Μέχρι τώρα κάναμε μια γενική επισκόπηση των νόμων του Μαγνήτη ή Έλξης-Άπωσης και του Κάρμα ή Αιτίου-Αποτελέσματος. Ο δεύτερος νόμος μπορεί να λειτουργήσει ακριβώς λόγω της ύπαρξης του πρώτου, ο οποίος έλκει στον παραγωγό της δράσης τα αντίστοιχα αποτελέσματα, και όπου παίζει τον ρόλο του ο επικουρικός νόμος της Συγγένειας.

Ο Καρμικός Νόμος εξασφαλίζει τη λειτουργία ενός άλλου νόμου, ο οποίος είναι αναγκαίος για τη συντήρηση κάθε οργανισμού, από τον μικρότερο ως τον πιο γιγαντιαίο, και δεν είναι άλλος από εκείνον της Ισορροπίας. Το Κάρμα ή Κοσμική Δικαιοσύνη τι κάνει; Βάζει το καθετί στη θέση που πρέπει, γιατί όταν διασαλεφθεί η τάξη, διαταράσσεται η Ισορροπία-Αρμονία με συνέπειες που ποικίλλουν ανάλογα με τον βαθμό της ανωμαλίας. Και αν δεν αποκατασταθεί η τάξη, επέρχεται καταστροφή του συστήματος, που μπορεί να είναι οποιοσδήποτε οργανισμός -φυτικός, ζωικός, ακόμα και πλανητικός.

Η Κοσμική Σοφία διαθέτει επίσης έναν νόμο που διασφαλίζει την τάξη, τον Νόμο της Οικονομίας, που μπορεί να φαίνεται ανεξάρτητος από τον προηγούμενο, αλλά μόνο σε επιπόλαιη εξέταση. Αυτός ο νόμος ορίζει ότι κάθε οργανισμός αντλεί από την Κοσμική Ενέργεια τόση, όση ακριβώς του χρειάζεται, μια δίκαιη κατανομή εντός του οικοσυστήματος που στηρίζει την ισορροπία. Και καθένας γνωρίζει πλέον τις συνέπειες της λεηλασίας και της σπατάλης των φυσικών πόρων. Δυστυχώς, ο άνθρωπος έχει αποδειχθεί μέγας παραβάτης αυτού του Νόμου, ένας πλανητικός σπάταλος.

Την κοσμική λειτουργικότητα υπηρετεί και ένας νόμος που συνήθως διαφεύγει της προσοχής -ο Νόμος της Κυκλικής Επανάληψης. Εντούτοις είναι τεράστιας σημασίας διότι εξασφαλίζει την τελειοποίηση των μορφών. Έχει κι αυτός μια δυαδικότητα, δύο πόλους: έναν θετικό κι έναν αρνητικό. Η μία όψη διαδέχεται την άλλη σ΄έναν αέναο κυκλικό χορό, π.χ. ημέρα-νύχτα, γέννηση-θάνατος, κ.τ.λ.. Όμως μια τέτοια ατελεύτητη επανάληψη θα συνιστούσε έναν φαύλο κύκλο που δεν θα εξυπηρετούσε την τελειοποίηση, αν η Θεία Σοφία δεν είχε προνοήσει πότε ο κάθε επόμενος κύκλος να είναι σ΄ένα ανώτερο επίπεδο από τον προηγούμενο. Στην πραγματικότητα δηλαδή η κυκλική επανάληψη γίνεται σπειροειδώς. Αυτό είναι το σπιράλ της Ζωής. Ο κάθε κύκλος σηματοδοτεί μια ανώτερη, τελειότερη ύπαρξη, που είναι ακριβώς ο στόχος της Δημιουργίας. Η Δημιουργία επαναλαμβάνει ακούραστα τους κύκλους της τής δόμησης-αποδόμησης επί τρισεκατομμύρια χρόνια ή μάλλον στην αιωνιότητα.

Έτσι ορίζει ο Θείος Νόμος. Αλλά και πάλι, εμείς, οι άνθρωποι, συχνά, πολύ συχνά, δεν εναρμονιζόμαστε με αυτόν. Είτε επαναλαμβάνουμε τον κύκλο πολλές φορές χωρίς να ανέβουμε στην επόμενη σπείρα, αυτοεγκλωβιζόμενοι τότε σε φαύλο κύκλο που φτιάχνουμε μόνοι μας, είτε, ακόμα χειρότερα, γλιστράμε στο πιο κάτω επίπεδο της σπείρας αυτοϋποβιβαζόμενοι. Αυτό μπορεί να συμβεί, και πράγματι συμβαίνει, γιατί το άπειρο, πολυδύναμο Σύμπαν δίνει όλες τις δυνατότητες. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει η δυνατότητα ν΄ανέβει κανείς στο σπιράλ, όπως και να κατέβει. Και μπορεί να ανέβει πολύ ψηλά, ή, αντίθετα, να κατέβει πιο χαμηλά, ακόμη και πολύ χαμηλά, σε βαθμό εφιαλτικό. Μάλιστα έχει τη δυνατότητα επίσπευσης της μιας ή της άλλης κατεύθυνσης.

Ο Νόμος του Κύκλου-Σπιράλ συνδέεται στενά με τον Νόμο της Οικονομίας, της Ισορροπίας και του Κάρμα. Συνδέεται όμως άμεσα -σχεδόν ταυτίζεται- με τον Επαναγεννητικό Νόμο. Αυτός ο Νόμος επιτάσσει την επανάληψη της γέννησης των όντων, όχι όμως άσκοπα, αλλά επιδιώκοντας την αναβάθμισή τους μέσω εμπειρίας, γνώσης και προσπάθειας. Με άλλα λόγια, υπηρετεί την αέναη τελειοποίηση.

Ο αέναος αγώνας τελειοποίησης, η συνεχής σπειροειδής άνοδος συνιστά τον νόμο εκείνο που είναι συμφυής με την ίδια τη Ζωή και ονομάζεται Νόμος της Εξέλιξης. Τα όντα εξελίσσονται όχι μόνο από μία ζωή σε άλλη, αλλά και από ένα είδος σε άλλο. Αυτός ο Νόμος είναι πολύ ωραίος και πολύ δίκαιος γιατί δίνει τις ίδιες ευκαιρίες ανάπτυξης σε όλα τα πλάσματα.

Αν εξειδικεύσουμε τους παραπάνω νόμους στην περίπτωση του ανθρώπινου όντος, το οποίο ασφαλώς έχει εξελιχτεί από κατώτερες μορφές ζωής, τότε ονομάζουμε την επαναληπτική γέννησή του στο γήινο πεδίο επανενσάρκωση ή μετενσάρκωση, καθώς η λεπτοφυής εσωτερική οντότητα βυθίζεται ξανά και ξανά στο σάρκινο περίβλημα. Αυτό αποτελεί μια αδήριτη αναγκαιότητα, η οποία διασφαλίζει τη σταδιακή βελτίωση του ανθρώπου μέσα από τις εμπειρίες του δύσκολου σχολείου που είναι η γήινη διαβίωση.

…Συνεχίζεται