Ποια είναι η Τρίτη μεγάλη πλανητική ανισορροπία; Η γνωστή σε όλους άνιση κατανομή των γήινων αγαθών, του γήινου πλούτου. Και παρ΄όλη τη διακήρυξη των ανθρώπινων δικαιωμάτων με την αναγνώριση ίσων ευκαιριών σε ό,τι αφορά τους νόμους, τη μόρφωση και την επιδίωξη της ευτυχίας, όλα αυτά καταστρατηγούνται και παραβιάζονται κατάφωρα ακόμη σήμερα. Η βασική αιτία αυτής της παραβίασης είναι η ανισομέρεια του πλούτου, αφού το χρήμα εξασφαλίζει στον κάτοχό του καλούς όρους διαβίωσης, ευκαιριών και γενικώς ευημερίας.

Το πρόβλημα έχει προσλάβει τερατώδη μορφή καθώς ένας τεράστιος πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια μιας ελάχιστης μειονότητας, ενώ μεγάλο μέρος του γήινου πληθυσμού στερείται και τα πλέον στοιχειώδη, και ένα άλλο μεγάλο ποσοστό πένεται και πιέζεται οικονομικά.

Εμείς δεν πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει σε υπεραφθονία αγαθών και χρήματος, γιατί η χλιδή οδηγεί σε πνευματική παράλυση, από την άλλη όμως πρέπει να έχει τα αναγκαία για μια αξιοπρεπή διαβίωση, διαφορετικά το αποτέλεσμα θα είναι πάλι σε βάρος του πνεύματος.

Η επιδίωξη μεγάλου πλούτου υποκινείται από την απληστία, η οποία, να θυμίσουμε, είναι ένα από τα λεγόμενα «θανάσιμα αμαρτήματα», και όντως συνιστά θανάσιμο (για την ψυχή) αμάρτημα, εκτός κι αν ελαύνεται από την επιθυμία χρησιμοποίησής του χάριν του Κοινού Καλού. Σε κάθε περίπτωση, ο πλούτος, αλλά και η φτώχεια επίσης, αποτελούν πεδία πνευματικής δοκιμασίας για τον άνθρωπο. Πόσο ωραία θέτει το ζήτημα η προσευχή του Σωκράτη –ας τη θυμηθούμε:

«Ω, φίλε Παν τε, και όσοι άλλοι, τήδε θεοί, δοίητέ μου καλώ γενέσθαι τάνδωθεν, έξωθεν δε όσα έχω τοις εντός είναι μοι φίλια. Το δε χρυσού πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρειν μήτε άγειν δύναιτ΄άλλος ή ο σώφρων. Πλούσιον δε νομίζοιμι τον σοφόν…»

Ακριβώς! Ο πλούτος πρέπει να είναι τόσος, όσος χρειάζεται ο συνετός άνθρωπος, καθώς τα εξωτερικά πράγματα δεν πρέπει να είναι σε δυσαρμονία με τον εσωτερικό μας κόσμο («τοις εντός είναι μοι φίλια»). Αλλά ο πραγματικός πλούτος είναι ο πνευματικός –η σοφία.

Έτσι, λοιπόν, η ισορροπία είναι ο παράγοντας που διασφαλίζει την υγεία, ψυχής και σώματος, στα άτομα, στις κοινωνίες και στον Κόσμο. Οι πνευματικοί Ηγέτες της ανθρωπότητας αγωνίστηκαν σε όλες τις εποχές να θεραπεύσουν τις γήινες ανισορροπίες , και φυσικά, και την ολική ανισορροπία. Δίδαξαν την περιφρόνηση του αισθήματος ιδιοκτησίας, εφαρμόζοντάς την πρώτα στον εαυτό τους και στις Κοινότητές τους. Βουδιστικές, πυθαγόρειες, εσσαϊκές κ.λ.π κοινότητες έδειξαν πώς μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν με τα βασικά αγαθά, λιτά και χωρίς προνομιακές εξαιρέσεις, μοιραζόμενοι τα κοινά έργα, τη μόρφωση και τη συντροφικότητα.

Αλλά, φυσικά, ο κοινοτικός τρόπος ζωής δεν ευνοεί την απληστία και τα προνόμια, αλλά τη μοιρασιά και την αδελφοσύνη. Γι΄αυτό έχει λεχθεί ότι είναι ο «μοναδικός λογικός τρόπος ανθρώπινης διαβίωσης», και ότι, χωρίς εφαρμογή αυτού του τρόπου ζωής, όχι μόνο η κοινωνική συνοχή και ευημερία, αλλά και η ίδια η ύπαρξη της ανθρωπότητας δεν θα έχει καμία εξασφάλιση.

Στους νεότερους χρόνους προωθήθηκε το κοινωνικό σύστημα του Κομμουνισμού, το οποίο όμως εφαρμόστηκε άθλια και στρεβλωτικά πέφτοντας στα «ευγενή» χέρια μαύρων δυνάμεων που το οδήγησαν στην αποτυχία.

Κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι οι ανισότητες και οι ανισορροπίες υπονομεύουν την κοινωνική και την πλανητική δικαιοσύνη, υγεία και ευημερία, την ίδια την έννοια του ανθρωπισμού. Επομένως, είναι καθήκον κάθε συνειδητού ανθρώπου να αγωνιστεί για την άρση όλων των ανισορροπιών και τη βελτιστοποίηση όλης της ζωής. Όμως, μόλις τώρα οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι οι ανωμαλίες στη Φύση σχετίζονται με την ανθρώπινη δραστηριότητα, κι αυτό μόνο σε σχέση με τις κλιματικές διαταραχές, αλλά πολύ δύσκολα θα δεχτούν ότι η ίδια αιτία προκαλεί και τις γεωλογικές αναταράξεις, αλλά και τις παντοειδείς ασθένειες. Αλήθεια, η εφιαλτική εξάπλωση των περιστατικών παραφροσύνης δεν προβληματίζει κανέναν;