Ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο θέμα, το οποίο πρόβαλε από την εξής ερώτηση:
«Γιατί είναι τόσο σημαντική η Ιεραρχία;»
Το ερώτημα είναι και άκρως σημαντικό και επίσης πολύ εύλογο αφού τέθηκε από ένα νεόφερτο μέλος της συντροφιάς μας.

Η απάντηση είναι ταυτόχρονα πολύ εύκολη και πολύ δύσκολη. Τόσο η ευκολία όσο και η δυσκολία της φυτρώνουν από την ίδια ρίζα -το μέγεθος του ζητήματος. Εν πρώτοις είναι η σπουδαιότητά του, τόση ώστε δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να πούμε ότι συνιστά το Α και το Ω της Διδασκαλίας. Χωρίς κατανόηση και αποδοχή της έννοιας της Ιεραρχίας δεν μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει ούτε ένα ουσιαστικό βήμα στην Άγκνι Γιόγκα. Αυτό μας φορτώνει με ένα βαρύ φορτίο ευθύνης σχετικά με το πώς θα χειριστούμε το θέμα.
Η δεύτερη δυσκολία, και ευκολία συγχρόνως, βρίσκεται στο μέγα πλήθος των αναφορών και πληροφοριών που περιέχονται στις σελίδες όλων των τόμων της Διδασκαλίας, από τις οποίες είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε ελάχιστες, αλλά ικανές να δώσουν μια ικανοποιητική απάντηση στο καίριο ερώτημα. Και αυτό επαυξάνει την ευθύνη μας.
Χωρίς να αποποιούμαστε καθόλου την ευθύνη, οφείλουμε να πούμε ότι μόνον η ανάγνωση-μελέτη των βιβλίων της Άγκνι Γιόγκα, και ιδίως των τόμων με τίτλο «Ιεραρχία» και «Υπεργήινο» (4 τόμοι), και επίσης του βιβλίου «Αδελφότητα» θα φωτίσουν πλήρως («πλήρως» όσο επιτρέπουν οι περιστάσεις και το πληροφοριακό υλικό που παραχώρησε η μεγαθυμία της Ίδιας της Ιεραρχίας βέβαια) τη συνειδητότητα κάθε ειλικρινά ενδιαφερόμενου.
Αν πάλι οι συνθήκες ζωής δεν επιτρέπουν στον αναζητητή μια τέτοια ενδελεχή μελέτη, τότε συνιστούμε να ανατρέξει στους δύο τόμους Επιστολών της Έλενας Ρέριχ, όπου η η συγγραφέας τους πραγματεύεται με εξαιρετικό τρόπο το όλο θέμα, το οποίο άλλωστε γνωρίζει από άμεση επαφή και εμπειρία.

Ας δούμε όμως πώς απαντήσαμε εμείς στο έντιμο ερώτημα που μας τέθηκε, με την ελπίδα να βοηθήσουμε και τυχόν άλλα άτομα που διακατέχονται από την ίδια απορία. Ωστόσο, η απάντησή μας υπόκειται στους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, και αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη.

Για να αντιληφθούμε τη σπουδαιότητα της Ιεραρχίας, πρέπει να κατανοήσουμε πρωτίστως τι είναι, τι σημαίνει Ιεραρχία.
Η λέξη καθαυτή είναι καθαρά ελληνική και εμπεριέχει δύο έννοιες, την έννοια της Αρχής και την έννοια της Ιερότητας: Ιερή-Αρχή.
Η λέξη Αρχή δηλώνει μια πρωταρχική τάξη πραγμάτων, μια νομοτέλεια, ενώ το επίθετο Ιερή προσδιορίζει το χαρακτήρα αυτής της Αρχής. Και ο χαρακτήρας της είναι ιερός, δηλαδή σεβαστός και απαραβίαστος.

Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε ότι η λέξη Ιεραρχία χρησιμοποιείται με μια πολύ γενική έννοια και με μια πολύ συγκεκριμένη, η οποία όμως συνδέεται με την πρώτη και απορρέει από αυτήν.
Υπό την γενική της έννοια η Ιεραρχία δηλώνει έναν συμπαντικό Νόμο, ο οποίος ταξινομεί όλα τα όντα κλιμακωτά, ανάλογα με το βαθμό συνειδησιακής τους εξέλιξης. Αυτό σημαίνει ότι η κλιμακωτή κατάταξή τους δεν γίνεται ούτε τυχαία ούτε αυθαίρετα αλλά σύμφωνα με την εξελικτική τους βαθμίδα. Έτσι, ο Νόμος της Ιεραρχίας συνδέεται άρρηκτα με τον Νόμο της Εξέλιξης. Με άλλα λόγια, η Εξέλιξη καθορίζει, αυστηρά και ακριβοδίκαια το σκαλοπάτι της Ιεραρχικής Κλίμακας στο οποίο τοπολογείται τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή κάθε υπαρκτό ον.
Η κλιμάκωση αυτή είναι φυσικά διαρκώς μεταβαλλόμενη αφού κάθε μονάδα ζωής μπορεί -και οφείλει- να ανεβαίνει διαρκώς τις βαθμίδες της ατέρμονης Σκάλας. Τα μη αυτοσυνείδητα όντα όμως (δηλαδή κάτω από το ανθρώπινο βασίλειο) ανέρχονται ωθούμενα από καθαρά φυσικές διαδικασίες, ενώ τα αυτοσυνείδητα όντα (από το ανθρώπινο βασίλειο και πάνω) ανέρχονται με δική τους ευθύνη και επιλογή. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί επίσης και να κατέλθουν την κλίμακα, δηλαδή να οπισθοδρομήσουν, είτε προσωρινά με την ανάλογη καθυστέρηση και τα επακόλουθά της, είτε ίσως και σε σταθερή εφιαλτική κατιούσα.
Υπό τη γενική της έννοια, η Ιεραρχία είναι Κοσμικός Νόμος με απόλυτη συμπαντική ισχύ, και επομένως είναι παντοδύναμος, απαραβίαστος και αναπόφευκτος.

Όσον αφορα το Ιεραρχικό Έργο σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε ότι έχει να κάνει με τη σωτηρία και την ανέλιξη του Κόσμου, τον οποίο έχει αναλάβει υπό την προστασία Της η συγκεκριμένη Ιεραρχία, Έργο που απαιτεί, εκτός των άλλων, τη συνεχή αναχαίτιση των δυνάμεων του χάους, οι οποίες προσπαθούν διαρκώς να τον αφανίσουν.
Ας δούμε όμως πώς τίθεται το θέμα από την ίδια την επίσημη και διακηρυγμένη Εκπρόσωπό τους, την Έλενα Ρέριχ.
«… Οι Κύριοι αυτοί είναι τόσο υψηλά ως προς το πνευματικό τους επίτευγμα, ώστε δεν μπορούν πια να δεχτούν το φορτίο της καθαρά επίγειας ύπαρξης και μιας προσωπικής, άμεσης καθοδήγησης των μαζών και της επαφής με αυτές. Αυτό θα συνιστούσε μια αντιπαραγωγική δαπάνη δυνάμεων. Τα καθήκοντά Τους είναι πλανητικά-κοσμικά σε τέτοια έκταση, ώστε μπορούν να κατανείμουν μόνον ένα μέρος των δυνάμεών Τους σε άμεση καθοδήγηση ορισμένων μονάδων της ανθρωπότητας και επομένως, χρησιμοποιούν τους στενότερους έμπιστους και μαθητές Τους για το σκοπό της μετάδοσης της πνευματικής Διδασκαλίας. Στη παρούσα περίοδο, οι κύριες δυνάμεις Τους είναι επικεντρωμένες στη γιγάντια μάχη με τις καταστρεπτικές δυνάμεις στον Λεπτοφυή Κόσμο και στη Γη, συγκρατώντας τη σύγκρουση των εθνών μέχρι έναν ορισμένο χρόνο και απωθώντας το υπόγειο πυρ, που απειλεί να ανατινάξει τον πλανήτη μας. Στ΄αλήθεια, είναι τρομαχτική η ένταση των Δυνάμεών Τους για τη σωτηρία της Γης, ενώ η ανθρωπότητα, στην παραφροσύνη της, στοιβάζει παντού δυναμίτη. Έτσι, λόγω του μικρού αριθμού συνεργατών στη Γη, οι ανιδιοτελείς αυτοί Φύλακες της αγνώμονος και αμαθούς ανθρωπότητας έχουν πάρει εξ ολοκλήρου επάνω Τους το απίστευτο βάρος της αποφόρτισης των καταστρεπτικών ενεργειών…»
Τόσο γιγάντιο το Έργο, τόσο λίγοι οι συνεργάτες – δεν είναι αυτό θλιβερό και προς όνειδός μας; Γι΄αυτό, κάθε ψυχή που προστίθεται στην Ιεραρχία του Φωτός και προστίθεται στις δυνάμεις Της αποτελεί σημαντικό γεγονός. Αλλά το μεγαλύτερο όνειδος είναι η υπαναχώρηση και η προδοσία. Ας μη σταθούμε σ΄αυτό, ωστόσο οι περιπτώσεις δεν είναι τόσο σπάνιες. Όμως, σ΄αυτό το σημείο, υποχρεούμαστε να επισημάνουμε και δύο ακόμη περιπτώσεις μεγάλης βλάβης -εκείνη της άρνησης και εκείνη της παραποίησης των δεδομένων της Διδασκαλίας. Μιλάμε γι΄αυτούς που αρνούνται την ύπαρξη του απόλυτου Καλού -της Λευκής Αδελφότητας- και γι΄αυτούς που, εκούσια ή ακούσια, αλλοιώνουν τα Θεσπίσματά Της.

Παρότι, οι άμεσοι μαθητές των Μεγάλων Όντων είναι κατ΄ανάγκην πολύ λίγοι, δοκιμασμένοι ακόμη και επί αιώνες για την αφοσίωση και την αυτοθυσία τους, εντούτοις καθένας που συντάσσεται με την καρδιά του στις Δυνάμεις του Φωτός, υπάγονται στην Ομπρέλλα προστασίας Τους. Και καμία κλήση προς αυτούς δεν μένει αναπάντητη, έστω κι αν η απάντηση μπορεί να μην φτάσει αμέσως, ούτε και με την αναμενόμενη μορφή.
Αλήθεια, τις ώρες της μεγάλης αγωνίας, τις ώρες του μεγάλου πόνου, τις ώρες της σκοτεινής επίθεσης, που μπορεί να στραφεί κανείς αν όχι στη Δύναμη του Καλού, του Ελέους και της Σωτηρίας; Αλλά το στόμα της επικοινωνίας είναι μόνον εκείνο της καρδιάς -«από καρδιά σε καρδιά», έτσι έχει λεχθεί, και έτσι είναι. Το να κροταλίζει κανείς λόγια που δεν βγαίνουν από την καρδιά δεν παράγει αποτελέσματα.

Τι λέξεις να βρει κανείς για την αναγκαιότητα της Ιεραρχίας; Και πόσοι αντιλαμβάνονται ότι μόνον αυτή η Δύναμη διασώζει τον πλανήτη από μέγιστους και πραγματικούς κινδύνους που τον απειλούν; «Ποιος συλλογίζεται την απειλή για τον πλανήτη μας; Γνωρίζουν πολλοί ότι η κύρια μέριμνα του Φρουρίου του Φωτός είναι να σώσει τον πλανήτη μας από πρόωρη έκρηξη; Πραγματικά, οι πιο επίφοβες εκρήξεις του υπόγειου πυρός απειλούν τον πλανήτη μας».