Η άγνοια είναι δύο ειδών:

1. Άγνοια που θα τη λέγαμε έντιμη, γιατί αναγνωρίζει τον εαυτό της, και έτσι αποτελεί ένα πρώτο βήμα προς τη Γνώση. Αυτή η άγνοια θέλει να γνωρίσει την Αλήθεια.
2. Άγνοια ηθελημένη και προαποφασισμένη, και γι΄αυτό ανέντιμη. Γεννιέται και τρέφεται από εμμονικές ιδεοληψίες και προκαταλήψεις. Είναι ακριβώς το είδος της άγνοιας που έχει καταγγελθεί από όλες ανεξαιρέτως τις πνευματικές Οντότητες ως η πηγή όλων των κακών. Αυτού του τύπου η άγνοια είναι δύο ειδών:

α) Εκείνη που εκδηλώνεται ως κακοήθης αγνωστικισμός, δυσπιστία ή απιστία. Θέλει να παραμείνει τέτοια και μάλιστα επαίρεται γι΄αυτό. Αμφισβητεί a priori όλες τις πληροφορίες και η ικανοποίησή της είναι να σπέρνει αμφιβολία και σύγχυση. Χαρακτηρίζεται από έπαρση και σπουδαιοφάνεια.

β) Εκείνη που αποδέχεται την ύπαρξη ανώτερης Δύναμης, αλλά την παρουσιάζει εντελώς διαστρεβλωμένα, μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη της κακοβουλίας. Καταφεύγει σε σκοτεινές πηγές παραπληροφόρησης και δεν πηγαίνει ποτέ στην ίδια την Πηγή. Εκφράζεται σαν εναντίωση, συκοφάντηση και βλασφημία. Χαρακτηριστικό της ότι παριστάνει τη γνώση.

Η ηθελημένη άγνοια είναι σκοτάδι που θέλει ν΄απλωθεί και να μολύνει τους πάντες. Η μόλυνση που παράγει είναι εντελώς πραγματική –η πιο επικίνδυνη που μπορεί να υπάρξει, καθώς αγωνίζεται να καταπνίξει την Αλήθεια, να διασπάσει την Ενότητα και να στραγγαλίσει τη Χαρά. Είναι συνειδητός φωτοσβέστης και αλίμονο στα θύματά της. Θα τυλίξει θανάσιμα την ψυχή τους. Το στοιχείο που παγιδεύει κάποιες συνειδητότητες είναι το μορφωτικό επίπεδο των φορέων της εσκεμμένης άρνησης. Προκύπτει, λοιπόν, ένα σοβαρό ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί: η διάκριση μεταξύ ακαδημαϊκής και πνευματικής μόρφωσης.

Ο σκοταδιστής που περιγράψαμε πιο πάνω μπορεί –και συχνότατα συμβαίνει-να διαθέτει πολυμάθεια και περγαμηνές. Μπορεί να είναι διακεκριμένος επιστήμονας ή καθηγητής πανεπιστημίου ή υψηλόβαθμος ιερωμένος ή οτιδήποτε άλλο, αλλά η γνώση του είναι νεκρή, γιατί δεν ζωογονείται από το ζωοποιό στοιχείο, το Άγκνι, την ψυχική ενέργεια. Η τυπική μόρφωση δεν σημαίνει και πνευματικότητα, εάν δεν θερμαίνεται από το Πυρ που ωθεί ασυγκράτητα προς τα Άνω, προς το Φως, προς την ουσιαστική Γνώση των Θεμελίων της Ζωής. Το Πυρ που ορμά ακάθεκτα προς το Άπειρο και την απελευθέρωση από τους γήινους περιορισμούς.

Η πνευματικότητα διακρίνει τα πράγματα που είναι πέρα από τις φυσικές αισθήσεις και δεν εγκλωβίζεται στο απατηλό και παροδικό. Γι΄αυτό η υγιής, ζωντανή πνευματικότητα, και μόνον αυτή, μπορεί να βιώσει τη χαρά της Ύπαρξης.

Οι «μορφωμένοι» των πανεπιστημίων και αμόρφωτοι στο Πνεύμα είναι πραγματικά αξιοθρήνητοι γιατί έχουν δέσει τη συνειδητότητά τους στις επιστήμες του «αν» και «ίσως», των θεωριών που αλληλοαναιρούνται, και δεν θα γευτούν ποτέ την ευδαιμονία της Σοφίας –της ανυπόθετης Επιστήμης, η οποία επίσταται, επακριβώς γνωρίζει, και δεν υποθέτει. Γι΄αυτό είναι πραγματική Επιστήμη. Και η πραγματική Επιστήμη, η Γνώση της Ζωής στην απόλυτη έννοιά της, είναι Επιστήμη του Καλού γιατί αναγνωρίζει και υπηρετεί την Ενότητα. Είναι επίσης Επιστήμη του Ωραίου και του Αληθινού, καθώς αυτά τα τρία είναι μια αδιαχώριστη τριάδα, όπως μας δίδαξε ο Μεγάλος Στοχαστής –ο Πλάτων.

Προς Θεού, ας μην θεωρηθεί πως υποτιμούμε την αξία των επιστημών. Ο αγώνας για περισσότερη γνώση, για κατανόηση του Κόσμου και λύση των προβλημάτων είναι ιερός και έμφυτη ανθρώπινη τάση. Οικτίρουμε όμως την έρευνα που αλυσσοδένεται με προκαταλήψεις και προαποφασισμένα πορίσματα. Γιατί τότε έχουμε εκτροπή και διαστροφή της επιστημοσύνης. Ακόμα πιο επαίσχυντη γίνεται όταν αποσκοπεί σε κερδοσκοπία ή βλάβη. Η Γνώση, έστω κι αν χωρίζεται χάριν ευκολίας σε κλάδους, είναι Μία και Φωτοφόρα.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτή η διάκριση μεταξύ της εξωτερικής και της πνευματικής επιστημοσύνης; Για έναν πολύ απλό λόγο, απλό και σαφή γι΄αυτούς που γνωρίζουν από εσωτερική ψυχολογία: Η πρώτη χρησιμοποιεί μόνο τη διάνοια –την κατώτερη λειτουργία του νου, η οποία είναι δεμένη στον προσωπικό επιθυμητό παράγοντα –ενώ η δεύτερη χρησιμοποιεί την ανώτερη νοητική λειτουργία, η οποία αίρεται πάνω από το προσωπικό, στο υπερπροσωπικό στοιχείο. Το στοιχείο αυτό, καθώς συνδέεται με το Όλο, δεν θολώνει από προσωπικές ιδεοληψίες ή συμφέροντα, κι έτσι εντάσσεται στην αντίληψη του Γενικού Καλού.

Συναντάμε λοιπόν άτομα που έχουν εξαιρετική διάνοια, αλλά καθόλου ενορατική ποιότητα, πράγμα που γεννά μονομερή αντίληψη και στενοκαρδία ή μικροψυχία –τα δύο αυτά είναι αλληλένδετα. Η ανώτερη συνειδητότητα εδρεύει στο κέντρο της καρδιάς και είναι ανενεργός σ΄αυτά τα άτομα, ωστόσο είναι ακριβώς αυτή που κάνει τη διαφορά, που δίνει την υπεροχή. Δυστυχώς, οι φωτισμένοι επιστήμονες δεν είναι τόσο πολλοί ακόμα, ευτυχώς όμως υπάρχουν. Γενικά μιλώντας, η Φυσική και τα Ανώτερα Μαθηματικά βρίσκονται στο σωστό δρόμο και έχουν κάνει γενναία βήματα. Αντίθετα, η ιστορία, η αρχαιολογία και η φιλολογία φορούν σφιχτά τυφλοπάνια, ενώ η ψυχολογία διανύει τη νηπιακή της ηλικία, και δεν πρόκειται να γίνει αληθινή επιστήμη αν δεν αναγνωρίσει το Άγκνι, την ψυχική ενέργεια. Η επιστήμη της ψυχικής ή πρωταρχικής ενέργειας είναι η Επιστήμη του μέλλοντος, και θα φέρει μεγάλη φώτιση στην ανθρωπότητα.

«Ημείς φρονούμεν επιστήμης μηδέν είναι κρείττον» -είπε ο μεγάλος Πλάτων. Πράγματι, τίποτε δεν είναι καλύτερο και δυναμικότερο από τη γνώση, όταν αυτή είναι αδέσμευτη, απροκατάληπτη και υπηρετεί το Καλό.

Το τελευταίο όμως είναι αδύνατο όταν αγνοούνται οι Κοσμικοί Νόμοι, χωρίς δηλαδή εφαρμογή της Ζωντανής Ηθικής, εξ ου και το αναγκαίο της Νέας Διαθήκης, της Άγκνι Γιόγκα.

συνεχίζεται…