Και να ΄μαστε πάλι στο μετερίζι των ομαδικών μας συναντήσεων. Σε κάθε έναρξη είθισται να δίνονται ευχές –και πολύ σωστά. Ευχόμαστε λοιπόν η Ακτίνα του Καλού να φωτίσει τις συνειδητότητες των ανθρώπων για το κοινό, το πλανητικό συμφέρον, και για τη δική μας ομάδα φώτιση και πρόοδο στην πνευματική μας κατανόηση.

Αν η λέξη «συμφέρον» ήχησε κάπως περίεργα σε μερικά αυτιά, ας πούμε ότι η συγκεκριμένη λέξη έχει παρερμηνευτεί, ταυτιζόμενη με την ιδιοτέλεια. Στην πραγματικότητα όμως, τα ίδια τα συστατικά της λέξης –συν και φέρω ή φέρομαι- δηλώνουν συνολική κατεύθυνση και φορά. Κατά την ερμηνεία αυτή δεν μπορεί να υπάρξει ατομικό καλό, ανεξαρτήτως των άλλων οντοτήτων, αφού τα πάντα είναι αλληλένδετα μέσα στο Σύμπαν. Όποιος λοιπόν νομίζει πως μπορεί να ευτυχήσει μέσα, και ενάντια, στη γενική δυστυχία είναι βαθιά νυχτωμένος, και θα το διαπιστώσει όταν η φευγαλέα και απατηλή ευτυχία του μετατραπεί σε πόνο. Γιατί αυτή είναι η μοίρα όποιου περιφρονεί και καταπατά το κοινό καλό.

Πραγματικά, πρέπει να εμπεδωθεί καλά στη συνειδητότητα και από πολύ νωρίς ότι το Καλό και το Δίκαιο όχι μόνο δεν μεταλάσσεται σε δυστυχία, αλλά πολλαπλασιάζει την ισχύ του.

Τώρα, ας μην σκεφτεί κανείς στενοκέφαλα «είδαμε τι παθαίνουν οι καλοί και δίκαιοι αυτού του κόσμου, από τους πιο μεγάλους σωτήρες ως τους λιγότερο σημαντικούς!» Κατ΄αρχήν, κανένας από αυτούς δεν θα συμπεριφερόταν διαφορετικά, αν η ζωή του έφερε τις ίδιες περιστάσεις. Κατά δεύτερον, ο πόνος τους ήταν αποτέλεσμα της κακότητας των άλλων και όχι των πράξεών τους. Κατά τρίτον, γνωρίζουν οι μικρόνοες ποια είναι η μετέπειτα κατάστασή τους; Έχουν καμιά ιδέα τι βιώνουν τώρα, ας πούμε, ο Σωκράτης, η Υπατεία, ο Τζιορντάνο Μπρούνο, ή η Ζαν ντ΄Αρκ;

Δεν το γνωρίζουν, κι ούτε νοιάζονται να το μάθουν, καθώς η πραγματικότητά τους είναι εγκάθειρκτη στα στενά κάγκελα-όρια της μίζερης, μίας και μόνης, γήινης ύπαρξής τους. Υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ΄αυτό; Δεν είναι εφιαλτικό και τραγικό;

Αν η συνειδητότητα της πλειονότητας των ανθρώπων ήταν συνυφασμένη με την ιδέα του Κοινού Καλού, τότε δεν θα χρειαζόταν να υποφέρουν οι καλύτεροι μεταξύ μας. Τότε οι συνθήκες της πλανητικής ζωής θα ήταν πολύ ευτυχέστερες και το κακό θα ήταν πολύ αδύναμο.

Αυτή η αλλαγή στην ανθρώπινη συνειδητότητα με όλα τα επακόλουθα είναι αυτό που ονομάζουμε Νέα Εποχή, τόσο μισητή στους εγκάθειρκτους του παλιού κόσμου!

Από τα βάθη της καρδιάς λοιπόν ευχόμαστε η Ακτίνα του Κοινού Καλού, του Ωραίου και του Αληθινού να φωτίσει την ανθρώπινη συνειδητότητα.