Θα αναφέρουμε δύο θέματα που αναδείχτηκαν στις συναθροίσεις της ομάδας μας.
Το πρώτο από αυτά αφορούσε την έννοια του σεβασμού.
Στο τραπέζι της συζήτησης ρίχτηκε η ετυμηγορία γνωστού «δασκάλου» ότι «ο σεβασμός είναι δουλοπρέπεια».
Κάποιος είπε ότι μπορεί να ισχύει αυτό μερικές φορές. Τότε προέκυψε ότι η ιδέα για την εν λόγω ιδιότητα ήταν μάλλον ασαφής στο νου μας, οπότε και η περί αυτής κρίση δεν μπορούσε να ήταν ασφαλής. Καθώς όμως πρόκειται για μια πολύ σημαντική ιδιότητα, δεν θα έπρεπε να μείνει μέσα στη θολούρα. Θυμηθήκαμε τον φιλόσοφο πρόγονό μας, τον Σωκράτη, ο οποίος σε όλη του τη ζωή αγωνιζόταν να προσδιορίσει με ακριβή τρόπο την κάθε σημαντική έννοια. Αυτό είναι πολύ σοφό γιατί πραγματικά, εάν δεν μπορείς να ορίσεις μια έννοια, δεν την κατέχεις.
Ιδού, λοιπόν, τι ορισμό έδωσε η εξέταση στην έννοια του σεβασμού. «Σέβομαι» σημαίνει «αναγνωρίζω την αξία ενός πράγματος». «Πράγμα» μπορεί να είναι μια ζωντανή οντότητα, μια ιδέα, η ελευθερία της σκέψης, ένα έργο τέχνης, μόχθου, χρήσιμης δημιουργίας, κ.τ.λ.. Έτσι, για παράδειγμα, σέβομαι τη ζωή, όπως κι αν αυτή εκδηλώνεται, σέβομαι το περιβάλλον, σέβομαι τα δικαιώματα στη ζωή και στην επιδίωξη ευτυχίας όλων των ζωντανών πλασμάτων, σέβομαι την αμερόληπτη γνώση, σέβομαι τον δημιουργικό μόχθο, σέβομαι τις ιδέες της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, κ.ο.κ.. Σέβομαι -δηλαδή αναγνωρίζω την αξία αυτών των πραγμάτων μέσα στη συνειδητότητά μου, και ως εκ τούτου δεν τα παραβιάζω.
Επομένως, σεβασμός είναι η αναγνώριση μιας αξίας και η μη παραβίασή της. Ο σεβασμός πηγάζει από την κατανόηση της καρδιάς, και συνιστά ιδιότητα της ανθρώπινης νοημοσύνης αποκλειστικά, ενώ δεν υπάρχει καθόλου στη συνειδητότητα του ζώου. Είναι μια υψηλή ποιότητα της ανεπτυγμένης συνειδητότητας, γι΄αυτό ο ισχυρισμός ότι αποτελεί δουλοπρέπεια είναι άθλιος και σκοτεινότατης σκοπιμότητας. Δουλοπρέπεια μπορεί να είναι, και όντως είναι, μόνον η υποκριτική στάση σεβασμού, η οποία δεν είναι παρά ένα προσωπείο για την ιδιοτέλεια ή το φόβο. Αλλά τότε πρόκειται για μια χυδαία παραχάραξη της αληθινής ιδιότητας, και δεν έχει καμία σχέση με το γνήσιο συναίσθημα.
Ας τελειώσουμε με την αυτονόητη επισήμανση ότι η συναίσθηση του σεβασμού δεν εμποδίζει βέβαια την αξιολόγηση των μεγεθών και των προτεραιοτήτων.

Είναι δυνατόν, μιλώντας για σεβασμό, να μην τονίσουμε τον υπέρτατο σεβασμό προς όλους τους Δημιουργούς του Γενικού Καλού, προς τους Φύλακες Αγγέλους της ανθρωπότητας, προς την Καθοδηγούσα Αρχή; Κι εδώ ο σεβασμός είναι αδιαχώριστος από το συναίσθημα της αφοσίωσης. Χωρίς αυτές τις ιδιότητες ο δρόμος προς τον Πνευματικό Κόσμο είναι εντελώς αδιάβατος. Όμως οι ιδιότητες αυτές προϋποθέτουν την αγάπη και χωρίς αυτήν την μέγιστη δύναμη δεν μπορούν να αναπτυχθούν. Αλλά και η αγάπη προϋποθέτει ένα είδος κατανόησης. Επομένως, στο καθετί η πληροφόρηση, η γνώση και επίγνωση αποτελούν θεμέλια της πνευματικής πορείας. Γιατί, πώς είναι δυνατόν να αγαπάς ή να σέβεσαι κάτι το οποίο αγνοείς ή δεν κατανοείς καθόλου; Έτσι, η δοσμένη Διδασκαλία του Νέου Κόσμου είναι τόσο αναγκαία, επείγουσα και ανεκτίμητη.
Αλήθεια, τι είναι πιο ευεργετικό, πιο ανυψωτικό και πιο άξιο για την ανθρώπινη συνειδητότητα από την αγάπη και το σεβασμό προς την Καθοδηγούσα Αρχή, την Ιεραρχία του Φωτός, τον Διδάσκαλο της ανθρωπότητας; «Το να στερηθεί το πνεύμα το σεβασμό για την μεγάλη έννοια του Διδασκάλου ισοδυναμεί με πνευματική αυτοκτονία…»
Ακριβώς! Κι αυτό μας πάει στο δεύτερο ζήτημα που τέθηκε σε πρόσφατη συγκέντρωσή μας, ζήτημα που θα εξετάσουμε στη συνέχεια.