Τι συνιστά το πιο επείγον αυτή την ώρα για τον κάτοικο αυτού του πλανήτη; Χωρίς δεύτερη σκέψη θα πούμε: η υγεία του. Γιατί το γνωρίζει πλέον και ο πιο αδαής ότι ο κόσμος μας νοσεί. Και νοσεί σοβαρά. Και όμως ακόμη λίγοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη λήψης επειγόντων μέτρων. Οι πολλοί επαναπαύονται με την ελπίδα ότι κάποιο θαύμα θα σώσει την κατάσταση. Αλλά οι υπεύθυνοι άνθρωποι ανησυχούν όλο και περισσότερο. Εκείνοι δε οι Οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τη σωτηρία αυτού του πλανήτη έχουν κρούσει εδώ και πολύ καιρό τον κώδωνα του κινδύνου. Αμέτρητες είναι οι προειδοποιήσεις. Ας σταχυολογήσουμε μία:

«Θα ρωτήσουν: ‘ Πως μπορούμε να υπηρετήσουμε καλύτερα πάνω στη Γη για να επιτύχουμε το υπέρτατο όφελος στον παρόντα χρόνο;’

Πρέπει να αποκαταστήσει κανείς την υγεία της Γης. Με αμέτρητους τρόπους πρέπει να εκπληρώσει το παγκόσμιο καθήκον της αναγέννησης. Πρέπει να έχουμε στο νου ότι οι άνθρωποι έχουν καταστρέψει ανελέητα τα αποθέματα της Γης. Είναι έτοιμοι να δηλητηριάσουν τη γη και τον αέρα. Έχουν καταστρέψει τα δάση, αυτές τις αποθήκες του πράνα. Έχουν αποδεκατίσει το ζωικό βασίλειο, ξεχνώντας ότι η ενέργεια των ζώων τρέφει τη γη… Λεηλατούν τους φυσικούς πόρους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι η ισορροπία πρέπει να διατηρηθεί… Νομίζουν ότι από κάποια πράξη ελέους το κλίμα θα αποκατασταθεί και οι άνθρωποι θα ευημερήσουν!…»

Αυτές και άλλες πολλές παρόμοιες επισημάνσεις περιέχονται στα βιβλία της Διδασκαλίας ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Αλλά δεν είναι μόνο οι καθαρά φυσικές διαδικασίες που αρρωσταίνουν τη Γη. Εξίσου βλαπτικές είναι εκείνες που παράγονται από τις κακές σκέψεις και τα ποταπά συναισθήματα. Μίσος, φανατισμός, οργή, βλασφημία, απληστία και πολλά ακόμα ψυχικά σκουπίδια έχουν μολύνει τον πλανήτη, έχουν δημιουργήσει το δηλητηριώδες και αδιαπέραστο στις ανώτερες ενέργειες καφετί αέριο που τυλίγει σαν σάβανο τον πλανήτη, έτσι που να κινδυνεύει από ασφυξία, ακόμη και θανάσιμο κίνδυνο έκρηξής του, και φυσικά τη μολυσματική κατάσταση που ευνοεί κάθε είδους αρρώστιες ανθρώπων, ζώων και φυτών.

Αυτές οι συνθήκες, φυσικές και ψυχικές, έχουν σπείρει τη σπορά του πόνου πάνω στη Γη και σπορέας του είναι ο άνθρωπος. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να φέρει την εξυγίανση και τη σωτηρία. Τίποτα όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς κάθαρση. Η ρύπανση πρέπει να εξαλειφθεί κατά πρώτον και παράλληλα να σταματήσει η λεηλασία και η καταστροφή της Φύσης. Χωρίς αυτές τις δύο προϋποθέσεις καμιά βελτίωση της ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί να υπάρξει και η ευημερία θα μείνει άπιαστο όνειρο.

Φαίνεται ότι ένας αριθμός ανθρώπων έχει σ΄ένα βαθμό συνειδητοποιήσει αυτές τις αναγκαιότητες, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία είναι μακριά από μια τέτοια κατανόηση. Δυστυχώς, αυτό διαπιστώνεται σε κάθε ευκαιρία. Οι βάσεις της εξυγίανσης δεν υιοθετούνται από την πλειονότητα. Η σκέψη της κινείται κοντόφθαλμα. Όμως τα πλανητικά συμβαίνοντα πιέζουν.

Όλοι θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο. Καλύτερος κόσμος σημαίνει υγιέστερος κόσμος. Και ο συσσωρευμένος ρύπος δεν επιτρέπει την εξυγίανση. Αλλά τίποτε δεν μπορεί να δομηθεί πάνω στην κόπρο του Αυγεία. Και όταν δεν βρίσκεται ανθρώπινος Ηρακλής για τον άθλο, τότε αναλαμβάνει το έργο η ίδια η Φύση. Και η δράση της Φύσης είναι βίαιη και επώδυνη.

Ας το έχουμε υπόψη και ας αρχίσουμε την αυτοκάθαρση, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά. Η σωτηρία μας όμως έγκειται στην αφύπνιση και δραστηριοποίηση του πνεύματος. Γιατί δεν μπορεί να εξακολουθήσει «η μηχανή να πνίγει το θρήνο του πνεύματος». Με άλλα λόγια, σωτηρία δεν υπάρχει χωρίς ενεργή πνευματικότητα.

Το κλειδί της Ευτυχίας λέγεται Πνευματικότητα. Ας στοχαστεί λοιπόν καθένας τι σημαίνει «πνευματικότητα». Τέτοιος διαλογισμός αξίζει πραγματικά.

Ας κλείσουμε μ΄ένα ωραίο κομμάτι από τη Διδασκαλία:

«Όταν η γη τρέμει, χρειάζεται να συναρμολογήσει κανείς την πανοπλία του πνεύματος. Είναι δυνατόν να τρομάζουν τα βουνά και να φρικιούν τα δέντρα; Ασφαλώς είναι, αν το πνεύμα τους βρίσκεται σε επαφή με την ανεπτυγμένη συνειδητότητα του ανθρώπου. Μα είναι δυνατόν να χαίρεται η λίμνη και να ΄ναι ευτυχισμένα τα λουλούδια; Ασφαλώς είναι, αν τα λουλούδια μπορούν ακόμη και να μαραθούν κάτω από το βλέμμα του ανθρώπου. Τόση είναι η σύνδεση ανάμεσα στους κατώτατους και στους ανώτατους κρίκους της Ιεραρχίας. Μόνο ένα πολύ εκλεπτυσμένο πνεύμα θα βρει μέσα του το θάρρος να αναγνωρίσει έναν αδελφό ακόμη και σ΄ένα βράχο.»