Μία από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες αυταπάτες είναι η ιδέα ότι η αυριανή ημέρα θα είναι όπως και η σημερινή. Ότι, αφού η σημερινή ημέρα κύλησε χωρίς απρόοπτα που να διαταράξουν τους ρυθμούς της ζωής μας, έτσι θα κυλήσει και η αυριανή. Και παρά τις περί του αντιθέτου μαρτυρίες της πραγματικότητας, μαρτυρίες που αφορούν άτομα, ομαδικούς σχηματισμούς ή ευρύτερα σύνολα ανθρώπων, επιμένουμε να επαναπαυόμαστε σ΄αυτή την αυταπάτη. Ή ευελπιστούμε ότι με κάποιον προνομιακό τρόπο η ανεπιθύμητη αλλαγή θα μας προσπεράσει.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η ζωή επιφυλάσσει ανατροπές και αιφνιδιασμούς για όλους, νωρίτερα ή αργότερα, αλλά πάντως αναπόφευκτα. Ασφαλώς, οι αλλαγές μπορεί να είναι, και συχνά είναι, ευχάριστες και ευπρόσδεκτες, κατά βάθος όμως η σοφία μας δεν είναι αρκετή ώστε να κρίνει ποιες απ΄αυτές είναι προς το αληθινό όφελος και ποιες όχι.

Λοιπόν, εδώ θα αποτολμήσουμε μια κρίση που γεννιέται από έναν βαθύτερο στοχασμό: Η κρίση αυτή λέει ότι όλες οι αλλαγές, ανεξάρτητα από το εάν μας είναι ευχάριστες ή δυσάρεστες, στοχεύουν στο καλό μας, εάν τις διαχειριστούμε σωστά. Ότι όλες οι αλλαγές συνιστούν δοκιμασίες και μαθήματα που πλουτίζουν την εμπειρία μας και ακονίζουν τις ικανότητές μας. Επιπλέον, συμβάλλουν στην ανάπτυξη θετικών ιδιοτήτων που είναι και το ζητούμενο της επίγειας συγκομιδής κάθε πλάσματος. Υπ΄αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε ότι οι επώδυνες μετατροπές είναι σε τελική ανάλυση πιο κερδοφόρες και αποτελεσματικές. Όλα όμως εξαρτώνται από τον τρόπο αντιμετώπισής τους.

Αλήθεια, τι είναι αυτό που μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο και να ανακουφίσει τον πόνο όταν έρθουν οι δραματικές και δύσκολες ανατροπές; Είναι η αντίληψη τριών καταστάσεων που αφορούν την Ύπαρξη –η απειροσύνη, η αχρονικότητα του Είναι, και η πραγματικότητα του αόρατου Κόσμου, και μάλιστα του Ανώτερου. Όσο πιο βαθιά και σταθερά υιοθετηθούν αυτές οι έννοιες, τόσο πιο εύκολα θα αντιμετωπιστεί η δύσκολη ώρα. Επειδή η ρίζα τους στη συνειδητότητα μπορεί να διαφέρει σε βάθος και δύναμη –από την απλή πληροφόρηση και ελπίδα, ως την απόλυτη βεβαιότητα και ταύτιση. Αυτή η σχετικότητα της αφομοίωσης εξαρτάται από την τριβή με το σχετικό αντικείμενο που ανάβει το πυρ της φώτισης. Πόσο ωραία και εύστοχα το έχει εκφράσει ο μεγάλος μας πρόγονος! «Και εκ της πολλής συνουσίας (τριβής, ενασχόλησης, στοχασμού) γιγνομένης περί το πράγμα αυτό, εξαίφνης, οίον από πυρός πηδήσαντος εξαφθέν φως, εν τη ψυχή γενόμενον αυτό εαυτό ήδη τρέφει».

Ας μην ξεχνάμε ωστόσο ότι η Φώτιση που διέπεται επίσης από το δυναμικό νόμο της σχετικότητας, έχει και αυτή άπειρες διαβαθμίσεις και διαφοροποιήσεις. Όπως και να ΄χει όμως, κάθε φώτιση, μικρότερη ή μεγαλύτερη, αποτελεί ανεκτίμητο απόκτημα της συνειδητότητας. Επομένως, η ενασχόληση με τα μεγάλα θέματα της Ύπαρξης συνιστά το πιο σημαντικό έργο της ανθρώπινης ζωής.

Ευτυχώς, μας έχει δοθεί το πιο δυναμικό, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο, που είναι διαχρονικά η Μεγάλη Διδασκαλία του Φωτός, και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έμεινε άοπλος και αβοήθητος. Η Ανώτερη Σοφία προσφέρεται σε όλους δωρεάν. Αλλά, όπως έχει λεχθεί: «Μπορεί να δώσεις στους ανθρώπους το πιο πολύτιμο, κι όμως να μην το προσέξουν»! Έτσι συμβαίνει. Και άλλωστε από όσους κάτι κατάλαβαν, πόσοι μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν στραγγίξει όλο το δισκοπότηρο αυτής της Σοφίας; Τουλάχιστον όμως, ας κρατήσουμε ό,τι και όσο μπορούμε από αυτήν, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ωφέλεια που μπορούμε να αντλήσουμε σε τούτο τον κόσμο.

Ό,τι κερδίσουμε θα είναι ο θησαυρός μας και στη δύσκολη περίσταση θα μας κρατήσει όρθιους.