Έχουμε τονίσει ως τώρα την απόλυτη αναγκαιότητα της εξοικείωσης με τον Λεπτοφυή Κόσμο, επειδή είναι μια αναπόφευκτη πραγματικότητα. Ασφαλώς, ο μεγάλος προορισμός είναι ο Πύρινος Κόσμος, αλλά στη Φύση δεν υπάρχουν άλματα, και επομένως το προηγούμενο σκαλοπάτι δεν μπορεί να υπερπηδηθεί. Είναι ανάγκη να γνωρίζει κανείς όλη την κοσμική δίνη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αποφύγουμε την παραμονή στα καλύτερα λεπτοφυή στρώματα. Η ανεπτυγμένη και εξελιγμένη συνειδητότητα δεν πρόκειται να παραμείνει στα χαμηλά αστρικά, αφού δεν περιέχει στοιχεία αντίστοιχου κραδασμού. Το πού θα κατευθυνθεί η συνειδητότητα εξαρτάται απολύτως από το ποιόν της, δηλαδή από την ποιότητα της σκέψης, γιατί οι εσωτερικοί κόσμοι είναι κόσμοι της σκέψης.
Γι΄αυτό το λόγο έχουμε επίσης τονίσει τη σπουδαιότητα της σκέψης στον καθορισμό του υπαρξιακού μας πεπρωμένου. Η υγιής σκέψη πρέπει να απαλλαγεί πρωτίστως από προλήψεις και προκαταλήψεις -κι αυτό το έχουμε τονίσει επανειλημμένα.
«Ο Λεπτοφυής Κόσμος συχνά περιγράφεται σαν κάτι ομιχλώδες και κρύο, ένα βασίλειο περιπλανώμενων σκιών. Τέτοιες περιγραφές δεν απορρέουν από δεισιδαιμονίες; Επίσης, δεν είναι δυνατόν να απορρέουν από την ανικανότητα απόλαυσης των πλεονεκτημάτων που προσφέρουν οι ιδιότητες αυτής της ανώτερης κατάστασης; Πραγματικά, η πρόληψη και η δυσπιστία μπορούν να αποκρύψουν την αληθινή όψη του Λεπτοφυούς Κόσμου. Ακόμη και στη γήινη κατάσταση ο άνθρωπος βλέπει κατ΄αυτόν τον τρόπο μέσα σ΄εκείνον τον κόσμο όπου το καθετί αποτελείται από σκέψη. Εκεί οι ένοικοι μπορούν να δημιουργούν και να βλέπουν σύμφωνα με την ποιότητα της σκέψης τους…»
[Αδελφότητα, παρ. 14]
Ας συμπληρώσουμε στα παραπάνω ότι καθένας βλέπει στον Λεπτοφυή Κόσμο ό,τι θέλει να δει σύμφωνα με το βαθμό καθαρότητας της αντίληψής τους – καθένας, και ο ένοικος αλλά και ο επισκέπτης του Κόσμου εκείνου.
Η καλλιέργεια της σκέψης είναι το Α και το Ω της πνευματικής προσπάθειας. Ο αγώνας για την τελειοποίησή της είναι ταυτόσημος με τη διαδικασία τελειοποίησης ολόκληρης της ανθρώπινης υπόστασης. Όμως, για την αντίληψη η οποία εγκλωβίζει την ύπαρξη στο ασφυκτικό πλαίσιο μιας γήινης ζωής, ο αγώνας μιας τέτοιας τελειοποίησης είναι χωρίς νόημα. Επομένως, αυτή η περιοριστική προκατάληψη εμποδίζει κάθε πρόοδο, γι΄αυτό η υπέρβασή της είναι τεράστιας σημασίας, διότι αντίκειται σ΄ένα από τα θεμελιώδη του Είναι, το ατελεύτητο της Ύπαρξης.
«Η διαδικασία προς την τελειότητα μπορεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε ανώτερους κόσμους. Για το σκοπό αυτό είναι αναγκαίο να επιβεβαιώσουμε την κατανόηση της μη παροδικότητας…
Η ιδέα της παροδικότητας βασιλεύει στην πλανητική συνειδητότητα, και η ανθρωπότητα καλλιεργεί την αντίληψη του τερματισμού όλων όσων υπάρχουν. Γιατί να μικραίνουμε τη δραστηριότητα του Κόσμου όταν το Σύμπαν συνεχίζεται στο Άπειρο; Τα κοσμικά πυρά καίνε με παντοτινή ζωή…»
[Απειροσύνη Ι, παρ.78]
«Πώς μπορεί κανείς να αποκτήσει τη συνείδηση της αγωνιστικότητας προς την τελειότητα; Όχι υποστηρίζοντας τον τερματισμό ολόκληρης της δομής του Κόσμου. Όχι αρνούμενος τη διασύνδεση των ανώτερων κόσμων με τον πλανήτη μας. Όχι ισχυριζόμενος ότι υπάρχει οποιαδήποτε απονέκρωση στις διαστημικές δυνάμεις. Το πνεύμα επιβεβαιώνεται ως πυρ, και η κοσμική φλόγα είναι χωρίς παύση. Ακολουθώντας το νόμο του Πυρός, μπορούμε να καθιερώσουμε το δρόμο προς την τελειότητα. Το πυρ του ήλιου και το πυρ του πνεύματος είναι οι δημιουργικές μας δυνάμεις. Η θέρμη του ήλιου και η θέρμη της καρδιάς είναι οι ζωοδότες μας…»
[Απειροσύνη Ι, παρ. 79]
Το πνεύμα είναι πυρ, αναπόσπαστο και ομοούσιο μέρος του Κοσμικού Πυρός. Όταν η καρδιά θερμαίνεται απ΄αυτό το Πυρ, τότε μπορεί να πετύχει τα πάντα γιατί συνταυτίζεται με την κοσμική δημιουργικότητα. Αρκεί ν΄ανάψει αυτή η σπίθα μέσα στην καρδιά. Συνδαυλιζόμενη θα γίνει φλόγα και θ΄ανάψει όλα τα κέντρα. Έτσι θα αναδυθεί ο Πύρινος Άνθρωπος, ο Κοσμικός Πολίτης.
Μια θερμή καρδιά αντιλαμβάνεται την αείζωη Πνοή που εμψυχώνει καθετί υπάρχον γιατί η θερμότητά της δεν είναι άλλο παρά αγάπη. Και η αγάπη για τον Κόσμο, για τη Ζωή στην καθολικότητά της και σε όλες τις εκφάνσεις της, δεν βλέπει πουθενά νέκρα και ανυπαρξία, πάλλεται στο ρυθμό της Άπειρης Ύπαρξης.

Αυτή τη σπίθα, αυτή τη φλόγα ανάβει μέσα στην καρδιά η Γιόγκα του Πυρός, η Γιόγκα του Φωτός. Δυστυχώς, μέχρι τώρα «η ανθρωπότητα καλλιεργεί τρομερές αμφισβητήσεις, και τα κύματα θα καταβροχθίσουν τη σκέψη, η οποία βεβηλώνεται αρνούμενη το Φως ως Μητέρα του Κόσμου».
Η πύρινη, διαστημική Φωνή της Άγκνι Γιόγκα είναι η Φωνή της Μητέρας του Κόσμου, και έχει ηχήσει το Κάλεσμά της. Μακάριοι αυτοί με ανοιχτό το αυτί της καρδιάς. Θα υψωθούν πάνω από τα κύματα του χάους και θα καταυγαστούν από το Φως της Κοσμικής Μητέρας.