Όλοι έχουμε ακούσει να παρομοιάζονται τα αγαθά της ζωής με τον αριθμό 1.000.000, όπου τα μηδενικά αντιπροσωπεύουν πλούτη, αξιώματα, κοινωνικά προνόμια, ομορφιά, κ.τ.λ., ενώ η μονάδα (το 1) αντιπροσωπεύει το αγαθό της υγείας. Έτσι, όλα τα αγαθά είναι άνευ αξίας εάν λείψει η μονάδα, η υγεία.
Η πιο πάνω παρομοίωση μπορεί να αληθεύει από μια ορισμένη άποψη, αλλά δεν ισχύει ακριβώς από μια εσωτερικότερη οπτική, εκτός κι αν με τη λέξη «υγεία» υπονοήσουμε την πνευματική και όχι τη σωματική υγεία. Γιατί, πραγματικά, το μείζον αγαθό της ζωής δεν είναι η σωματική υγεία –κατά κανένα τρόπο- ούτε και το αληθινό νόημα της ύπαρξής μας σ΄αυτόν τον κόσμο. Έτσι, πολλά από τα καλύτερα πνεύματα που περπάτησαν στον πλανήτη μας έπασχαν από διάφορα προβλήματα υγείας και συνήθως δεν ήταν μακρόβια άτομα.
Η φτωχή υγεία τέτοιων προσώπων όμως δεν οφείλεται σε παραβιάσεις των κανόνων υγιεινής, αλλά στον πολύ ευαίσθητο και εκλεπτυσμένο οργανισμό τους. Και σε πλείστες όσες περιπτώσεις οι οργανικές αδυναμίες και οι πόνοι τους δεν οφείλονταν σε πραγματικές ασθένειες αλλά σε πύρινες διαδικασίες ανάπτυξης των εσωτερικών οργάνων και των αιθερικών κέντρων τους.
Με αυτές τις επισημάνσεις, ας μην οδηγηθεί κανείς στο συμπέρασμα πως υποτιμάμε το αγαθό της σωματικής υγείας. Κάθε άλλο. Θεωρούμε πως είναι πράγματι το σπουδαιότερο από τα επίγεια αγαθά. Μόνο που πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να είναι δεδομένο ως φυσική κατάσταση. Η έλλειψή του δεν πρέπει να χρεώνεται σε ελαττωματικότητα της Φύσης αλλά σε παραβιάσεις των νόμων της. Με άλλα λόγια, θεωρούμε πως οι αρρώστιες είναι γέννημα και δημιούργημα της ανθρώπινης παραβατικότητας. Πραγματικά, η Δημιουργία της Φύσης δεν φτιάχνει τα πλάσματά της για να υποφέρουν αλλά για να χαίρονται την ύπαρξή τους. Τι νόημα θα είχε η ύπαρξη αν στόχευε στη δυστυχία και στον πόνο; Όχι μόνο δεν αποβλέπει σ΄αυτό αλλά, εντελώς αντίθετα, στην αληθινή, βαθιά ουσία της είναι συνυφασμένη με την ευδαιμονία.
Ενστερνιζόμαστε απόλυτα και η ψυχή μας ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό στη μεγαλειώδη αλήθεια που έδωσε στον κόσμο η Ινδία παρουσιάζοντας την τριπλή υπόσταση του Εαυτού- Άτμαν ως Ύπαρξη- Συνείδηση- Ευδαιμονία: Sat- Cit- Ananda. Οι τρεις όψεις αυτής της Τριάδας είναι αδιαίρετες και αδιαχώριστες.
Αν τώρα η Ευδαιμονία της Ύπαρξης έχει καλυφθεί από τα σύννεφα της μιζέριας, αυτό συμβαίνει επειδή η ελεύθερη βούληση-επιλογή του ανθρώπου, αυτή θεμελιώδης ευλογία ή και κατάρα, κατά περίπτωση, ιδιότητα της Συνείδησης επέλεξε σκοτεινές ατραπούς στην πορεία της, έτσι που ο ορυμαγδός της πυκνής ύλης να καταπνίξει το θεϊκό τραγούδι του πνεύματος. Γιατί μόνο στο Πνεύμα ανήκει η Ευδαιμονία, η Ομορφιά και η Αθανασία. Μόνο το Πνεύμα μπορεί να κατανοήσει το Άπειρο, το χωρίς πέρας, χωρίς το οποίο η Ευδαιμονία είναι ανέφικτη.
Επομένως, ο περιορισμός, ο εγκλωβισμός στα στενά όρια μιας φευγαλέας γήινης ύπαρξης και ο συναφής πόθος εντρύφησης στις απατηλές, μάταιες απολαύσεις της, με τον αποκλεισμό της ουράνιας προοπτικής, προκάλεσε όλα τα κακά στον κόσμο. Και ένα από αυτά είναι η κακή υγεία των ανθρώπων. Η κακή κατάσταση της πνευματικής ζωής συνεπάγεται και συνεπιφέρει την κακή κατάσταση της φυσικής ζωής. Και, κατά την άποψή μας, το αξίωμα «νους υγιής εν σώματι υγιές», ισχύει αντιστρόφως: «σώμα υγιές εν πνεύματι υγιεί».
Και πάλι μπορεί κανείς να νομίσει ότι αντιφάσκουμε, αφού υποδείξουμε τις περιπτώσεις σπουδαίων και άξιων πνευμάτων με πάσχουσα σώματα. Αλλά βέβαια, η ανεύθυνη συνειδητότητα δεν θα δεχτεί ότι η ίδια ευθύνεται για τα βάσανα των πιο άξιων. Γιατί, εκτός από τον προφανή βασανισμό και την κακοποίηση των ευγενών πνευμάτων, υπάρχει και η αφανής βλάβη από τις αναθυμιάσεις του εγωισμού και της κακίας που πλήττουν τον ευάλωτο και ευαίσθητο οργανισμό του εκλεπτυσμένου ανθρώπου, εφόσον αυτός λειτουργεί και αγωνίζεται εντός του γήινου μολυσμένου πεδίου.
Τέλως πάντων, ο εγωισμός και ο περιορισμός –αυτά τα δύο δεν είναι συνώνυμα;- παίρνει πολλές μορφές, και μερικές φορές παρουσιάζεται σαν κάτι καλό και σωστό. Και αφού μιλάμε για υγεία και υγιεινή, ας παραθέσουμε ένα σχετικό παράδειγμα. Συνθήματα όπως «η υγεία πάνω απ΄όλα», «υγεία το παν», κ.τ.λ. μπορεί –και συχνά συμβαίνει- να υποκρύπτουν μια ιδιαίτερη εμμονή, πρόσδεση στο φυσικό πεδίο και τρόμο για το τέλος της φυσικής, γήινης ύπαρξης. Πράγμα που συνεπάγεται ταυτόχρονη άρνηση του αόρατου κόσμου, και επομένως μονομέρεια και ανισορροπία, το οποίο ασφαλώς δεν συνιστά υγιή κατάσταση. Το ισορροπημένο, ψυχολογικά υγιές, άτομο, νοιάζεται και για τους δύο κόσμους, αποδίδοντας «τα του Καίσαρος (γήινου κόσμου) τω Καίσαρι και τα του Θεού (αόρατου, πνευματικού κόσμου) τω Θεώ».
…συνεχίζεται