Στην κουβέντα για τον Κοσμικό Μαγνήτη ας προσθέτουμε το εξής. Η Συμπαντική Ζωή αποτελείται από δύο στοιχεία, την Κοσμική Λογική και τον Κοσμικό Μαγνήτη. Το πρώτο στοιχείο αφορά στο νόημα της Ύπαρξης, ενώ το δεύτερο ξεδιαλέγει και συνθέτει τα μέρη εκείνα, τα οποία θα δώσουν το καλύτερο, το αρμονικότερο, δημιουργικό αποτέλεσμα σύμφωνα με την προσαρμογή στο σκοπό. Ο σκοπός δεν είναι άλλος από την δημιουργία τελειότερων μορφών, δηλαδή αρμονικότερων και λειτουργικότερων, και η σύμμιξη των μερών γίνεται βάσει της συγγένειάς τους.
Στη ρίζα λοιπόν της Παγκόσμιας Δημιουργίας βρίσκεται η αδιάστατη πολικότητα της Κοσμικής Λογικής και του Κοσμικού Μαγνήτη. Σε ανθρώπινο επιτελείο μπορούμε να δούμε την αντιστοιχία αυτών των δύο πόλων στο Άρρεν και το Θήλυ, στο Νου και την Καρδιά. Ας προσέξουμε το εξής: Στο ένα άκρο της δημιουργίας τα αντίθετα έλκονται, οι αντίθετοι πόλοι σμίγουν για να παραχθεί αποτέλεσμα, και δεν εννοούμε μόνο την τεκνοποιία αλλά και άλλες δημιουργικές πράξεις, ή για να είμαστε πιο ακριβείς σε όλες τις δημιουργικές πράξεις (π.χ. ιεροπραξίες, κυβερνητικά σχήματα, οργανισμούς, χειρουργικές επεμβάσεις, κ.τ.λ.). Ο μακραίωνος αποκλεισμός του θηλυκού στοιχείου από όλες αυτές τις κοινωνικές δραστηριότητες ήταν -και είναι εκεί όπου εξακολουθεί να υφίσταται- τεράστια ύβρις και παρεκτροπή από τη θεία τάξη πραγμάτων.
Σε ό,τι όμως αφορά τις ψυχοπνευματικές σχέσεις, εκεί ολοφάνερα ισχύει ο νόμος της συγγένειας και της ομοιότητας. Σ΄αυτόν τον δημιουργικό τομέα έλκονται τα όμοια και μόνο έτσι παράγεται αρμονία. Η αρμονία είναι ομορφιά, και η ομορφιά είναι ευτυχία.
Οπωσδήποτε όμως και στις δύο περιπτώσεις έλξης που αναφέραμε, η ελκτική δύναμη είναι ο Κοσμικός Μαγνητισμός. Το μεγάλο δυστύχημα για μας, τους ανθρώπους, είναι ότι δεν κατέχουμε την ιδιαίτερη σοφία της διάκρισης των ορθών σχέσεων, ούτε την άμεση γνώση της πραγματικής φύσης ανθρώπων και καταστάσεων, κι αυτό μας οδηγεί σε λάθος ενώσεις, οι οποίες οδηγούν σε εκρήξεις, καταστροφές, και πολύ πόνο. Κι επίσης καθυστερήσεις στην πνευματική μας εξέλιξη, που κι αυτές προσθέτουν πόνο και βάρη στην όλη πορεία μας.
Βέβαια, στην περίπτωση αποτυχημένων ενώσεων, πρέπει να λάβουμε υπόψη και την πιθανότητα, καθόλου σπάνια, της αστάθειας του ανθρώπινου παράγοντα και της επικράτησης αρνητικών τάσεων στον ψυχισμό του -φιλοδοξίας, ζήλειας, απληστίας κ.ο.κ.- που ανατρέπουν τους αρχικούς σχεδιασμούς και προσδοκίες. Σ΄αυτή την περίπτωση μπορεί να πέσουν έξω ακόμη και τα Μεγάλα Όντα που κατέχουν και την άμεση γνώση και τη σοφία της διάκρισης, όπως μαρτυρούν οι αρκετές και οδυνηρότατες περιπτώσεις των μεγάλων προδοσιών ανά τους αιώνες. Και δεν είναι ότι τα Μεγάλα Όντα δεν βλέπουν τα αδύνατα σημεία στη φύση των προδοτών και των αποστατών, ευελπιστούν όμως ότι θα υπερισχύσουν τα θετικά γνωρίσματα. Μερικές φορές πάλι υπεισέρχονται καρμικοί παράγοντες που τους δένουν τα χέρια, καθώς απαγορεύεται απολύτως οποιαδήποτε παρέμβαση στη συνειδητότητα άλλων και στο κάρμα τους.

Διαβάζουμε στη Διδασκαλία:
«Ο Κοσμικός Μαγνήτης συναθροίζει τα προκαθορισμένα μέρη, τα οποία αποτελούν μια ολότητα που εισέρχεται στην αλυσίδα της εξέλιξης… Η ζωή καθορίζεται πάνω στο νόμο της ενότητας -ένωση πνεύματος και ύλης, ένωση των Πρώτων Αρχών, ένωση που φανερώνεται από ολόκληρο τον Κόσμο. Ένωση είναι η βάση του Κοσμικού Μαγνήτη…»
[Απειροσύνη Ι, παρ.139]
Η δράση του Κοσμικού Μαγνήτη και όλων των άλλων νόμων που απορρέουν από αυτόν δεν είναι άσκοπη. Στοχεύει στην τελειοποίηση, δηλαδή στην εξέλιξη. Αλλά και η τελειοποίηση δεν είναι άσκοπη. Αποβλέπει στη βελτίωση των όρων της Ύπαρξης. Βελτίωση σημαίνει αλλαγή των καταστάσεων που εμποδίζουν τη βελτίωση των όρων Ύπαρξης.
Όλη αυτή η εξελικτική ανιούσα δεν είναι μια αφηρημένη θεώρηση. Έχει πολύ ουσιαστικό περιεχόμενο. Σημαίνει αλλαγή καταστάσεων και εμπειριών. Μέσα λοιπόν στις αέναες κοσμικές διεργασίες υπεισέρχονται οι έννοιες εξέλιξη-βελτίωση ή τελειοποίηση, αλυσίδα-συνέχεια, αλλαγή-μετάλλαξη ή μεταμόρφωση. Όλες αυτές οι έννοιες συνδέονται άρρηκτα και συνιστούν λειτουργίες που διεξάγονται εντός της Απειροσύνης με την απειρία των κόσμων, των όντων και των καταστάσεών τους. Όποιος θεωρεί τη ζωή του μια άσκοπη συγκυρία δεν σκέφτεται σε αρμονία με τον Κοσμικό Μαγνήτη.
«Είναι δυνατή μια άσκοπη ύπαρξη όταν η φύση έχει τον προορισμό της; Μπορεί η διάλυση να είναι το πεπρωμένο του ανθρώπου όταν ακόμα και τα κατώτατα στοιχεία έχουν τη συνέχειά τους;
Η ύπαρξη ενός αντικειμένου, δημιουργημένου από ανθρώπινο χέρι μπορεί να λήξει, αλλά μια δημιουργία του Κοσμικού Νου, που διαθέτει προσαρμοστικότητα στο σκοπό, είναι απεριόριστη… Ο άνθρωπος καλείται να αντανακλά το Σύμπαν… Προσφέρονται προοδευτικά βήματα για αγώνα προς τους ανώτερους κόσμους, αλλά οι άνθρωποι δέχονται την ύπαρξη σαν μια άσκοπη διάβαση…»
[Απειροσύνη Ι, παρ. 84]
«Λέω ότι το πνεύμα, στον πυρήνα του, έχει ένα προκαθορισμένο άπειρο μονοπάτι στον Κόσμο… Στον πυρήνα του πνεύματος, θα βρούμε εκείνο το μονοπάτι που οδηγεί στην Απειροσύνη…»
[Απειροσύνη Ι, παρ. 86]
Η άγνοια-δεισιδαιμονία τυφλώνει την ψυχή γιατί βλέπει στην ύπαρξη μόνο περιορισμό και διάλυση. Βλέπει μόνο, μια σύντομη αναλαμπή μέσα στο αιώνιο σκοτάδι. Σαβανώνεται λοιπόν μέσα στο πιο τρομακτικό σκοτάδι. Η Άγκνι Γιόγκα όμως είναι ο πυρσός που μπορεί να εξαλείψει το απαίσιο σκοτάδι διαλύοντας δεισιδαιμονία, άγνοια, φόβο.
«Η άγνοια της ανθρωπότητας προσελκύει έναν παρόμοιο σχηματισμό κοσμικών εκδηλώσεων, ο οποίος ανταποκρίνεται στο φθόγγο της άγνοιας. Η άγνοια παρακινεί την ανθρωπότητα στην πλάνη ότι ο κοσμικός ορίζοντας πραγματοποιείται πάνω σ΄έναν περιορισμένο πλανήτη. Η άγνοια, παιδαγωγός της ανθρωπότητας, βλέπει τον πλανήτη ως αρχή και τέλος. Η λογική όμως υποδεικνύει ότι η αποδοχή τέτοιων τύπων που περιορίζουν τον Κόσμο μέσα σε στενά όρια θα επιφέρει καταστροφή… οι χωρίς τέλος τιμωρίες έχουν τις αντιθέσεις τους στο Άπειρο… Η Απειροσύνη προμηθεύει μια κλίμακα ανόδου για τον καθένα.»
[Απειροσύνη Ι, παρ. 88]

Όμως, «όταν διανύεται το όριο και τερματίζεται μια ύπαρξη, τότε αρχίζει το βήμα της ανώτερης ύπαρξης». Η εξέλιξη, η τελειοποίηση, είναι οι αναγκαίες αλλαγές που θα καταστήσουν την κάθε οντότητα ικανή να υπάρξει μέσα σε ανώτερες καταστάσεις ζωής, παρέχοντάς της τον εξοπλισμό που θα την κάνει συμβατή με τους όρους και τις συνθήκες της ανώτερης ύπαρξης, του ανώτερου κόσμου. Είναι τόσο απλό, τόσο ωραίο, τόσο χαροποιό!
Ποια καρδιά και ποια λογική μπορεί να προτιμήσει το θανατερό σκοτάδι και την ασχήμια της σκέψης από το ευλογημένο φως και την ομορφιά της αντίληψης της ατέρμονης ανοδικής ύπαρξης;
Ίσως πει κανείς ότι αμέτρητους αιώνες τώρα το σκοτάδι έχει τυλίξει τη συνειδητότητα, έτσι που είναι δύσκολο να βγει απ΄αυτό. Κι όμως, μια ακτίνα φωτός μπορεί να σχίσει και το πιο πυκνό σκοτάδι.
Στον πυρήνα του πνεύματος λαμπυρίζει ένα φως! Ας κοιτάξουμε προσεχτικά, απερίσπαστα, μέσα σε ιερή σιωπή.
«Στον πυρήνα του πνεύματος θα βρούμε εκείνο το μονοπάτι που οδηγεί στην Απειροσύνη!
Ψάξτε στον πυρήνα του πνεύματος!»
[Απειροσύνη Ι, παρ.86]