Ο τροχός του χρόνου μας έφερε πάλι μπροστά στις Άγιες Μέρες. Σε τι συνίσταται η αγιότητα των ημερών; Όλοι το ξέρουν -στην ενσάρκωση του Μεγάλου Όντος, Διδασκάλου και Σωτήρα των ανθρώπων. Για να είμαστε ακριβείς, την ενθύμηση αυτής της ενσάρκωσης γιορτάζουμε κάθε χρόνο.
Η λέξη «ενθύμηση» είναι πολύ καλή για την περίσταση. Γιατί ενώ είναι μια νοητική λειτουργία, έχει όμως σχέση με κάτι βαθύ, εσωτερικό: εν(εντός) – και θυμός, που στην αρχαία γλώσσα σημαίνει το συναίσθημα, την καρδιά. Έτσι, λοιπόν, η επέτειος της Γέννησης του Χριστού θα πρέπει να προκαλεί εσωτερικές διεργασίες νοητικές και συναισθηματικές. Ναι, θα πρέπει -συμβαίνει όμως;
Σίγουρα, η ατμόσφαιρα στις χριστιανικές χώρες είναι εορταστική. Πολλά όμορφα φώτα, φαντασμαγορικοί στολισμοί και χαρούμενη διάθεση. Και ευχές, ευχές, ευχές «Χρόνια Πολλά». Εντάξει, πολύ ωραία όλα αυτά. Η ουσία όμως του εορταζόμενου γεγονότος πού είναι; Υπάρχει στοχασμός για το νόημα εκείνης της Ενσάρκωσης;
Πρώτα απ΄όλα, κατανοούν πολλοί ότι η κάθοδος στον κόσμο της πυκνής ύλης είναι από μόνη της μια τεράστια θυσία για μια τέτοια Οντότητα, για να μη μιλήσουμε για την κατοπινή υπέρτατη θυσία που επισφράγισε τη ζωή του Μεγάλου Όντος. Νοιάζονται οι αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί να μάθουν από τι σώθηκε ο κόσμος χάρη σ΄εκείνη τη Θυσία; Γιατί ολόκληρη η ζωή του Χριστού, όπως και ο θάνατός Του, αποτελεί μια μεγάλη θυσία. Είναι εύκολη η διαβίωση ανάμεσα στις υπανάπτυκτες συνειδήσεις και τις ακάθαρτες αναθυμιάσεις τους, ενός τόσο αγνού και υψηλού Πνεύματος;
Εκείνος ήρθε για να δείξει έναν δρόμο σωτηρίας και πνευματικής ανόδου. Βέβαια, η σωτηρία εξασφαλίζεται μόνο μέσω της πνευματικής ανόδου, γιατί η σωτηρία δεν αφορά το σώμα αλλά την ψυχή. Συνίσταται δε στην αθανασία και την ευδαιμονία της. Αυτή την κατάσταση ύπαρξης την ονόμαζε Βασιλεία των Ουρανών ή Βασιλεία του Θεού, επισημαίνοντας ότι «εντός υμών εστίν». Πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται πρώτον για κατάσταση της συνειδητότητας και δεύτερον ότι έχει να κάνει με τη διασύνδεση με τον Ανώτερο Κόσμο.
Υπέδειξε όμως και τους τρόπους επίτευξής της, όπως:
«…Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…» και «Εάν μη γίνετε ως τα παιδία ου δύνασθε ιδείν την Βασιλείαν των Ουρανών». Που σημαίνει ότι η Βασιλεία (η επικράτηση δηλ.) πρέπει να είναι η προτεραιότητα και το κύριο αίτημα-νόημα της γήινης ζωής και ότι μόνο η αγνότητα, η χαρούμενη εμπιστοσύνη στο Ανώτερο και η ζωηρή ζήτηση της γνώσης (των ουσιωδών) μπορούν να την εξασφαλίσουν.
Επίσης ο Χριστός έδωσε μερικούς δυναμικούς τύπους, όπως «αγαπάτε αλλήλους» και «αιτείτε και δοθήσεται, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν». Η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη, γιατί είναι έκφραση του κοσμικού μαγνητισμού, γι΄αυτό πετυχαίνει θαύματα. Και ο δεύτερος τύπος επίσης είναι έκφραση κοσμικής νομοτέλειας που πάλι έχει να κάνει με την έλξη. Τέτοια τύποι είναι τρόποι επίτευξης εάν εφαρμοστούν.
Αγάπη, σεβασμός και ευγνωμοσύνη στο Θεανθρώπινο Ον αρμόζουν στις Ιερές Μέρες Μνήμης. Και η χαρά επίσης είναι ταιριαστή γιατί αυτές οι μέρες φέρνουν ένα σωτήριο άγγελμα. Αλλά δεν θυμόμαστε να μίλησε ποτέ ο Χριστός για σφαγή γαλοπούλων και για καταναλωτική φρενίτιδα! Τέτοιοι τρόποι ποιον υπηρετούν, τον Χριστό ή τον Σατανά; Μπορεί κανείς να διανοηθεί έναν Χριστό σφαγέα, κοιλιόδουλο και ενθουσιώδη καταναλωτή; Τότε γιατί τέτοια έθιμα;
Την ημέρα που γράφεται αυτό το άρθρο (16 Δεκεμβρίου) πληροφορηθήκαμε μια είδηση που δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε ασχολίαστη. Πρόκειται να κυκλοφορήσει μια ταινία με θέμα έναν υποτιθέμενο πειρασμό του Χριστού -κωμωδία, λέει- απίστευτης αθλιότητας και ρυπαρότητας. Σε τι αποσκοπεί μια τέτοια βέβηλη και ανίερη έμπνευση; Στο να γεμίσουν οι δημιουργοί της χρήμα από την προσέλκυση των ανόητων περίεργων, ίσως και σε σκόπιμο διασυρμό της Ιερής Εικόνας. Αλλά είτε τον Μαμωνά είτε τον Σατανά υπηρετούν οι εν λόγω δημιουργοί -πιθανότατα και τους δύο- η απάντηση κάθε αξιοπρεπούς ανθρώπου, η απλώς ανθρώπου, πρέπει να είναι περιφρόνηση και απαξίωση.
Υστερικές κραυγές και αφορισμοί μπορούν μόνο να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς των κατασκευαστών της αθλιότητας, με το να προκαλέσουν σάλο και αρρωστημένη περιέργεια.
Κανένας άνθρωπος, έστω και με στοιχειώδη αίσθηση σεβασμού, δεν πρέπει να πάει να δει ένα τέτοιο κατάπτυστο δημιούργημα ή μάλλον τερατούργημα.
Πότε θα μάθουν οι άνθρωποι να μη ρίχνουν λάσπη στις Ιερές Εικόνες; Πότε θα μάθουν να μην βλασφημούν τα Ιερά Πρόσωπα και Σύμβολα κάθε λαού και τόπου; Πότε θα εκτιμήσουν τη Γέφυρα προς τον Ανώτερο Κόσμο που λέγεται Ιερότητα;
Ήδη όμως, με την απλή αναφορά του θέματος, αισθανόμαστε λερωμένοι. Ευτυχώς μπορούμε να ξεπλυθούμε βυθιζόμενοι μέσα στη Διδασκαλία μας. Υπάρχουν κιόλας τόσες όμορφες σελίδες μέσα σ΄αυτήν με αναφορές στο Πρόσωπο του Χριστού.
Αλήθεια, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι αφού βλασφημήσει κανείς, η αύρα του δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν. Το έλκος της βλασφημίας θα την κηλιδώνει για πάντα.