Η δήλωση ότι ο Νέος Κόσμος έχει γεννηθεί ήδη, πιθανότατα θα θεωρηθεί φαντασίωση. Εντούτοις στην ουσία της η δήλωση σημαίνει απλώς ότι πάνω στη γη περπατούν ήδη άνθρωποι με νέα συνειδητότητα. Αυτής της συνειδητότητας το κύριο χαρακτηριστικό είναι η υπεργήινη διάσταση. Αυτής της συνειδητότητας η σκέψη μπορεί να τρέξει έξω από τα όρια του γήινου φλοιού και του πυκνού φυσικού κόσμου.
Τέτοια άτομα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην τέταρτη δεκαετία του εικοστού αιώνα, με αυξητική τάση, και σήμερα αρκετοί απ΄αυτούς είναι διάσπαρτοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Συνιστούν φορείς μιας νέας νοοτροπίας που έρχεται σε σύγκρουση με την παλιά. Η νέα νοοτροπία διακρίνεται για την ευρύτητά της και η παλιά για τη στενότητά της. Επομένως είναι μοιραία η ιδεολογική σύγκρουση.
Ο Νέος Κόσμος μπορεί να έχει δειλά προβάλει επί γης, αλλά θα ήταν μεγάλο λάθος να εφησυχάσει κανείς θεωρώντας σίγουρη την επικράτησή του. Ο Νέος Κόσμος είναι ακόμη ένα τρυφερό φυντάνι που χρειάζεται προστασία και ενδυνάμωση. Είναι μακρύς ο δρόμος και απαιτείται πολύς αγώνας, επαγρύπνηση και θυσίες. Χωρίς αγώνα και μόχθο τίποτε δεν κερδίζεται. Τίποτε στο Σύμπαν δεν είναι εξασφαλισμένο. Κάθε δημιουργία πρέπει να παλεύει διαρκώς για την επιβίωση και την ευδοκίμησή της. Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να μην είναι ευχάριστη στα ανθρώπινα αυτιά, δεν παύει ωστόσο να ισχύει. Ευτυχώς όμως υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια: Το φως νικά το σκοτάδι. Έτσι, η σωτηρία εξασφαλίζεται με την πρόσδεση στο Φως. Αυτή τη σωτήρια διασύνδεση πραγματοποιεί η Διδασκαλία του Φωτός, η Πύρινη Γιόγκα:
«… η Μητέρα της Άγκνι Γιόγκα θ΄αφήσει γραπτά που θα γίνουν το κατώφλι του Νέου Κόσμου…»
«… Βεβαιώνω τη Διδασκαλία ως την αποκάλυψη του Νέου Κόσμου…»
Έχει λοιπόν στρωθεί ο δρόμος, έχουν ανοιχτεί οι πύλες. Και έχει ηχήσει το Κάλεσμα. Σε κανέναν που επιθυμεί να περάσει δεν απαγορεύεται η είσοδος. Αρκεί να θέλει και να αγωνίζεται:
«Πρέπει κανείς να σκέφτεται κάθε μέρα για τα έργα του Νέου Κόσμου. Να αγωνίζεται προς τον Νέο Κόσμο σαν να ΄ταν κάτι που βρίσκεται κιόλας πίσω από τις πόρτες. Η φροντίδα για τον Νέο Κόσμο δεν πρέπει να αφήνεται στους άλλους όταν είναι χρέος καθενός από μας. Πρέπει να συγκεντρωνόμαστε έστω και σε μικρές ομάδες, για ν΄αποκτήσουμε κοινωνική νοοτροπία.»
Αυτή η ανάληψη ευθύνης ασφαλώς θα ξεσηκώσει την αντίδραση του σκότους. Αλλά:
«Μη φοβάστε τις σκοτεινές επιθέσεις. Υπάρχει ένα πλήθος σκοτεινών συμμάχων, είναι όμως σαν τα κλαδιά ενός δαυλού. Βεβαιώνω ότι είναι μοίρα των σκοτεινών να αντιτίθενται στο Φως. Στέλνω όμως κάλεσμα για ενότητα και σ΄αυτό έγκειται ένα μεγάλο πείραμα.» Και:
«…Βεβαιώνω τη σωτηρία όσων μας ακολουθούν…»
Η σύγκρουση του νέου με το παλιό είναι αναπόφευκτη. Έτσι ήταν, έτσι είναι, έτσι θα είναι:
«Πρέπει κανείς να κατανοήσει σωστά την τελική σύγκρουση των δύο κόσμων –εκείνου που φεύγει και εκείνου που γεννιέται. Μπορεί να παρατηρήσει κανείς σημάδια τρέλας στον πρώτο και τόλμης στον δεύτερο. Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που υπέδειξα τη διαίρεση του κόσμου! Έτσι μπορεί να δει κανείς σε ποιο βαθμό έχει κιόλας αρχίσει το σχίσμα. Πρέπει να κατανοήσετε πόσο κοντά βρίσκεται η αποφασιστική ώρα και με πόση ενότητα πρέπει να τη συναντήσουμε.»
Οι πάντες τώρα καλούνται να πάρουν θέση. Είτε θα συστρατευθεί κανείς με το νέο είτε με το παλιό. Η στράτευση θα είναι με την καρδιά του, με την ψυχή του, με την ελεύθερη βούλησή του. Καθένας είναι ελεύθερος να διαλέξει. Δεν γίνεται όμως να πατάει σε δύο βάρκες!
Τέλος πάντων, η πλανητική κρίση έχει αρχίσει. Μπορεί κανείς να αγνοεί τα κραυγαλέα σημάδια;