Και να, που ήρθε πάλι το πλήρωμα του χρόνου για τον καλοκαιρινό αποχαιρετισμό! Τι χρονιά κι αυτή! Γεμάτη εντάσεις, αγωνίες, αβεβαιότητες. Ουσιαστικές και δραστικές αλλαγές δεν έχουμε δει ως τώρα, ίσως κάποιες αναλαμπές μελλοντικών εξελίξεων.
Για μας βέβαια η μεγάλη και πολυπόθητη ανατροπή αφορά τον κόσμο του πνεύματος. Αν δεν πυροδοτηθούν ουσιώδεις αλλαγές μέσα στην ανθρώπινη συνειδητότητα, σε κάποιον τουλάχιστον βαθμό από άποψη ποιοτική και αριθμητική, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σ΄έναν καλύτερο κόσμο. Αν δεν αφυπνιστούμε επαρκώς στις νέες αξίες δεν έχουμε να περιμένουμε την ευτυχισμένη Ανατολή.
Υπάρχει πάντως μια αίσθηση ενός γέρικου κόσμου που αργοσέρνει κουρασμένα τα βήματά του προς το τέλος του. Πραγματικά, υπάρχει αυτή η αίσθηση -της κόπωσης, του επικείμενου τέλους. Υπάρχει ακόμη, και μάλιστα έντονη, μια αίσθηση ματαίωσης. Ο απερχόμενος κόσμος βλέπει τώρα τη ματαίωση όλων των προσδοκιών και των ελπίδων του. Κυνήγησε το ουτοπικό πουλί της ευτυχίας, και δεν το βρήκε πουθενά, όπου κι αν το αναζήτησε. Δεν το βρήκε στα πολιτικά του συστήματα, δεν το βρήκε στον πολιτισμό του, δεν το βρήκε στην επιστήμη και στην τεχνολογία του, δεν το βρήκε στην υλική ευμάρεια. Και τώρα μοιάζει πολύ κουρασμένος, πολύ απογοητευμένος για να συνεχίσει αυτόν τον αγώνα. Τώρα αργοσέρνεται προς ένα τέλος που δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει, τι ακριβώς συνεπάγεται.

Ναι, η κάμψη, η κόπωση, η ματαίωση, είναι πολύ εμφανείς στην κοιτίδα της Πέμπτης Φυλής, την Ευρώπη και την Αμερική. Η Φυλή αυτή ήταν πιο βραχύβια, πολύ πιο βραχύβια, από τις προγενέστερες, την Τρίτη (Λεμουρία) και την Τέταρτη (Ατλάντεια), αλλά, δυστυχώς, δεν έχει να καυχηθεί για μεγάλες επιτυχίες στα ζητήματα της ανθρωπιάς και της πνευματικότητας, ενώ πολλές φρικτές πράξεις έχουν λεκιάσει την πορεία της.
Λοιπόν, αυτή η Φυλή φτάνει στο τέλος της, μαζί με το τέλος της Μαύρης Εποχής. Δεν χρειάζεται να χύσει κανείς δάκρυα γι΄αυτό το τέλος, μόνο δάκρυα μεταμέλειας γι΄αυτά που έγιναν, ενώ δεν έπρεπε να γίνουν, και γι΄αυτά που δεν έγιναν, ενώ έπρεπε να γίνουν. Η αγωνία όμως είναι εύλογη γιατί το «μετά», εκείνο που βρίσκεται μπροστά, είναι αφανές. Ο πλανήτης ωδινάται και συσπάται, κανείς όμως δεν ξέρει τι θα βγει από τους κόλπους του…

Αν εμείς οι άνθρωποι δεν κωφεύαμε στη Φωνή του Ανώτερου Κόσμου, όλα θα ήταν αλλιώς. Δυστυχώς, επιδεικνύουμε την επαναστατική μας διάθεση απέναντι στο Ανώτερο και τη δουλικότητά μας απέναντι στις σκοτεινές εξουσίες. Αυτό είναι μια πικρή, πολύ πικρή αλήθεια. Υπάρχει όμως και μια αλήθεια που ελάχιστοι τη στοχάζονται γιατί την αγνοούν -έως ότου ορισμένοι τη διαπιστώσουν βιωματικά. Η αλήθεια αυτή διατυπώνεται ως εξής στη Διδασκαλία:
«Όταν κλείσουν όλοι οι δρόμοι (βρεθούμε δηλαδή σε αδιέξοδο της ζωής), τότε απομένει μόνον η πτήση».
Στην πραγματικότητα, επομένως, δεν υπάρχει αδιέξοδο, αρκεί να υψωθούμε πάνω από τις ασφυκτικές περιστάσεις. Αυτό όμως απαιτεί τα φτερά της τόλμης, την οποία συχνά γεννάει η απελπισία. Επομένως, τα αδιέξοδα της ζωής είναι ταυτόχρονα και μεγάλες ευκαιρίες για άνοδο. Άλλωστε είναι γενικά γνωστό ότι τα μεγάλα επιτεύγματα πραγματοποιούνται κάτω από συνθήκες πίεσης. Σε συνθήκες άνεσης και επανάπαυσης δεν παράγονται πράξεις τόλμης και προόδου.
Μακάρι να επωφεληθούμε απ΄αυτό το αξίωμα, και να πετύχουμε ένα άξιο άλμα, τόσο σε επίπεδο ατομικό, όσο και σε επίπεδο ομαδικό, εθνικό και πανανθρώπινο.

Για τους στρατιώτες του Φωτός ας παραθέσουμε δύο αποσπάσματα από το βιβλίο Ιεραρχία, και ας είναι αυτός ο αποχαιρετισμός μας ενόψει του θερινού «πραλάγια» της ιστοσελίδας μας.

«… Όταν οι μαύροι σας κυκλώνουν και σφίγγουν τον κλοιό τους, θα απομείνει μόνο το ανοδικό μονοπάτι προς τον Κύριο. Τότε θα νιώσετε ότι ο Κύριος βρίσκεται κάπου όχι μακριά και ότι το ασημένιο νήμα είναι πάνωθέ σας! Μπορούμε να συναντηθούμε και χωρίς τη βοήθεια των μαύρων, συχνότερα όμως μόνον αυτός που πιέζεται απ΄όλες τις πλευρές φτάνει το ασημένιο νήμα, και μόνο μέσα σε πίεση μαθαίνει τη γλώσσα της καρδιάς…».

«Λένε: “Αγαπάμε και σεβόμαστε”. Αλλά το θυμούνται μόνο σαν το χιόνι του περασμένου χειμώνα. Ο ύπνος είναι ο κύριός τους! Η ώρα όμως σημαίνει που ο Κύριος θα γίνει η ζωή και η τροφή τους. Όπως σχίζει η αστραπή το σκοτάδι, τόσο φωτεινή θα είναι η Εικόνα του Κυρίου. Σαν θησαυρό θα φυλάνε κάθε λέξη από Επάνω, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι΄αυτούς. Και λίγοι θα ΄ναι εκείνοι που, έχοντας διακρίνει το Φως, θα μολυνθούν από το σκοτάδι. Υπάρχει πολύ σκοτάδι γύρω, και το μονοπάτι προς τον Κύριο είναι ένα…»