Η επικαιρότητα μας βομβαρδίζει καθημερινά με ειδήσεις που προκαλούν αποτροπιασμό και θλίψη. Δεν είναι μόνο ο πόλεμος με όλη του τη φρίκη, δεν είναι μόνο η επιστήμη στην υπηρεσία της καταστροφής, δεν είναι μόνο η διαφθορά σε όλες τις κλίμακες της εξουσίας, είναι και τα ειδεχθή εγκλήματα παντός είδους, από δουλεμπόριο και παιδεραστία μέχρι δολοφονίες παιδιών από τους ίδιους τους γονείς και αντίστροφα.

Και υπάρχουν και τα εγκλήματα που αποσιωπούνται από τα λαλίστατα μίντια και που αφορούν το βασίλειο των ζώων, τα οποία επεκτείνονται από τα «επιστημονικά» πειράματα μέχρι το αίσχος της εμπορίας κρεάτων και γουναρικών.

Ας μην αφήσουμε εκτός της λίστας και τα εγκλήματα που αφορούν το περιβάλλον, τη δηλητηρίαση των τροφίμων και τη γενετική μετάλλαξη των προϊόντων.

Τελείωσε η λίστα; Όχι –πρέπει να προσθέσουμε τις συμπεριφορές που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και την ισονομία. Και μήπως δεν είναι έγκλημα η χυδαιότητα στο θέαμα, στη διασκέδαση, στο λόγο; Δεν είναι έγκλημα ο φανατισμός, η βλασφημία, ο διχασμός;

Η απαρίθμηση δεν έχει τελειωμό. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να σκεφτεί κανείς: Πού πάμε ως ανθρωπότητα; Tι ετοιμάζουμε για τον εαυτό μας και για τον πλανήτη μας; Καθένας που σέβεται τη Ζωή και διαθέτει στοιχειώδη νοημοσύνη δεν μπορεί παρά να ανησυχεί. Και ακόμα πιο ανήσυχος είναι όποιος γνωρίζει για το ασφυκτικό και δηλητηριώδες φαιό κάλυμμα της Γης που εμποδίζει τις ζωογόνες και αναγεννητικές κοσμικές ενέργειες να διεισδύσουν στη γήινη ατμόσφαιρα.

Έχουμε ενημερωθεί και ειδοποιηθεί αρμοδίως για τα αρνητικά διαστημικά ρεύματα που δημιουργούν οι σκοτεινές ανθρώπινες εκπορεύσεις, όπως είναι η σκληρότητα, η άρνηση του Ανώτερου, η απληστία, η λαγνεία και όλα τα ανθρώπινα δηλητήρια. Αυτά τα κύματα του κακού είναι γεννήτορες ασθενειών και ατυχημάτων. Και αλίμονο στο άτυχο θύμα που θα βρεθεί στο δρόμο τους. Μήπως, άραγε, και τα συχνά αεροπορικά –και όχι μόνο- δυστυχήματα δεν είναι απλώς καρμικής αιτιολογίας; Μήπως υπάρχουν αθώα θύματα; Μήπως κάθε ανεύθυνος και ασυνείδητος γίνεται συμμέτοχος σε εγκληματικές ενέργειες;

Πέρα απ΄αυτά όμως, υπάρχει ένας πολύ σοβαρότερος κίνδυνος, τον οποίο αγωνίζεται με ματωμένο κυριολεκτικά ιδρώτα να αποσοβήσει ή τουλάχιστον να καθυστερήσει, η Ιεραρχία του Φωτός –ο κίνδυνος οι κακοήθεις ανθρώπινες εκπορεύσεις να εγκαλέσουν το υπόγειο πυρ, με συνέπεια μεγάλες κοσμικές συμφορές ή ακόμη και ολοκληρωτική πλανητική καταστροφή.

Οι άνθρωποι αρέσκονται να αποδίδουν όλα τα δεινά σε μεγάλους Ιεροφάντες του κακού, εντούτοις αυτοί, αν υπάρχουν, δεν χρειάζεται να κοπιάσουν ιδιαίτερα, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος δρα τόσο αυτοκαταστροφικά! Δυστυχώς, οι μάζες των ανθρώπων, χωρίς την επίγνωσή τους, συμπράττουν με την σκοτεινή Βούληση και γίνονται οι καλύτεροι συνεργοί της. Είναι μεγάλη αλήθεια η καταγγελία της άγνοιας ως πηγής όλων των κακών. Έχει λεχθεί μάλιστα ότι, αντί να δηλώνει κανείς «δεν ξέρω», να λέει «δεν έμαθα ακόμη»!

Τώρα, πάντως, η διαπίστωση είναι ότι πολύ κακό σέρνεται πάνω στη Γη, πολλές σκοτεινές συνειδητότητες, διάσπαρτες παντού. Η αποχωρούσα Φυλή αποδίδει όλο το σκουπιδαριό, όλη την αποσύνθεσή της. Πνέοντας τα λοίσθια, ξερνάει πάνω στον κουρασμένο πλανητικό φλοιό τη βορβορώδη βρωμιά της. Υπάρχει όμως και κάτι καλό μέσα σε όλο αυτό. Το γεγονός ότι το κακό γίνεται όλο και πιο φανερό, λες και κάποια αόρατη δύναμη το ξεβράζει στην επιφάνεια. Έτσι, θα είναι πιο εύκολο να ξαφριστεί! Και επιπλέον, δύσκολα θα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι έπεσε θύμα του. Είναι δυνατόν να ενταχθεί κάποιος συνειδητά στο κακό; Ασφαλώς, πολύ λίγοι θα το επέλεγαν. Όποιος όμως επιθυμεί να υπηρετήσει πραγματικά και αλάνθαστα το Καλό, δεν έχει παρά να στραφεί στην ίδια την Πηγή του –κι αυτή τη χρονική στιγμή το απόλυτο Καλό, είναι η Άγκνι Γιόγκα. Η Άγκνι Γιόγκα είναι η Επιστήμη του Καλού. Ας ανατρέξουμε, λοιπόν, σ΄αυτή την θεραπευτική Πηγή, στο πραγματικά Καλό και όχι τη μάσκα του Καλού, κάτω από την οποία κρύβεται η υποκρισία και η ψευτιά.

«[Στη λέξη καλοσύνη] περιέχεται μια ολόκληρη παγκόσμια οπτική… Εμείς στέλνουμε συνεχώς σκέψεις για καλοσύνη, δράση και μόχθο. Δεν μπορεί να υπάρξει καλοσύνη χωρίς δράση. Δεν μπορεί να υπάρξει καθόλου καλό όπου δεν υπάρχει μόχθος. Δεν θα υπάρξει καλοσύνη όπου δεν υπάρχει αντίθεση στο κακό. Δεν θα υπάρξει καλοσύνη, αν δεν δεχόμαστε την ευθύνη να διακρίνουμε το κακό, να αναγνωρίζουμε τη διαφθορά και να μην χάνουμε τη δυνατότητα να φέρουμε Φως. Ωραία είναι τα λόγια «το Φως σκορπά το σκοτάδι». Όμως, κάποιος πρέπει να φέρει το Φως, κι αυτή η δράση είναι καθαυτή γεμάτη αυταπάρνηση. Το Φως θα φωτίσει μαζί και θα διαλύσει τα τρομακτικά τέρατα…»

[Υπεργήινο, Ι, 57]

«Η Ουρ. γνωρίζει ότι κάθε καλή πράξη μεταμορφώνει μερικά μόρια του χάους. Κάθε ευγενική δράση κατακαίει το χάος… κάθε ώθηση προς την καλοσύνη και το Φως ανάβει τα καλύτερα πυρά, τα οποία μετατρέπουν το χάος σε μια νέα, εξαγνισμένη μορφή… Κάθε καλή πράξη ελκύει τη μανία των σκοτεινών… Το χάος συσπάται και ελπίζει ότι οι υπηρέτες του θα προσκολληθούν σφιχτά σ΄αυτό. Έτσι, μια καλή σκέψη προκαλεί το σπασμό του κακού. Μη σας τρομάζει ακόμα και ο πιο τρομακτικός μορφασμός του κακού, γιατί το κύριο έργο μας είναι ν΄αυξήσουμε τη δεξαμενή του Καλού.»

«Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πλήρως το καθήκον το εμπιστευμένο σ΄αυτόν από τον Λεπτοφυή Κόσμο. Σε καθέναν είναι δοσμένος ένας σπόρος Καλοσύνης ως θεμέλιο για τις γήινες δοκιμασίες του. Αλλά οι άνθρωποι δεν καλλιεργούν αυτά τα ευεργετικά δώρα, γιατί αδυνατούν να συλλάβουν τους ανώτερους κόσμους, από τους οποίους στέλνονται τέτοια κύματα Καλοσύνης. Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να θυμηθούν τα ψήγματα της Καλοσύνης τα εμπιστευμένα σ΄αυτούς, πολλές κακές εκδηλώσεις θα καταστρέφονταν. Εμείς στέλνουμε σκέψεις Καλοσύνης, εντούτοις αυτά τα μηνύματα παρανοούνται, ακόμα και απορρίπτονται με αγανάκτηση. Αυτή η αγανάκτηση απορρέει από μια απροθυμία των ανθρώπων να θυμηθούν τις Σφαίρες, από τις οποίες η γήινη ζωή εμφανίζεται σαν ένα μόριο σκόνης και τίποτε περισσότερο…»

Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, το εναγώνιο ερώτημα παραμένει: Το καλό που παράγεται από την ανθρωπότητα είναι αρκετό για να αντισταθμίσει το κακό της;