Είπαμε ότι οι εχθρικές επιθέσεις είναι αναπόφευκτες αλλά και αναγκαίες. Μάλιστα έχει λεχθεί (Καρδιά, 423) ότι η απουσία προσοχής εκ μέρους των σκοτεινών είναι αποκαρδιωτικό σημάδι! Επιθέσεις λοιπόν θα υπάρξουν, αλλά η πιο πάνω παρατήρηση δεν σημαίνει κατ΄ουδένα τρόπο ότι ο οπαδός του Φωτός είναι αρνίον προς σφαγήν. Η άμυνα και η αυτοπροστασία είναι ιερό δικαίωμα και υποχρέωση. Όμως καμιά προστασία δεν είναι δυνατή όταν δεν γνωρίζεις τον εχθρό και τα όπλα του, γιατί τότε γίνεσαι ανυπεράσπιστο θύμα. Απαιτείται λοιπόν κατά πρώτο λόγο η σχετική γνώση και κατά δεύτερο λόγο επαγρύπνηση.
Τα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι σκοτεινοί κλιμακώνονται από χονδροειδέστερα έως λεπτοφυή και εκλεπτυσμένα. Ποτέ δεν συνιστά περιττολογία η υπενθύμιση των μεθόδων τους.
«Συχνά πολεμιστές με μικρή πείρα δεν θέλουν να ξέρουν τη δύναμη των εχθρών, η καρδιά όμως μπορεί να διαπεραστεί από το στήθος όσο και από την πλάτη. Γι αυτό μάθετε τις μεθόδους των εχθρών.» (Καρδιά,111)

«Πραγματικά, δεν είναι δειλία να κοιτάζει κανείς γύρω του προσεκτικά, ιδιαίτερα όταν έχει επίγνωση των προθέσεων του Σατανά. Μπορεί να ριχτεί κρυφά ένας μικρός σπόρος που να βλάψει ακόμα κι έναν γίγαντα. Έτσι, εκείνοι που θέλουν να βλάψουν θα δοκιμάσουν όλα τα μέσα, γιατί δεν είναι βέβαιοι, που θα ευδοκιμήσει το κακό. Σ αυτή την κακή σπορά έγκειται η επιτυχία του σκότους. Οι άνθρωποι ξεχνούν πόσο προσεκτικοί πρέπει να είναι, γιατί οι προθέσεις του κακού εισχωρούν έρποντας, όχι μόνο σαν τίγρεις αλλά και σαν μικρά ποντίκια.» (Καρδιά, 424)
Το πρώτο από τα μέσα τους είναι η διασπορά φόβου. Ο εκφοβισμός είναι προσφιλής τους μέθοδος και πολύ αποτελεσματική, ιδίως στα κατώτερα σκαλοπάτια. Έχει λεχθεί ότι ο φόβος, όπως και ο εκνευρισμός αποτελούν πύλες του σκότους. Έχει όμως λεχθεί επίσης: «Υπάρχει ίχνος φόβου κάτω από την ασπίδα του Μ.;»
Η τελευταία φράση περιέχει δύο στοιχεία: Την απουσία φόβου και την αήττητη προστασία του Διδασκάλου. Πράγματι, η ολοκληρωτική διάλυση του φόβου έρχεται μόνο όταν βρεθεί κανείς κάτω από αυτή την ασπίδα.
Γιατί αυτή και μόνη «διαλύει δεισιδαιμονίες, άγνοια και φόβο». Και πώς μπορεί να βρεθεί κανείς σ΄αυτή την προνομιούχα θέση; Όταν θα είναι ικανός να πει μέσα από την ψυχή του «αμετάκλητα Ιεραρχία, αμετάκλητα Διδάσκαλος, αμετάκλητα Διδασκαλία». Όταν δηλαδή με πλήρη συνείδηση και αδιαπραγμάτευτη απόφαση ενταχθεί στους κόλπους της Λευκής Αδελφότητας. Αλλά κάτω από την Ασπίδα αυτή δεν βιώνει κανείς μόνο αφοβία, βιώνει και μια ιδιαίτερη χαρά. Άλλωστε ποια χαρά μπορεί να υπάρχει υπό τη σκιά του φόβου, αυτού του σκοτεινού καταλύτη που παραλύει όλα τα κέντρα; Τα παραπάνω δεν είναι λόγια απλώς για να λέγονται, είναι απολύτως πραγματικά βιώματα, τα οποία έχει νιώσει ακόμα και ο αρχάριος στη Διδασκαλία, έστω κι αν είναι χωρίς μεγάλη διάρκεια. Το θέμα βέβαια, είναι η αίσθηση αφοβίας και χαράς να γίνουν μόνιμη και σταθερή κατάσταση, πράγμα που θα συμβεί φυσιολογικά καθώς ωριμάζει και ανθίζει η συνείδηση του Φωτός.
Αν επεκταθήκαμε στο ζήτημα του φόβου είναι εξαιτίας της απόλυτης σημασίας του. Και μέσα στις σελίδες της Διδασκαλίας υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές που υποδεικνύουν όχι μόνο τη βλάβη αλλά και την ουσία του φόβου. Έτσι, για παράδειγμα, επισημαίνονται τα «πολύχρωμα φτερά του φόβου» με τα ζοφερά τους χρώματα, φόβοι δηλαδή συγκεκριμένης γενεσιουργού αιτίας. Επισημαίνεται επίσης ότι οι φόβοι σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά φαντάσματα που τρομάζουν τις ανώριμες, αλλά και τις όχι τελείως ώριμες, ψυχές.
Και όπως τα φαντάσματα διαλύονται στο φως της μέρας, έτσι και οι φόβοι διαλύονται στο φως της γνώσης, της κατανόησης και της αγνής συνείδησης. Όλα όμως θα κριθούν από την αποφασιστικότητα, την επιμονή και την υπομονή, από την αγωνιστικότητα του υποψηφίου: «Αγώνας είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις κλειδαριές».