Ας μιλήσουμε για τον Νέο Κόσμο, για εκείνο το πανανθρώπινο πολυπόθητο όραμα μιας καλύτερης ζωής «που όλο το περιμένουμε κι όλο κινάει για να ΄ρθει, κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων…»

Έτσι μίλησε ο ποιητής[1] εξ ονόματος της γενιάς του. Πόσες γενιές ευγενών πνευμάτων τράφηκαν μ΄αυτή την προσδοκία και αγωνίστηκαν, όπως καθένας μπορούσε, για την υλοποίησή της. Πιθανότατα και η δική μας γενιά να βιώσει την ίδια ματαίωση. Κι όμως, η σύλληψη της προσδοκίας μαρτυρά το δυνατό της πραγμάτωσής της, γιατί τα υψηλά ιδανικά είναι συλλήψεις υπαρκτών καταστάσεων σε ανώτερα πεδία.

Το ότι παραμένουν στο επίπεδο του ιδεατού ερμηνεύεται από διάφορους λόγους. Ένας πολύ σημαντικός λόγος είναι ότι δεν έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου που καθορίζεται από αστρονομικούς και αστρολογικούς παράγοντες, καθώς οι παράγοντες αυτοί διαγράφουν τα όρια των μικρών και των μεγάλων κυκλικών περιόδων.

Ο δεύτερος σημαντικός λόγος είναι η ανθρώπινη βούληση. Επειδή, ναι μεν τα εξελικτικά κοσμικά σχέδια σχηματοποιούνται στα ανώτερα πεδία, εντούτοις η νοήμων αρχή κάθε κόσμου, η ανθρωπότητά του, πρέπει να συμπράξει για την πραγματοποίηση των σχεδίων. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη δυσκολία και διαμορφώνονται διάφορες καταστάσεις –που απορρέουν, από την ισχύ της ελεύθερης βούλησης των έλλογων όντων. Αυτή η ισχύς συνιστά απαράβατη κοσμική νομοτέλεια, καθώς διασφαλίζει το δικαίωμα κάθε συνειδητότητας στην επιλογή ή στις επιλογές, οι οποίες θα διαμορφώσουν τη μοίρα της.

Στην προκειμένη περίπτωση, των εξελικτικών αλλαγών, μορφοποιούνται διάφορα πιθανά ενδεχόμενα, τα οποία θα καθορίσουν την τελική έκβαση. Ένα ενδεχόμενο είναι η πρόθυμη και έγκαιρη αποδοχή των εξελικτικών σχεδίων από ικανό αριθμό ατόμων, έτσι που να υπερνικηθούν τα εμπόδια και να εγκαθιδρυθεί η Νέα Ζωή. Αυτή βέβαια είναι η πιο ευτυχής εκδοχή.

Συνήθως όμως είναι μικρός ο αριθμός των αγωνιστών του καινούργιου, ενώ η αδράνεια και η αντίθεση είναι πολύ μεγάλη. Σ΄αυτή την περίπτωση μπορεί να υπάρξει καθυστέρηση και αναβολή στα σχέδια, η οποία βέβαια δεν είναι χωρίς συνέπειες, περισσότερο ή λιγότερο οδυνηρές, όπως φυσικές καταστροφές, επιδημίες και εξάπλωση νέων ασθενειών, σωματικών και ψυχικών.

Η χειρότερη περίπτωση είναι όταν ο αριθμός των αποδεκτών του Νέου είναι εντελώς ανεπαρκής για να κάμψει την αντίθεση της πλειοψηφίας των κατοίκων του συγκεκριμένου κόσμου. Τότε επέρχεται η ολική καταστροφή του. Όπως επισημαίνεται στη Διδασκαλία, καθημερινά συμβαίνουν εκρήξεις και διαμελισμοί κόσμων που οφείλονται στην αποτυχία της ανθρωπότητάς τους.

Κάτι που δύσκολα θα αποδεχτούν οι άνθρωποι είναι η πραγματικότητα της μη ύπαρξης ασφάλειας πουθενά στο Σύμπαν. Όλα τα όντα, ακόμη και τα πιο χαμηλής νοημοσύνης,

[1] Ο Κωστής Παλαμάς