Η Αρμονία, κατά το μύθο, είναι κόρη της Αφροδίτης. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς τη σχέση αυτή, είτε εννοήσουμε την Αφροδίτη ως Αγάπη είτε ως Ομορφιά.
Η Αγάπη εναρμονίζει:
o Βάζει το καθετί στη σωστή του θέση (σχήματα, χρώματα, αριθμούς, ιδέες, ανθρώπους…
o Συνταιριάζει τα στοιχεία.
o Καθορίζει το ορθό μέτρο.
Κι όταν ισχύουν τα παραπάνω έχουμε αυτό που ορίζουμε ως Ομορφιά.

Συνοψίζοντας:
Η Αφροδίτη είναι σύμβολο που ισχύει σε κοσμική και σε ανθρώπινη κλίμακα. Είναι λοιπόν:
Η Θηλυκή Αρχή, το Θηλυκό Στοιχείο.
Η Εκδήλωση (κόσμων, ανθρώπων, ιδεών, κ.τ.λ.).
Ο Μαγνήτης (Ομορφιά, Έλξη, Αγάπη, Έρωτας, Καρδιά).
Η Ηδονή, η Ευδαιμονία.
Η Μοίρα – Κάρμα.
Η Αφροδίτη -Εωσφόρος -Έσπερος (Πλανήτης, η Στρατιά των Ουράνιων Φωτοδοτών).
Η Ιεραρχία του Φωτός.
Η Μητέρα του Κόσμου.

Αλλά επίσης, σε κατώτερο επίπεδο:
Οι ιδιοτελείς επιθυμίες, η χυδαία σεξουαλικότητα, τα άνομα πάθη.
Αυτή η σκοτεινή όψη της Αφροδίτης γεννά τα αφροδίσια νοσήματα σώματος και ψυχής, γεννά τα τρομερά παιδιά της: το Φόβο και τον Δείμο (το φόβο και τον τρόμο).
Κι ενώ η ανώτερη όψη της οδηγεί στην Ευδαιμονία και στην Αθανασία, η κατώτερη όψη της οδηγεί στον πόνο και στον θάνατο.
Όσον αφορά το διαλογιστικό ερώτημα που θέσαμε στο προηγούμενο σημείωμα, για το αν είναι δυνατή η μετάλλαξη του έρωτα σε αγάπη, αν διαλογιστούμε, θα δούμε ότι, σε ό,τι αφορά βέβαια τον ανθρώπινο έρωτα, αυτός μπορεί να μετεξελιχθεί σε αγάπη, όταν ικανοποιηθεί, όταν αποκτήσει το αντικείμενο του πόθου του, ενώ δεν βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο: η μετάλλαξη της αγάπης σε έρωτα, επειδή η αγάπη είναι ανώτερη ενέργεια από τον έρωτα.
Ωστόσο, σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο οι δύο αυτές μορφές ή εκδηλώσεις του μαγνήτη μπορούν σχεδόν να ταυτιστούν. Όταν ο έρωτας γίνει επιθυμία για την ευτυχία του αγαπώμενου, αφού και η αγάπη θέλει ακριβώς το ίδιο -την ευτυχία του αγαπώμενου!