτουργούντα μέρη. Πρέπει επίσης να καταλαβαίνουμε ότι μικρότεροι νόμοι προκύπτουν από μεγαλύτερους συνιστώντας κλάδους και παρακλάδια τους.

Υπάρχουν λοιπόν δύο πανίσχυροι συμπαντικοί νόμοι για τους οποίους είναι δύσκολο σε μας να πούμε ποιος προκύπτει από τον άλλο, καθώς μια τέτοια αναζήτηση μοιάζει με το γνωστό πανάρχαιο ερώτημα ποιο γέννησε ποιο στην περίπτωση της κότας και του αυγού.

Οι δύο πρωταρχικοί νόμοι για τους οποίους ο λόγος είναι ο Νόμος της Ενότητας και ο Νόμος του Μαγνήτη.

Ο Νόμος της Ενότητας, γνωστός πλέον και στην ανθρώπινη επιστήμη είναι αυτός που δείχνει πως καθετί υπαρκτό είναι μέρος του Μεγάλου Όλου. Οι αρχαίοι το γνώριζαν καλά: «Εν το παν».

Ο δεύτερος νόμος είναι ο Νόμος του Μαγνήτη, ο Νόμος του Κοσμικού Μαγνητισμού. Είναι ένας νόμος με διπλή λειτουργία: Έλξη και Άπωση. Προσεγγίζει ή απομακρύνει στοιχεία. Συγκολλά και διασπά. Ενώνει και χωρίζει. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι τόσο η γέννηση όσο και ο θάνατος ορίζονται από το νόμο του Μαγνήτη. Ο κοσμικός μαγνητισμός επίσης οδηγεί τα διάφορα μόρια εκεί όπου ανήκουν. Έτσι, για παράδειγμα σχηματίζονται οι ζωντανοί οργανισμοί, όπως μορφές και σώματα, ομάδες, οργανώσεις, με βάση κάποιο συγκολλητικό στοιχείο που μας πάει στον επόμενο Νόμο, άμεσα εξαρτώμενο από τον Κοσμικό Μαγνήτη.

Είναι ο Νόμος της Συγγένειας, με συνεκτικό στοιχείο την ομοιότητα. Γι΄αυτό έχει λεχθεί ότι «αργά ή γρήγορα το καθετί θα είναι στη θέση του». Οι εσωτερικές, φιλοσοφικές, επιστημονικές και κάθε είδους ομάδες σχηματίζονται με αυτόν τον τρόπο.

Άμεσα και στενότατα σχετιζόμενος είναι ο τρίτος πανίσχυρος νόμος, ο Νόμος του Κάρμα -της δράσης που γεννά αποτελέσματα σύμφωνα με την γενεσιουργό αιτία. Είναι ο Νόμος Αιτίας και Αποτελέσματος. Αυτός ο Νόμος σωστά θεωρείται ότι συνιστά την κοσμική Δικαιοσύνη, η οποία είναι αναγκαία για την εξασφάλιση της Ισορροπίας στον Κόσμο, χωρίς την οποία καμία δομή δεν μπορεί να σταθεί. Και τούτος ο Νόμος ήταν γνωστός από την πιο βαθιά αρχαιότητα, συχνά προσωποποιούμενος και παρουσιαζόμενος με πολλές όψεις και ονομασίες. Ας θυμηθούμε μερικές από την Ελληνική Μυθολογία.

Πανίσχυρη συμπαντική δύναμη ήταν η Ανάγκη στην οποία υπέκυπταν ακόμα και οι θεοί: «Ανάγκα και θεοί πείθονται». Κάτω από αυτήν εργάζονται οι τρεις Μοίρες -Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος- τρεις όψεις της Ανάγκης-Κάρμα. Η Κλωθώ γνέθει το νήμα της ζωής, κάθε ζωής, η Λάχεσις δίνει σε κάθε ζωή το λαχνό των περιστάσεων, ευτυχών και δυστυχών, αναλόγως, ενώ η Άτροπος, η αμετάτρεπτη, η αναπόφευκτη, κόβει το νήμα όταν έρθει η μοιραία ώρα.

Το αναπόφευκτο της Μοίρας εκφράστηκε με το γνωστό απόφθεγμα: «Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον».

Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τις προσωποποιήσεις της Δίκης και της Θέμιδας, καθώς και της Νέμεσης, οι οποίες όλες συμβολίζουν την απονομή της δικαιοσύνης -της Ανώτερης, της θείας Δικαιοσύνης που είναι αλάθητη. Συχνά η Νέμεση (από το νέμω: μοιράζω, απονέμω) θεωρείται ως τιμωρός δικαιοσύνης.

Αλλά και η ονομασία Μοίρα και Μοίρες σημαίνουν το μερίδιο, μερίδιο που απονέμεται όμως κατ΄αξίαν και όχι τυχαιοκρατικά.

Θα δούμε στη συνέχεια πόσο στενά σχετίζονται οι επόμενοι νόμοι με τον Νόμο του Κάρμα.

(Συνεχίζεται…)